ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1503

คำพูดนี้ของหลิงอวี๋มีความถากถางอยู่ แต่น้ำเสียงกลับมิได้แสดงออกมาชัดเจนแม้แต่น้อย

กล้าให้ขันทีน้อยเซี่ยมาเรียกตนไปรินเหล้า นางมิแสดงออกกับเซียวหลินเทียนก็เกรงใจมากแล้ว

เพราะตนยังมิได้เตรียมทางหนีทีไล่ไว้อย่างดี หลิงอวี๋จึงมิอยากฉีกหน้าเซียวหลินเทียนตอนนี้

เซียวหลินเทียนลืมเรื่องที่เมื่อคืนให้ขันทีน้อยเซี่ยถ่ายทอดพระราชโองการไปแล้ว และแม้ว่าจะจำได้ เขาก็คิดว่าขันทีน้อยเซี่ยมิได้มาถ่ายทอดก็มิได้สร้างความอับอายให้หลิงอวี๋

“อาอวี๋ เจ้าอย่าเป็นเช่นนี้เลย ข้า… ข้ามาขอโทษ!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยพลางยิ้มขมขื่น “ข้าขอโทษ วันนั้นข้ามิควรทะเลาะกับเจ้า เรื่องที่เจ้าปิดบังข้าทั้งหมดนั้นข้ามิโทษเจ้า เป็นข้าเองที่ทำดีมิพอ! ทำให้เจ้ายังมิสามารถเชื่อข้าได้ทั้งหมด!”

“ต่อไปข้าจะมิเอ่ยถามเรื่องนี้แล้ว รอให้วันไหนที่เจ้ารู้สึกว่าข้าทำดีมากพอให้เจ้าเชื่อได้แล้ว เจ้าสามารถเลือกได้ว่าจะบอกหรือมิบอกข้า!”

หากคำพูดนี้ของเซียวหลินเทียนมาบอกกับหลิงอวี๋ตั้งแต่ก่อนเมื่อวาน หลิงอวี๋อาจจะซาบซึ้ง

แต่เมื่อเกิดเรื่องที่เซียวหลินเทียนดื่มเหล้ากับสวีเนี่ยนจือแล้วยังคิดจะสั่งให้ตนไปดูพวกเขาอี๋อ๋อกันอีก หลิงอวี๋จึงมิรู้สึกใด ๆ กับการขอโทษของเซียวหลินเทียนเลยแม้แต่น้อย

นางพยักหน้านิ่ง ๆ “เพคะ หม่อมฉันรับคำขอโทษของท่าน! เช่นนั้นก็ตามนี้เพคะ!”

เซียวหลินเทียนมิได้ฉลาดกับเรื่องของความรู้สึกดังเช่นที่จัดการเรื่องราชการ เมื่อหลิงอวี๋พูดเช่นนี้ เขาก็คิดไปแล้วว่าหลิงอวี๋ให้อภัยตน

เขาจึงเอ่ยอย่างดีใจทันที “เช่นนั้นเราดีกันแล้วนะ!”

“อาอวี๋ ทุกปีเมื่อเริ่มวสันตฤดูของฉินตะวันตก แคว้นเล็ก ๆ ล้วนมาแสดงความยินดี ข้าอยากจะหารือกับเจ้าสักหน่อยว่าจะรับรองพวกเขาอย่างไร!”

“จริงสิ ลืมบอกไปเลย พิธีแต่งงานขององค์ชายคังกับคุณหนูตระกูลจ้าวจะจัดขึ้นในวันมะรืน เชิญพวกเราด้วย ถึงตอนนั้นเจ้ากับข้าไปร่วมงานด้วยกันเถิด!”

ใจของหลิงอวี๋ยังคงมีความสงสัยใคร่รู้เกี่ยวกับคุณหนูตระกูลจ้าวผู้นี้ ควรที่จะไปร่วมงานแต่งงานของพวกเขาอยู่แล้ว จึงพยักหน้า

“อาอวี๋ แคว้นเล็ก ๆ ที่จะมาในครานี้มีห้าแคว้น ข้าจะพูดเรื่องของพวกเขาให้เจ้าฟัง!”

เซียวหลินเทียนคิดที่จะพูดต่อ หลิงอวี๋ก็หาวอย่างเกียจคร้านขึ้นมา

“เรื่องนี้มิใช่หน้าที่รับผิดชอบของกรมพิธีการหรือเพคะ? หม่อมฉันมิเข้าไปยุ่ง ท่านจัดให้เจ้าหน้าที่กรมพิธีการรับผิดชอบเถิด! ถึงเวลาหากต้องการให้หม่อมฉันไปเข้าร่วมก็แจ้งหม่อมฉันก็พอ!”

“ฮองเฮา องค์จักรพรรดิตรัสว่าคืนนี้จะมาบรรทมที่นี่ ท่านให้อภัยพระองค์แล้วหรือเพคะ?”

หลิงซวนเอ่ยถามอย่างอยากรู้

หลิงอวี๋ชะงักแล้วสีหน้าก็เรียบนิ่ง

นี่เซียวหลินเทียนเห็นตนเป็นอะไร?

เมื่อคืนเรียกสวีเนี่ยนจือมาดื่มเหล้าสำราญ คืนนี้ยังคิดจะมานอนบนเตียงของตน เขาเห็นว่าตนจะเป็นคนที่เรียกให้มาก็มา จะไล่ให้ไปก็ไปหรือ?

หรือเห็นว่าตนมิได้ถือสาจริง ๆ คำขอโทษที่มิได้จริงใจ คิดว่าจะทำให้ตนอดทนกับเขา ยอมเขา เอาใจเขาเหมือนเมื่อก่อนหรือ?

“ฮองเฮาเพคะ...”

หลิงซวนมองสีหน้าหลิงอวี๋เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอย่างมิสบายใจ พลางเอ่ยหยั่งเชิงดู

“เช่นนั้นให้บ่าวไปกราบทูล… บอกว่าท่านมิสบาย ให้พระองค์ไปหากุ้ยเหรินทั้งสองที่ศาลาฉินอวิ้นให้ปรนนิบัติพระองค์ดีหรือไม่เพคะ!”