ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1514

หลิงอวี๋หลับตาลง

แม้ว่าการตั้งครรภ์ถึงสามเดือนจะยังมิแน่นอน แค่ได้รับความตกใจก็อาจจะทำให้แท้งได้

แต่หลิงอวี๋มิเชื่อเด็ดขาดว่าการที่สุ่ยหลิงตบไปสิบครั้งจะทำให้เฝิงฉินแท้ง

ยิ่งไปกว่านั้น เฝิงฉินสามารถติดตามขบวนเดินทางยาวนานจากสิงหยางมาถึงเมืองหลวงได้ โดยที่ตลอดทางเด็กมิเป็นอะไร ถูกตบสิบครั้งจะทำให้แท้งได้อย่างไร!

แต่ตอนนี้ ลูกของเฝิงฉินมิอยู่แล้วจริง ๆ!

หลิงเสียงกังยังนึกเรื่องเมื่อก่อนมิออก นี่ก็เท่ากับลูกคนแรกของเขากับเฝิงฉิน

เมื่อเด็กมิอยู่แล้ว นางจะมิโกรธเคืองตน นางซุนและหลิงหว่านได้อย่างไร!

หลิงอวี๋ยังคิดที่จะใช้เงินมาแยกเฝิงฉินกับหลิงเสียงกังออกจากกัน ไหนเลยจะคิดว่าเฝิงฉิน...

เดี๋ยวนะ!

จู่ ๆ หลิงอวี๋ก็ตื่นเต้นขึ้นมา หากเฝิงฉินอยากจะมัดใจของหลิงเสียงกัง การใช้เด็กที่ยังมิเกิดมาก็เห็นได้ชัดว่าวิธีนี้อ่อนแอไปหน่อย

ตนยังบอกหลิงหว่านเลยว่า เด็กที่ยังมิเกิดเทียบมิได้กับนางที่สามารถพูดได้คล่องแคล่ว

เฝิงฉินจะต้องคาดการณ์ถึงจุดนี้ ดังนั้นจึงชิงลงมือกับตนก่อนโดยการทำให้เด็กแท้ง

ยังมีสิ่งใดที่จะมัดใจของหลิงเสียงกังได้ดีไปกว่าความเจ็บปวดร่วมกันของการสูญเสียลูกเล่า!

ดูจากตอนนี้ ความเกลียดชังที่มีต่อนางซุนกับหลิงหว่านเป็นความเกลียดชังร่วมกันของทั้งสองคนเช่นนี้ก็บ่งบอกทุกสิ่งแล้วมิใช่หรือ?

เฝิงฉินผู้นี้ร้ายกาจจริง ๆ!

หลิงอวี๋ตกใจมาก แม้แต่ฝันนางก็ยังคิดมิถึงเลยว่าจะมีคนที่สามารถร้ายกับตนได้ถึงขั้นนี้!

สังหารลูกของตนกับมือเพื่อแย่งชิงความโปรดปราน!

“ฮองเฮาเพคะ ตอนนี้หลิงเสียงกังกับเฝิงฉินย้ายไปอยู่ที่ศาลหลักเมืองแล้ว เฝิงฉินยังประกาศออกไปด้วยว่าทรัพย์สินทั้งหมดที่นางมีล้วนถูกท่านบีบบังคับให้มอบให้แล้วเพคะ!”

“สุดท้ายแล้ว แม้แต่ท่านอดีตเสนาบดีเองก็จะโทษข้าเพราะสูญเสียลูกชายแท้ ๆ ไปหรือไม่!”

เถาจื่อกับสุ่ยหลิงรวมถึงหลิงซวนที่เข้ามาทีหลังได้ยินเช่นนี้ก็มองหน้ากันไปมากับหลิงซวน

สิ่งที่หลิงอวี๋พูดมาเหล่านี้ล้วนสามารถเกิดขึ้นได้

ตอนนี้หลิงเสียงกังได้รับความลำบาก ป้าสะใภ้ใหญ่ก็มีช่องว่างกับหลิงอวี๋แล้ว

หากหลิงเสียงกังตายไปจริง ๆ หลิงหว่านที่ตอนนี้ยังคงยึดมั่นในความยุติธรรม ถึงเวลานั้นจะยังคุมสติได้อยู่หรือไม่?

หลิงซวนมองออกถึงความใจหายของหลิงอวี๋ นางจึงครุ่นคิดแล้วก้าวเข้าไปพลางเอ่ย “ฮองเฮา บ่าวคิดว่าท่านทำถูกแล้วเพคะ… ท่านบอกพวกเราอยู่บ่อย ๆ มิใช่หรือเพคะว่า ‘คนเราทำให้ถูกใจทุกคนมิได้ แค่ต้องทำสิ่งที่สมควรในใจของตนโดยมิต้องละอาย’?”

“ท่านนึกถึงคุณหนูหลิงหว่านกับฮูหยินหลิงจากใจจริง มิอยากให้พวกนางได้รับความคับข้องใจ! หากพวกนางเข้าใจ เช่นนั้นก็คุ้มค่ากับที่ท่านทำแล้วเพคะ!”

“หากกล่าวโทษท่าน เช่นนั้นก็เป็นเพราะพวกนางมิรู้ดีชั่วถูกผิด! หากอาศัยเรื่องนี้มองให้ชัดโดยเร็ว ต่อไปก็มิต้องปวดหัวกับเรื่องของพวกนางแล้วเพคะ!”