ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1522

หลิงอวี๋มิใช่แม่พระ ผู้ป่วยที่ต้องช่วยเหลือในใต้หล้ามีตั้งมาก นางมิสามารถช่วยเหลือทุกคนได้

ยิ่งไปกว่านั้นคือต้องไปแคว้นกันกู่ที่อยู่ไกลถึงเพียงนั้นอีก!

แต่ท่านหญิงใหญ่จะยอมแพ้หรือ?

หากประมุขแคว้นกันกู่ป่วยหนักจริง ๆ อีกทั้งท่านหญิงใหญ่ก็เป็นลูกกตัญญู นางไม่มีทางยอมแพ้กับคำปฏิเสธนี้ของเซียวหลินเทียนแน่

เมื่อนึกถึงที่หานอวี๋บอกว่า ท่านหญิงใหญ่เป็นสตรีที่ดูมีพลังมาก หลิงอวี๋ก็ให้ความสำคัญกับท่านหญิงใหญ่ผู้นี้เป็นพิเศษ

เดิมทีหลิงอวี๋ยังคิดว่าอีกสองวันจึงจะได้พบกับฮูเหยียนเสวี่ยที่งานเลี้ยง

ไหนเลยจะคิดว่า วันรุ่งขึ้นยังมิทันที่เซียวหลินเทียนจะว่าราชกิจเสร็จ ป้ายอวยพรของฮูเหยียนเสวี่ยก็ส่งมาที่พระตำหนักคุนหนิงแล้ว

“ฮองเฮาเพคะ หากท่านมิทรงต้องการพบ บ่าวจะไปปฏิเสธนางให้เพคะ!”

หลิงซวนเอ่ยอย่างเอาใจใส่

“เหตุใดจะมิพบเล่า?”

หลิงอวี๋ยิ้มพลางเอ่ย “เชิญนางเข้ามาเถิด!”

ฮูเหยียนเสวี่ยเข้ามาคารวะตนที่ตำหนักอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ นางหลิงอวี๋ก็ต้องพบเสียหน่อย เหตุใดจะต้องหลบซ่อนเล่า!

หลิงอวี๋เปลี่ยนเป็นชุดเรียบง่านแล้วไปพบฮูเหยียนเสวี่ยที่โถงกลาง

ฮูเหยียนเสวี่ยพานางรับใช้มาเพียงสองคน ตอนที่นางเข้ามา หลิงอวี๋ก็ได้เห็นหน้านางชัด ๆ แล้ว

นี่คือใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดุดันและแข็งแกร่ง มีคิ้วหนาราวบุรุษ ดวงตาหงส์ มีพลังและน่าเกรงขาม

ผิวหนังดูเหมือนถูกแดดถูกลมเป็นสีแทนอย่างดูสุขภาพดี

นางสวมชุดสีดำและปกเสื้อด้านในพลิกออกมาเป็นสีแดง ดูเก่งกาจและหนักแน่น

ยามสาวเท้าก้าวเดินนั้นราวกับดาวตก แต่มิสูญเสียความสง่างามไป

พูดตามตรง หลิงอวี๋ชอบสตรีที่มีพลังเช่นนี้ เปิดเผยตรงไปตรงมาพูดคุยด้วยง่าย

“ท่านพ่อของหม่อมฉันมิสะดวกที่จะเดินทางไกลมารับการรักษาที่เมืองหลวงจริง ๆ เพคะ ดังนั้นจึงอยากขอให้ฮองเฮาเห็นแก่ที่ท่านพ่อของหม่อมฉันภักดีต่อฉินตะวันตกมานานหลายปี ตามฮูเหยียนเสวี่ยกลับไปรักษาท่านพ่อที่กันกู่เพคะ!”

ใบหน้าของหลิงอวี๋ปรากฏความลำบากใจ “คำขอของท่านหญิงฮูเหยียนนี้ องค์จักรพรรดิได้แจ้งข้าแล้ว แต่ข้ามิอาจทำตามใจตนได้… มิสามารถละทิ้งความรับผิดชอบของตนตามท่านหญิงไปกันกู่ได้!”

สีหน้าของฮูเหยียนเสวี่ยเรียบนิ่งลงเล็กน้อย

หลิงอวี๋จึงเปลี่ยนน้ำเสียงแล้วเอ่ยถาม “มิทราบว่าประมุขแคว้นกันกู่ป่วยเป็นโรคอะไรหรือ? มีอาการอย่างไรบ้าง? หากข้ารักษาได้ ก็สามารถสั่งยาตามอาการแล้วส่งหมอหลวงติดตามท่านหญิงไปดูได้!”

ฮูเหยียนเสวี่ยเม้มปากพลางเอ่ย “อาการป่วยของท่านพ่อหม่อมฉันมิใช่หมอทั่วไปจะตรวจได้ มิเช่นนั้นหม่อมฉันก็มิต้องเดินทางไกลมาขอให้รักษาหรอกเพคะ!”

“ฮองเฮา ทุกปีกันกู่ล้วนส่งบรรณาการมาที่ฉินตะวันตก สิบปีมิเคยขาด ฮองเฮาเป็นฮองเฮาของแคว้น กันกู่ของหม่อมฉันก็เป็นราษฎรของท่านเพคะ!”

“ฮองเฮารีบไปช่วยลูกพี่ลูกน้องของท่านที่เจิ้งโจวได้ เหตุใดจึงมิสามารถตามฮูเหยียนเสวี่ยไปช่วยท่านพ่อของหม่อมฉันได้หรือเพคะ?”

“เรื่องที่มิอาจทำตามใจตนนั้นเป็นข้ออ้างทั้งสิ้น หากเปลี่ยนคนที่ป่วยเป็นท่านพ่อของท่าน ฮองเฮายังพูดคำนี้ได้อยู่หรือเพคะ?”

หลิงซวนอยู่ด้านข้างได้ยินฮูเหยียนเสวี่ยกล่าวโทษหลิงอวี๋เช่นนี้ก็อดมิได้ที่จะเอ่ยอย่างโกรธเคือง “บังอาจ ท่านหญิงฮูเหยียน พระตำหนักคุนหนิงมิใช่สถานที่ที่ท่านจะกำเริบเสิบสานได้ ท่านมีสิทธิ์อะไรจึงไร้มารยาทกับฮองเฮาเช่นนี้!”