ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1523

สีหน้าของหลิงอวี๋เรียบเฉยลง

ฮูเหยียนเสวี่ยผู้นี้ ตนเห็นแก่ที่พ่อของนางป่วยและเห็นใจอารมณ์ของนาง จึงพูดกับนางดี ๆ

แต่นางทำเหมือนตนเป็นแค่คนทั่วไปจริง ๆ ทั้งยังกล้ากล่าวโทษตนอีก!

หลิงอวี๋นึกถึงอีกเป้าหมายหนึ่งที่แคว้นเล็ก ๆ เหล่านี้มาประชุมกันในครานี้ นั่นก็คือหยั่งเชิงความสามารถของเซียวหลินเทียน

หากวันนี้ตนมิจัดการฮูเหยียนเสวี่ยผู้นี้ เช่นนั้นจะมิเป็นการทำให้เซียวหลินเทียนเสียหน้าหรือ?

“เพล้ง!”

หลิงอวี๋สะบัดมือแล้วถ้วยชาก็บินไปตกอยู่ตรงเท้าของฮูเหยียนเสวี่ย

“ฮูเหยียนเสวี่ย เจ้าช่างกล้าหาญนัก กล้าบ่นโวยวายต่อหน้าข้า!”

“เจ้าเห็นที่นี่เป็นอะไร?”

หลิงอวี๋ตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยว “อะไรคือที่เจ้าบอกว่ากันกู่ของเจ้ามอบบรรณาการมาให้ฉินตะวันตกทุกปี สิบปีมิเคยขาด? เจ้าคิดว่านี่คือความภาคภูมิใจของเจ้าในฐานะคนกันกู่หรือ?”

“เจ้ามิเคยเรียนประวัติศาสตร์ของกันกู่หรือ? ตอนนั้นกันกู่ของเจ้าถูกแคว้นเพื่อนบ้านตีพ่าย ชนเผ่าเหลืออยู่เพียงหนึ่งพันกว่าคน สตรีและเด็กถูกทหารแคว้นเพื่อนบ้านทำลายอย่างโหดเหี้ยม!”

“ปู่ของเจ้าเป็นดังสุนัขไร้บ้าน ร้องขอความช่วยเหลือไปทั่วทุกที่ สุดท้ายก็มาขอที่แทบเท้าของฉินตะวันตก!”

“เป็นเพราะองค์จักรพรรดิไท่จู่เห็นเขาแล้วสงสารจึงได้เข้าช่วยเหลือ ส่งกองกำลังทหารไปตีพ่ายแคว้นเล็ก ๆ เหล่านั้นเอาชนะมาเพื่อพวกเจ้า!”

“เพื่อจะร้องขอการป้องกัน ปู่ของเจ้าจึงรวมกันกู่เข้ากับแผ่นดินฉินตะวันตกของข้าอย่างไร้ยางอาย และเต็มใจที่จะส่งบรรณาการให้ทุกปีเพื่อให้ได้รับการคุ้มครองจากฉินตะวันตก!”

“เหตุใดเล่า ตอนนี้กันกู่ของเจ้าเพิ่งจะมีชีวิตที่ดีขึ้นมิกี่ปีก็คิดว่าตนเก่งกาจนักแล้วหรือ ถึงกล้าโอหังต่อหน้าข้าเยี่ยงนี้!”

หลิงอวี๋พูดประวัติศาสตร์อันดำมืดของกันกู่ออกมาโดยมิไว้หน้าฮูเหยียนเสวี่ยเลยแม้แต่น้อย

“สิ่งที่ข้าพูดมินับหรือ?”

หลิงอวี๋ยิ้มอย่างเยาะเย้ย พลางหันไปด้านข้าง “ฝ่าบาท เหตุใดมิออกมาพูดเล่าเพคะว่าหม่อมฉันสามารถตัดสินใจเรื่องนี้ได้หรือไม่?”

เซียวหลินเทียนว่าราชกิจเสร็จนานแล้ว หายเหมยเห็นจึงทำสัญญาณมือให้หลิงอวี๋ ตอนนั้นเป็นตอนที่ฮูเหยียนเสวี่ยกำลังประณามหลิงอวี๋พอดี

ดังนั้นคำพูดไร้มารยาทของฮูเหยียนเสวี่ยเหล่านั้น เซียวหลินเทียนได้ยินอยู่นานแล้ว

เมื่อเห็นหลิงอวี๋โต้กลับฮูเหยียนเสวี่ยอย่างมีพลังเช่นนี้ เซียวหลินเทียนมีหรือจะขัดหลิงอวี๋!

เขาเดินเข้ามา ใบหน้ารูปงามนั้นเย็นเยียบ แล้วเดินไปยืนข้างกายหลิงอวี๋ จากนั้นก็กวาดสายตามองฮูเหยียนเสวี่ย

“คำพูดฮองเฮาของข้าก็เป็นคำพูดของข้าเช่นกัน!”

“ฮูเหยียนเสวี่ย ฉินตะวันตกมิได้ขาดแคลนเครื่องบรรณาการจากกันกู่ของเจ้า คนที่เจ้าพามา ก็รีบไสหัวออกไปจากเมืองหลวงเสียก่อนฟ้ามืด! ผู้ฝ่าฝืนคำสั่ง… ประหาร!”