ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1505

“ฝ่าบาท ฮองเฮาตรัสว่าพระนางประชวร ยามเย็นพระองค์มิจำเป็นต้องเสด็จไปที่พระตำหนักคุนหนิงแล้ว ให้เรียกกุ้ยเหรินทั้งสองมาปรนนิบัติพ่ะย่ะค่ะ!”

ขันทีน้อยเซี่ยรอให้เซียวหลินเทียนจัดการงานราชการเสร็จแล้วจึงรายงาน

เซียวหลินเทียนตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ความรู้สึกผิดปกติรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายเขาก็เรียกสติกลับมาได้

ความโกรธที่หลิงอวี๋มีต่อตนยังมิได้คลายไป มิฉะนั้นนางไม่มีทางพูดออกมาว่าให้ตนเรียกกุ้ยเหรินทั้งสองมาปรนนิบัติ

เมื่อคิดลึกซึ้งลงไปอีกหน่อย ตอนนี้หลิงอวี๋ควบคุมดูแลวังหลัง เช่นนั้นเรื่องที่ตนดื่มเหล้ากับกุ้ยเหรินสวีที่ห้องอาหารเมื่อคืน หลิงอวี๋ก็น่าจะรู้แล้วเช่นกัน

เซียวหลินเทียนรู้สึกผิดขึ้นมา เรื่องนี้เขามิได้พูดกับหลิงอวี๋

แต่หลิงอวี๋จะต้องมีความคิดแล้วแน่นอน!

“ไปพระตำหนักคุนหนิง!”

เซียวหลินเทียนลุกขึ้นอย่างรีบร้อนกลับไปเปลี่ยนเป็นชุดธรรมดาที่ห้องแล้วเดินออกไป

เดินไปได้ครึ่งทาง เซียวหลินเทียนก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมา จากนั้นจึงรีบกลับไปที่ห้องทรงพระอักษรแล้วก้มหน้าก้มตาเขียนพระราชโองการ

ขันทีน้อยเซี่ยแปลกใจ องค์จักรพรรดิจะทำสิ่งใดกัน เหตุใดจึงเขียนพระราชโองการซ้ำ ๆ!

กระทั่งมาถึงที่พระตำหนักคุนหนิง หลิงอวี๋กำลังจะกินอาหารเย็นก็ได้ยินว่าเซียวหลินเทียนมา นางจึงขมวดคิ้วอย่างทนมิไหว

จะให้ตนกินอาหารอย่างสงบสุขมิได้เลยหรือ!

แต่วังหลวงแห่งนี้คือถิ่นของเซียวหลินเทียน นางมิได้มีอำนาจขัดขวางมิให้เซียวหลินเทียนเข้ามา ทำได้เพียงลุกขึ้นไปต้อนรับอย่างมิเต็มใจ

“อาอวี๋ กินข้าวหรือ ข้าก็รีบมากินข้าวกับเจ้า ดีที่มิได้มาช้าไป!”

เซียวหลินเทียนเห็นนางก็หัวเราะร่าพลางเอ่ยออกมา

“ฝ่าบาทจะเสด็จมาเสวย ไฉนมิให้คนมาแจ้งเพคะ หม่อมฉันมิได้เตรียมพระกระยาหารของท่านไว้ ท่านไปเสวยที่ห้องพระเครื่องต้นเถิดเพคะ!”

หลิงอวี๋เอ่ยโดยมิแสดงสีหน้า

“มิเป็นไร ข้าให้ขันทีเหอไปบอกแล้ว ให้พวกเขาส่งอาหารมาที่นี่!”

เซียวหลินเทียนเห็นท่าทีของหลิงอวี๋ก็รู้แล้วว่าตนเดามิผิด จึงเอ่ยอย่างรับมือได้

“อาอวี๋ ข้ารู้แล้วจริง ๆ ว่าข้าผิด!”

เซียวหลินเทียนลุกขึ้นแล้วเดินไปตรงหน้านางพลางดึงนางลุกขึ้น

“เมื่อวานข้าดื่มเหล้ากับกุ้ยเหรินสวี! แต่ข้ามิเคยมีความคิดจะให้นางปรนนิบัติจริง ๆ นะ!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยไปอย่างซื่อตรง “ข้า… ข้าอยากจะยั่วโมโหเจ้า! แต่ข้าพบว่านั่นเป็นเรื่องที่โง่เขลามาก!”

“ข้าเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่า มีเพียงเจ้าผู้เดียวก็เพียงพอแล้ว นั่นคือความจริง… ตอนนั้นข้าแค่โกรธเจ้า พวกเจ้ากินหม้อไฟกันคึกคักแต่กลับมิเรียกข้า ปล่อยให้ข้ากินข้าวคนเดียวอย่างเงียบเหงา!”

“ข้าแค่อยากจะกระตุ้นเจ้า ให้เจ้ามาเผชิญกับการมีอยู่ของข้า!”

เซียวหลินเทียนยิ้มขมขื่น “ข้ารู้ว่าเจ้าปิดบังข้าในเรื่องเหล่านั้นเพราะว่าเจ้าไม่มีความรู้สึกปลอดภัย เจ้ากังวลอยู่เสมอว่าข้าจะเปลี่ยนไปและจะทุบตีเข่นฆ่าเจ้า!”

“อาอวี๋ ข้ารู้ว่าตอนนี้ต่อให้ข้ารับปากอย่างไรเจ้าก็ไม่มีทางเชื่อ แต่ข้าก็ยังอยากจะพูด ชั่วชีวิตนี้ข้าไม่มีทางมีเจตนาจะประหารเจ้า!”

เซียวหลินเทียนนำพระราชโองการปึกหนึ่งออกมาจากอ้อมแขนแล้วยัดให้หลิงอวี๋

หลิงอวี๋แปลกใจ เหตุใดจึงมีพระราชโองการมากมายถึงเพียงนี้!