ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1506

หลิงอวี๋เปิดดูม้วนหนึ่งอย่างสงสัย ทันทีที่เห็นก็ตะลึงไป

นี่คือหนังสือรับรอง!

หนังสือรับรองคือใบรับรองที่จักรพรรดิในสมัยต่าง ๆ มอบให้ขุนนางผู้มีความชอบในสมัยต่าง ๆ ให้ได้รับการดูแลเป็นพิเศษ หรือเป็นการละเว้นโทษ มิว่าจะทำผิดในเรื่องใดก็สามารถใช้หนังสือนี้รับอภัยโทษได้

เซียวหลินเทียนเขียนมอบให้ตนมากมายถึงเพียงนี้ นี่สามารถแลกได้ตั้งกี่ชีวิต!

“อาอวี๋ เมื่อมีสิ่งนี้ก็สามารถรับรองจิตใจของข้าที่มีต่อเจ้าได้แล้วกระมัง!”

เซียวหลินเทียนคิดอยู่นานก็คิดมิออกว่าจะทำอย่างไรให้หลิงอวี๋สบายใจ เมื่อครู่คิดเรื่องหนังสือรับรองออกจึงได้กลับไปเขียน

“ข้ารู้ว่าต่อให้พูดดีแค่ไหนก็มิสู้การกระทำ! เจ้าดูการกระทำของข้าต่อจากนี้เถิด!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างซื่อตรง “ข้ารับรองว่าต่อไปข้าจะมิไปดื่มเหล้ากับกุ้ยเหรินสวีอีกแล้ว ข้าไม่มีทางเอาพวกนางมาทำให้เจ้าโกรธอีก!”

“อาอวี๋ ข้า… ข้าค่อนข้างซื่อบื้อในเรื่องของความรู้สึก ข้าชอบเป็นสหายกับคนฉลาด นั่นก็เพราะว่าสื่อสารกันง่าย!”

“แต่เรื่องจิตใจของสตรีนั้นข้าไร้ประสบการณ์นัก… เจ้าอย่าได้รังเกียจที่ข้าโง่เขลาเลย หากเจ้าเตือนข้ามากหน่อย ข้าก็จะเข้าใจได้!”

หน้าของหลิงอวี๋กระตุก นางมองเซียวหลินเทียน เขาสูงกว่าตนมาก และกำลังก้มหน้าอยู่ต่อหน้าตนอย่างระมัดระวัง

นี่ยังคงเป็นจักรพรรดิที่มีอำนาจสูงสุดหรือ?

เขาโง่หรือ?

เขาเพียงเอ่ยปากก็สามารถปลิดชีวิตคนหลายร้อยคนได้ และสามารถทำให้แคว้นแคว้นหนึ่งหายวับไปในพริบตาได้

แต่เวลานี้ต่อหน้าตน เขากลับเก็บปลายมีดที่ดุดันและโหดร้ายเหล่านั้นไป

ราวกับเด็กคนหนึ่งที่กระตือรือร้นที่จะได้รับความมั่นคง!

เมื่อมองหนังสือรับรองในมือเหล่านี้ คนทั่วไปอยากจะได้สักม้วนก็ยากราวกับว่าต้องปีนขึ้นไปบนฟ้า ทว่าตนกลับได้มามากถึงเพียงนี้ในชั่วพริบตา

เซียวหลินเทียนมิใช่คนโง่เขลา เหตุใดเขาจะมิรู้ว่าหนังสือรับรองเหล่านี้หมายความว่าอย่างไร แต่เขากลับมอบให้ตนโดยมิสนใจแม้น้อย

ครานี้หลิงอวี๋รู้สึกได้ถึงความจริงใจในการขอโทษของเซียวหลินเทียนแล้ว!

เทียบกับที่เขามาขอโทษตนอย่างแผ่วเบามิกี่คำหลังจากว่าราชกิจช่วงเช้า การขอโทษหนนี้มีความจริงใจมาก

ความโกรธของหลิงอวี๋หายไปกึ่งหนึ่งทันที และนึกถึงประโยคหนึ่งที่เคยเห็นเมื่อก่อน ‘บุรุษล้วนต้องการคำชี้แนะ!’

เซียวหลินเทียนยิ้มร่าพลางเอ่ย “เมื่อเช้าตอนที่ข้าไปคารวะไทฮองไทเฮา ได้ยินพระนางบอกว่า เมื่อวานพวกเจ้ากินหม้อไฟกันมิได้มีความสุขนักเพราะว่าไม่มีเนื้อแกะ!”

“ข้าให้ทางครัวหลวงจัดเตรียมไว้แล้ว คราวหน้าที่พวกเจ้ากินหม้อไฟให้ก็พวกเขาเตรียมเนื้อแกะให้พวกเจ้าแล้วกัน!”

“อาอวี๋ คราวหน้าอย่าลืมเรียกข้าด้วยเล่า! ข้าจะนำเหล้าผลไม้มาให้เจ้า ดื่มแล้วมิเมาหรอก!”

หลิงอวี๋เห็นเซียวหลินเทียนพูดอย่างหน้าชื่นตาบานก็ยิ้มบาง ๆ จิตใจของบุรุษช่างยิ่งใหญ่ เพิ่งจะได้รอยยิ้มจากตนก็มิเป็นไรแล้ว

เช่นนั้นความหงุดหงิดของตนสองวันมานี้ นับว่าคิดกังวลไปเองหรือไม่?

“ได้เพคะ เช่นนั้นท่านให้คนซื้อวัวนมมาสักสองสามตัวได้หรือไม่ พวกเยวี่ยเยวี่ยกับเซี่ยเหวยเติบโตแล้ว ดื่มนมมากหน่อยจะดีต่อพัฒนาการของพวกเขา!”

หลิงอวี๋พบว่าคนฉินตะวันตกดื่มนมน้อยมาก มิชอบเลย

ส่วนนางกลับคิดถึงรสชาติของนมมาก จึงอาศัยใช้ประโยชน์จากชื่อเซียวเยวี่ย

“หาได้มีสิ่งใดยากไม่ ประเดี๋ยวข้าจะให้คนไปซื้อ!”

เซียวหลินเทียนเห็นว่าหลิงอวี๋เป็นฝ่ายพูดคุยกับตนแล้ว แสดงว่าเป็นฟ้าหลังฝนแล้ว แล้วจะมิพึงพอใจได้อย่างไรเล่า!