ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1502

เซียวหลินเทียนคุยเรื่องที่แต่ละแคว้นจะมาประชุมกับท่านจินต้าอยู่นาน จนลืมสวีเนี่ยนจือไปเสียสิ้น

สวีเนี่ยนจือผู้น่าสงสารยังคงรออยู่ที่ห้องอาหารอย่างขมขื่น นางคิดว่าหากเซียวหลินเทียนกลับมาดื่มอีกสักสองสามจอกก็จะทำสำเร็จแล้ว

ไหนเลยจะคิดว่าเซียวหลินเทียนจะไปแล้วมิกลับมาอีก สุดท้ายลู่หนานเห็นว่าเซียวหลินเทียนลืมเรื่องนี้ไปแล้ว จึงให้องครักษ์มาบอกให้นางกลับไปก่อนอย่างเงียบ ๆ

สวีเนี่ยนจือโกรธอยู่สักพักหนึ่งก็สงบลง วันนี้มิถือว่านางล้มเหลว นางได้ทิ้งความประทับใจไว้ให้เซียวหลินเทียนแล้ว

ต่อไปค่อยหาโอกาสแล้วกัน!

แม้ว่าเซียวหลินเทียนจะอยากปิดบังเรื่องที่ดื่มเหล้ากับสวีเนี่ยนจือ แต่ทางห้องอาหารก็ยังมีคนนำข่าวไปบอกหลิงซวนอยู่ดี

คนของห้องอาหารบอกหลิงซวนกระทั่งเรื่องที่เซียวหลินเทียนให้ขันทีน้อยเซี่ยไปเรียกหลิงอวี๋มารินเหล้า

หลิงซวนได้ยินเรื่องนี้ก็โกรธมาก คิดว่าเซียวหลินเทียนมิคู่ควรกับการที่หลิงอวี๋ดีต่อเขา นี่ทะเลาะกับเจ้านายตนเพียงมิกี่วันก็ไปหาคนอื่นแล้ว!

แม้ว่าจะมิได้ไปจนถึงขั้นสุดท้าย แต่สำหรับหลิงซวน นี่ก็นับว่าเป็นการทรยศหลิงอวี๋แล้ว

อีกทั้งสิ่งที่เกินไปก็คือเซียวหลินเทียนยังกล้าเรียกเจ้านายของตนไปรินเหล้าอีก นี่เป็นการทำให้เจ้านายของตนอับอายโดยแท้

หลิงซวนนำไปบอกหลิงอวี๋ตามหน้าที่ที่ควรทำ มุมปากของหลิงอวี๋กระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชาทันที

พวกเขาเพิ่งจะทำสงครามเย็นต่อกันได้มิกี่วันเอง? เซียวหลินเทียนก็ทนมิไหวจนเผยนิสัยที่แท้จริงออกมาแล้ว!

เขาคิดเรื่องที่จะให้ตนไปรินเหล้าให้ได้ นี่ช่างเพ้อเจ้อเสียจริง!

นางแปลกใจว่าเหตุใดขันทีน้อยเซี่ยจึงมิมาถ่ายทอดพระราชโองการ มิเช่นนั้นนางจะต้องไปแน่นอน จากนั้นก็จะรินเหล้าทั้งจะทุ่มไหเหล้าใส่หัวเซียวหลินเทียนไปเสีย

ได้ เช่นนั้นก็มาดูกัน!

นางก็อยากจะเห็นว่าเซียวหลินเทียนจะทำไปได้ถึงขั้นไหน!

หลิงอวี๋ยังมิรู้เรื่องที่ท่านจินต้าห้ามเซียวหลินเทียนสั่งให้ตนไปรินเหล้า จึงบันทึกความเลวร้ายของเซียวหลินเทียนไป

วันรุ่งขึ้น หลังจากที่เซียวหลินเทียนเสร็จจากการว่าราชกิจก็ตรงมาที่พระตำหนักคุนหนิง

หลิงซวนอยู่ที่หน้าประตูเมื่อเห็นเขาก็ตกใจเล็กน้อย คนผู้นี้เหตุใดจึงหน้าด้านหน้าทนยิ่งนัก รังแกเจ้านายของตนเช่นนี้แล้วยังกล้ามาอีก

นี่มาแสดงอำนาจหรือ?

“หลิงซวน ฮองเฮาอยู่หรือไม่?”

เซียวหลินเทียนปรับท่าทีของตนให้อ่อนโยนพลางเอ่ยถามอย่างใจดี

คนของพระตำหนักคุนหนิงมีความเกลียดชังต่อตนเหมือนกับตอนที่อยู่เรือนบุหงาเมื่ออดีตอีกครั้งแล้ว!

นี่แสดงว่าสิ่งที่ตนทำมิได้ดีพอจริง ๆ

กระทั่งเดินเข้าไปก็เห็นว่าหลิงอวี๋ยืนลูบไหล่อยู่ตรงหน้าต่างอย่างเหนื่อยล้า เซียวหลินเทียนก็ยิ่งรู้สึกผิด

หลิงอวี๋ทำงานหนักโดยมิปริปากบ่นก็เพื่อตน แต่ตนกลับโกรธนางเพราะนางปิดบัง สิ่งนี้เมื่อเทียบกับที่นางมอบให้มาแล้ว ตนผิดต่อนางจริง ๆ

“ฝ่าบาท!”

หลิงอวี๋หันมาเห็นเขาก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยทักทายอย่างเรียบ ๆ

เซียวหลินเทียนได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มขมขื่นอยู่ในใจ ท่านจินต้าพูดถูกจริง ๆ หลิงอวี๋ค่อย ๆ ออกห่างตนไปแล้ว แม้แต่คำเรียกก็ห่างเหินแล้ว

หากตนมิเป็นฝ่ายมาหาหลิงอวี๋ นางไม่มีทางเป็นฝ่ายไปหาตนเพื่อคืนดีเป็นแน่

“มีธุระหรือเพคะ?”

หลิงอวี๋เอ่ยถามอย่างห่างเหิน “ต้องการให้หม่อมฉันทำสิ่งใดก็ให้ขันทีน้อยเซี่ยมาสั่งก็พอแล้ว เหตุใดฝ่าบาทต้องมาสั่งด้วยตัวพระองค์เองกันเพคะ!”