ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1524

ตุ้บ…

ฮูเหยียนเสวี่ยคุกเข่าลง คำพูดของเซียวหลินเทียนทำให้นางตกใจจนหน้าซีด

“ฝ่าบาท ทำเช่นนี้มิได้เพคะ...”

“ข้ามิสามารถทำเช่นไรได้?”

เซียวหลินเทียนเอ่ยตัดบทนางด้วยเสียงแข็ง “สองแคว้นมีสัมพันธ์ต่อกันจะมิสังหารทูตที่มาเจรจา ข้าให้เวลาเจ้าออกไปแล้ว!”

“ฮูเหยียนเสวี่ย หากเจ้ากล้าพูดจาโอหังอีก ข้าจะสั่งประหารเจ้าทันที กันกู่ของเจ้าก็ทำได้เพียงรับไปอย่างว่าง่ายเท่านั้น!”

ฮูเหยียนเสวี่ยทั้งร้อนใจทั้งโกรธ เซียวหลินเทียนมิได้พูดเกินจริง กันกู่เมื่อเทียบกับฉินตะวันตกก็เป็นเพียงเด็กที่เล่นกับผู้ใหญ่เท่านั้น

เซียวหลินเทียนแค่ส่งทหารไปสองหมื่นนายก็สามารถทำให้กันกู่แพ้ราบคาบได้แล้ว

หากเซียวหลินเทียนสังหารนาง กันกู่ก็มิกล้าเอาความ

นางมิสามารถทำให้ท่านพ่อและครอบครัวเดือดร้อนเพราะความผิดของตนได้

ในช่วงนี้ฮูเหยียนเสวี่ยจัดการเรื่องการบ้านการเมืองแทนท่านพ่อ เคยชินกับการสั่งจากตำแหน่งที่สูงแล้ว ความรู้สึกเหนือกว่าที่มีอำนาจยิ่งใหญ่เช่นนี้ทำให้นางเสียตัวตนไป

ถึงขั้นตำหนิหลิงอวี๋ดังเช่นที่ทำกับเหล่าขุนนางใต้บังคับบัญชา

ไหนเลยจะคิดว่าหลิงอวี๋มิได้อ่อนโยนดังที่เห็นภายนอก เมื่อโหดเหี้ยมขึ้นมาก็เยือกเย็นไร้ความปรานีเช่นนี้

ส่วนเซียวหลินเทียนก็รักฮองเฮาผู้นี้มาก ถึงขั้นเห็นด้วยกับนางที่จะมิคุ้มครองกันกู่อีกต่อไป

“ฝ่าบาท ฮูเหยียนเสวี่ยสำนึกผิดแล้วเพคะ! ขอฝ่าบาทโปรดเมตตา!”

ฮูเหยียนเสวี่ยอดกลั้นความโกรธและความคับข้องใจของตนเอาไว้

ชาติชายมิยอมกลืนความเสียเปรียบที่อยู่ตรงหน้า นางเองก็มิสามารถแตกหักกับฉินตะวันตกในสถานการณ์ที่มิได้เตรียมตัวมาเช่นนี้

ความแค้นที่ถูกทำให้อับอายวันนี้นางจะต้องชำระแน่!

“ฝ่าบาทเพคะ ฮูเหยียนเสวี่ยปากพล่อยไปเอง ขอร้องฝ่าบาทโปรดเห็นแก่ฮูเหยียนเสวี่ยและอาการป่วยของท่านพ่อ ให้โอกาสฮูเหยียนเสวี่ยได้ปรับตัวสักครั้งเถิดเพคะ!”

มือสองข้างและหน้าอกของฮูเหยียนเสวี่ยแนบไปกับพื้น เป็นการแสดงการขอโทษที่จริงใจที่สุด

บนใบหน้าของนางมีน้ำตา ท่าทางที่น่าสงสารนั้นมองไปทางเซียวหลินเทียนอย่างขอร้อง

“ฮูเหยียนเสวี่ย องค์จักรพรรดิมีรับสั่งแล้ว ข้ามิสามารถจัดการเรื่องบ้านเมืองได้ ดังนั้นข้าก็สุดวิสัยจะช่วยได้ เจ้าขอร้ององค์จักรพรรดิเถิด!”

หลิงอวี๋ใช้คำพูดของฮูเหยียนเสวี่ยมาปิดปากฮูเหยียนเสวี่ยเสียเอง

มิใช่ว่าหลิงอวี๋มิเห็นใจ ที่จริงแล้วคือฮูเหยียนเสวี่ยทำให้นางเห็นใจมิลง

เวลานี้ฮูเหยียนเสวี่ยคำนับหลายครั้งแล้ว หลิงอวี๋รู้สึกว่าลงโทษนางพอแล้วจึงมองไปทางเซียวหลินเทียน

ไหนเลยจะรู้ว่าเซียวหลินเทียนจะยังคงเอ่ยอย่างไร้ความปรานี “ข้าพูดออกไปแล้วก็มิอาจเปลี่ยนแปลง! ฮูเหยียนเสวี่ย เจ้าออกจากวังไปประเดี๋ยวนี้ แล้วออกจากเมืองหลวงไปเสีย!”

ฮูเหยียนเสวี่ยมองไปทางเซียวหลินเทียนอย่างตกใจ นางขอโทษไปแล้ว เซียวหลินเทียนจะมิให้อภัยนางเลยหรือ?

นี่จะบีบให้กันกู่ไปสู่สถานการณ์ที่น่าสิ้นหวังเลยหรือ?

หลิงอวี๋เองก็ชะงักเช่นกัน แต่นางก็เข้าใจความหมายของเซียวหลินเทียนทันที

เซียวหลินเทียนต้องการใช้กันกู่มาเป็นเครื่องมือในการขมขู่แคว้นเล็กอื่น ๆ

หากกล้าขาดความภักดี จุดจบของกันกู่ก็คือตัวอย่างของพวกเขา!