ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1527

เมื่อครู่ชั่วพริบตาหลิงอวี๋เห็นสายตาโกรธแค้นของนางซุนที่มีต่อตน นางจึงรู้สึกมิค่อยสบายใจ

แต่เมื่อคิดว่าเมื่อก่อนป้าสะใภ้ใหญ่ดีต่อตน หลิงอวี๋ก็มิได้คิดเล็กคิดน้อยกับนาง

“ป้าสะใภ้ใหญ่ หากท่านรู้สึกว่าการที่ข้าไล่ท่านลุงออกไปมันมิดีต่อเขา ท่านก็เรียกเขากลับมาเถิด!”

หลิงอวี๋ตัดสินใจว่าต่อไปจะมิยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องสามีภรรยาของลุงกับป้าแล้ว จึงเอ่ยออกไป

“เรื่องนี้เอาไว้ค่อยคุยทีหลังเถิด!”

นางซุนเอ่ยพอเป็นพิธี

ทั้งสองคนเดินไปคุยไปจนไปถึงหน้าประตูตำหนักกระดิ่งทอง

ขันทีเหอเห็นก็รีบเข้าไปรายงานเซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนจัดการเรื่องบ้านเมืองไปพอประมาณแล้ว จึงชี้ที่สาส์นกราบทูลบนโต๊ะแล้วเอ่ยกับขุนนางทั้งหมด

“สาส์นกราบทูลที่ขุนนางทั้งหลายฟ้องร้องฮองเฮามาข้าได้อ่านหมดแล้ว เช้านี้จะตอบในคราวเดียว”

“สิ่งที่เหล่าขุนนางเป็นห่วงที่สุดก็คือ เรื่องที่ฮองเฮาแย่งชิงทรัพย์สินจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนเพื่อพ่อและเรื่องที่รังแกหลิงเสียงกังกับภรรยา วันนี้ข้าตั้งใจเชิญนางซุนฮูหยินหลิงผู้อยู่ในเหตุการณ์มาเล่าสถานการณ์ให้ชัดเจน!”

“ฮองเฮาและนางซุนเข้าตำหนัก!”

หลิงอวี๋กับนางซุนได้ยินเสียงเรียกก็เข้าไปตำหนัก หลิงอวี๋มิต้องคุกเข่า ส่วนนางซุนคุกเข่าคำนับ

“ลุกขึ้น!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างใจดี “นางซุน วันนี้ข้าเรียกเจ้ามาก็เพราะขุนนางผู้ตรวจการฟ้องร้องฮองเฮาว่าช่วยพ่อแย่งชิงทรัพย์สินของจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน เจ้าคือผู้อยู่ในเหตุการณ์ ไม่มีผู้ใดรู้เรื่องนี้แน่ชัดไปมากกว่าเจ้า!

“ตอนนี้เชิญเจ้าเล่าเรื่องนี้ให้เหล่าขุนนางฟังอย่างชัดเจน!”

นางซุนลุกขึ้นแล้วมองเซียวหลินเทียนอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็มองหลิงอวี๋ มิพูดจา

“นางซุน เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่?”

“หม่อมฉันขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ!”

นางซุนคำนับแต่มิได้ลุกขึ้น นางมองไปทางหลิงอวี๋แล้วหันกลับมาอย่างแน่วแน่

“กราบทูลฝ่าบาท ฮองเฮาช่วยเหลือหลิงเสียงเซิงผู้เป็นพ่อแย่งชิงทรัพย์สินของจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนจริงเพคะ จึงได้บีบให้สามีของหม่อมฉันออกจากจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน!”

“ฝ่าบาท สามีของหม่อมฉันมีโรคปวดหัว ขอร้องให้ฮองเฮารักษาแต่ฮองเฮาจะให้สามีของหม่อมฉันให้เงินนางหกแสน นางจึงจะยอมช่วยรักษาเขาเพคะ!”

“สามีของหม่อมฉันมิได้มีตำแหน่งขุนนาง และหางานมิได้เพราะพิการ ทำได้เพียงไปช่วยขนย้ายของที่ท่าเรือเพื่อรวบรวมเงินค่ารักษาเท่านั้น...”

หลิงอวี๋หูอื้อไปแล้ว เหมือนกับว่ารอบข้างไม่มีสิ่งใดอยู่แล้ว นางมองป้าสะใภ้ใหญ่อย่างยากที่จะเชื่อ

คำพูดกลับดำเป็นขาวนี้นางสามารถพูดออกมาได้คล่องปากเช่นนี้เชียว!

นี่ตนประเมินนางต่ำเกินไปมาโดยตลอดหรือ?

หรือว่าตนล้มเหลวในการเป็นคน แม้แต่ญาติที่ใส่ใจตนมากที่สุดก็แปรพักตร์แล้วหรือ?