ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1513

เซียวหลินเทียนได้ยินคำถามของหลิงอวี๋ก็หัวเราะเบาพลางเอ่ย “อาอวี๋รู้จักข้าดีจริง ๆ!”

“ใช่แล้ว ข้าคาดการณ์ไว้ว่าจ้าวฮุยจะส่งมือสังหารไปสังหารใต้เท้าจาง จึงให้คนของค่ายกองทหารเสือซุ่มอยู่ล่วงหน้า สิ่งที่พวกเขาทำคือสังหารคนของจ้าวฮุย ทำให้จ้าวฮุยสูญเสียกำลังคน!”

“ในขณะเดียวกัน คนของค่ายกองทหารเสือก็แสร้งเป็นมือสังหารช่วยใต้เท้าจางออกไป คนเหล่านี้จะแบ่งเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งอยากสังหารใต้เท้าจาง และอีกกลุ่มก็ช่วยชีวิตเขา!”

หลิงอวี๋เข้าใจ “เช่นนี้ใต้เท้าจางก็จะคิดว่า จ้าวฮุยอยากจะสังหารเขาเพื่อปิดปากและจะตัดความคาดหวังที่มีต่อจ้าวฮุยไป จากนั้นก็สารภาพความผิดของจ้าวฮุยกับองค์ชายคังออกมา!”

เซียวหลินเทียนพยักหน้าอย่างชื่นชม “มิเพียงเท่านี้ ข้ายังให้คนกระจายข่าวออกไปว่าใต้เท้าจางถูกจ้าวฮุยกับองค์ชายคังสังหารเพื่อปิดปากด้วย!”

“นี่เพื่อข่มขวัญพวกคนที่จ้าวฮุยใช้งาน ให้พวกเขาเห็นใจกัน ต่อไปเมื่อทำงานให้จ้าวฮุยก็จะระวังตัว!”

ใต้เท้าจางโกงกินเงินไปมากมายถึงเพียงนั้น ตายไปก็มิสาสมกับที่ทำ

เมื่อเทียบกับการเอาตัวเขาออกไปตัดหัวต่อหน้าธารกำนัลแล้ว เซียวหลินเทียนใช้การตายของเขาไปสร้างความแตกแยกพวกจ้าวฮุยยังดีเสียกว่า

“เช่นนั้นคนในครอบครัวของเขาเล่าเพคะ?”

หลิงอวี๋ต่อต้านเรื่องการประหารทั้งตระกูลเก้าชั่วโคตรมาก

“ยึดบ้านแล้ว และส่งกลับไปแหล่งกำเนิด บุรุษสามรุ่นจะมิสามารถเข้าเป็นขุนนางของราชสำนักได้!”

เซียวหลินเทียนรู้ว่าหลิงอวี๋สนใจเรื่องเหล่านี้ สำหรับความผิดที่มิใช่การสมรู้ร่วมคิดก่อกบฏ เซียวหลินเทียนเองก็มิอยากให้เกี่ยวโยงกับคนมากเกินไป

หลิงอวี๋คิดว่าการลงโทษเช่นนี้ก็นับว่าสมเหตุสมผลจึงมิคัดค้าน

ยามที่รถม้าพระที่นั่งเคลื่อนผ่านถนนเส้นหนึ่ง หางตาของหลิงอวี๋เหลือบไปเห็นแผ่นหลังสูงใหญ่ที่อยู่ไกล ๆ แค่จากแผ่นหลังนั้นหลิงอวี๋เห็นแล้วก็ดูว่าคล้ายหลิงเสียงกังท่านลุงใหญ่ของตน

หลิงอวี๋จึงกระซิบกับเถาจื่อที่ตามอยู่ด้านหลัง “ไปดูที!”

เถาจื่อพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วออกจากขบวนไป

เซียวหลินเทียนมิเห็นหลิงเสียงกังจึงเอ่ยถามอย่างแปลกใจ “เจ้าเห็นผู้ใดหรือ?”

“หลิงเสียงกังเพคะ!”

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างจนใจ “ก่อนหน้านี้พูดเรื่องของเขากับท่าน แล้วสองวันมานี้ก็ไม่มีข่าวคราวของเขาเลย หม่อมฉันมิสบายใจ กังวลว่าเฝิงฉินจะเล่นลูกไม้อะไร!”

สุ่ยหลิงเอ่ยอย่างหนักแน่น “ข้าตบหน้านางไปสิบครั้ง ใครให้นางเอาแต่พูดขัดฮองเฮาอยู่ซ้ำ ๆ เล่า นางดูหมิ่นฮองเฮา ข้าก็แค่ลงโทษนางไป!”

หลิงอวี๋ก็เอ่ยขึ้นมาเช่นกัน “ข้าสั่งให้สุ่ยหลิงตบเอง หรือหลิงเสียงกังกล่าวโทษข้าด้วยเรื่องนี้?”

เถาจื่อยิ้มขมขื่น “หลังจากที่เฝิงฉินกับหลิงเสียงกังย้ายออกจากจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน คืนนั้นเด็กก็มิอยู่แล้วเพคะ!”

ว่ากระไรนะ?

หลิงอวี๋ชะงักไปทันที

สุ่ยหลิงจึงเอ่ยอย่างร้อนใจ “ข้าแค่ตบหน้านาง มิได้ตบที่ท้องนาง เด็กจะมิอยู่ได้อย่างไร!”

หลิงอวี๋นวดขมับ พลางเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้ามิต้องอธิบาย ตอนนั้นข้าออกคำสั่ง พวกเราล้วนเห็นกันว่าเจ้ามิได้แตะต้องที่ท้องของนาง!”

“ฮองเฮา แต่หลิงเสียงกังกล่าวโทษท่านด้วยเรื่องนี้ บอกว่าท่านต้องการปกป้องนางซุนจึงจงใจให้สุ่ยหลิงตบตีจนเด็กแท้งเพคะ!”

เถาจื่อเอ่ยอย่างจนใจ “คุณหนูหลิงหว่านไปเยี่ยมเขา เขาก็ด่าแม้แต่คุณหนูหลิงหว่านด้วย บอกว่าคุณหนูหลิงหว่านใจดำอำมหิตเหมือนกับท่าน!”