ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 156

หลิงอวี๋พูดเหยียดเสร็จก็หันไปทางชิวเหวินซวง ยิ้มหยันกล่าวว่า

“ชิวเหวินซวง เจ้าดูสิ ท่านอ๋องของพวกเจ้าซักถามข้าในฐานะพระชายาได้! ข้าพระชายาอ๋องอี้ผู้สง่าถามเจ้าสองประโยค เจ้าก็พูดว่าข้าทำให้เจ้าลำบากใจ!”

“เจ้ามีหนึ่งก็บอกมีหนึ่ง(1)ก็พอแล้ว! แสร้งทำเป็นน้อยใจให้ใครมองรึ?”

“ตำหนักอ๋องอี้ของพวกเจ้าคนมากถึงเพียงนี้ ไม่ทำให้ตัวข้าต้องยุ่งยากก็อมิตาพุทธแล้ว ไฉนข้าจะยังกล้าทำเรื่องยากให้พวกเจ้า!”

“ตัวข้าได้รับความไม่เป็นธรรม เจ้ามีค่ากว่าข้าหรือไร? ทนความน้อยเนื้อต่ำใจนิดเดียวก็มิได้รึ? ไม่ทันไรก็พูดเรื่องมอบอำนาจดูแลเรือนชั้นใน นี่คือขู่ผู้ใดงั้นรึ?”

“คนของตัวข้าข้าเลี้ยงเอง ไม่เคยใช้เงินตำหนักอ๋องอี้พวกเจ้าสักเฟินดียว! ฉะนั้นอำนาจดูแลเรือนชั้นในอะไรนั่นข้าไม่สนใจเช่นกัน เจ้าเก็บไว้เองเถอะ!”

“ชิวเหวินซวง ทีหลังอย่าพูดว่าจะไปบ่อย ๆ! การยอมถอยเพื่อชนะใช้ได้หนเดียว! ใช้ถี่ก็ไม่ได้ผลแล้ว!”

เหล่าคนรับใช้ได้ฟังคำพูดของหลิงอวี๋พลันมองชิวเหว่นซวงแปลกไปทันที พระชายาอ๋องอี้ยังไม่เคยสอดมือเรื่องดูแลจัดการเรือนชั้นในเลย!

การพูดว่าพระชายาอ๋องอี้ต้องการดูแลเรือนชั้นในจึงสร้างความลำบากใจให้นาง นี่มิใช่ว่าไม่ยุติธรรมต่อพระชายาอ๋องอี้หรือ?

หรือเป็นดั่งที่พระชายาอ๋องอี้พูด ชิวเหวินซวงใช้การยอมถอยเพื่อชนะ คิดว่าตำหนักอ๋องอี้ขาดนางมิได้ หยิ่งผยองเพราะตนเป็นที่โปรดปรานเช่นนั้นหรือ?

ชิวเหวินซวงถูกพูดใส่จนหน้าแดงจรดหู อย่างไรเสียวาจาของหลิงอวี๋คือเหตุผลถูกทั้งสิ้น ทำให้นางไม่รู้จะเถียงอย่างไรไปชั่วขณะ!

สีหน้าเซียวหลินเทียนดำทะมึน เขาฟังหลิงอวี๋พูด ‘ตัวข้าผู้เป็นพระชายา’ ซ้ำหลายหน เพียงรู้สึกว่าช่างขี้ประชดยิ่งนัก

“หลิงอวี๋ อย่าหาเรื่องโดยไร้เหตุ!”

เซียวหลินเทียนห้ามปรามหลิงอวี๋ กล่าวเสียงทุ้ม “ในเมื่อเจ้าจะซักถาม งั้นก็ถามดี ๆ อย่าประชด!”

หลิงอวี๋บีบบังคับเขาปลายเข็มต่อปลายเข็ม(2) “เซียวหลินเทียน หากท่านไม่ปรับทัศนคติให้ถูก งั้นก็อย่าไต่สวนเลย!”

“อย่างไรเสีย ท่านก็ปกป้องคนของท่านจนติดเป็นสันดานแล้ว! เหมือนที่เจ้ายอมให้เฉินชางซิงผลักลูกหม่อมฉันตกหน้าผาเพื่อช่วยเฮยจื่อนั้นไงเล่า!”

“หม่อมฉัข้าใจแล้ว ภายในหัวใจท่าน ใครก็ได้ในตำหนักแห่งนี้ล้วนคือญาติของท่านทั้งสิ้น! มีแค่คนเรือนบุหงาเป็นคนนอก!”

ลู่หนานทนฟังมาไม่ไหวแล้วพลางร้องเรียก “พระชายา ท่านเข้าใจท่านอ๋องผิดแล้วขอรับ! ครานั้นเฮยจื่อก้าวพลาดตกผา ท่านอ๋องเห็นสถานการณ์ล่อแหลม จึงช่วยเฮยจื่อก่อน!”

“ท่านอ๋องมิได้ทรงคิดว่าพวกท่านคือคนนอก มิฉะนั้นก็คงไม่วิ่งเต้นช่วยเยวี่ยเยวี่ยหรอกขอรับ!”

หลิงอวี๋ชะงักชั่วขณะ ดวงหน้าแดงประปราย

เดิมทีเป็นตนเข้าใจเซียวหลินเทียนผิดไป…