ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1580

ยามที่มาก็เพราะต้องการหาเครื่องยาสมุนไพร การเดินทางจึงเป็นไปอย่างช้า ๆ แต่จะต้องรีบร้อนกลับ ทุกคนจึงพยายามเร่งความเร็ว เดินทางกันอย่างเร่งรีบ เวลาก่อนเที่ยงจึงมาถึงเมืองหลวงแล้ว

หลิงอวี๋เดินทางต่อเนื่องมิหยุด แล้วเร่งรีบเข้าวังกลับพระตำหนักคุนหนิงเปลี่ยนชุดไว้ทุกข์และตรงไปจัดพิธีศพของไทฮองไทเฮาที่พระตำหนักฉือหนิงทันที

แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ นางก็ยังเป็นคนที่มาช้าที่สุด

ไท่เฟยเส้ากับพระชายาคังล้วนเปลี่ยนเป็นชุดไว้ทุกข์ และกำลังทักทายกับเหล่าสตรีบรรดาศักดิ์ที่มาเฝ้าศพไทฮองไทเฮา

เมื่อเห็นหลิงอวี๋ที่รีบร้อน ไท่เฟยเส้าก็อดมิได้ที่จะตะคอกอย่างโมโห “ฮองเฮา ท่านเป็นฮองเฮาของแคว้น ไทฮองไทเฮาสิ้นพระชนม์กะทันหันแต่ท่านมิอยู่ในวังออกไปเที่ยวเล่น เช่นนี้ได้หรือ?”

“ท่านยังมิคุกเข่าลงขอประทานอภัยไทฮองไทเฮาอีก!”

หลิงอวี๋ยิ้มเย็นชา ต่อหน้าสตรีบรรดาศักดิ์จำนวนมากถึงเพียงนี้ ไท่เฟยเส้าคิดจะกล่าวหาว่าตนอกตัญญูและเอาแต่เที่ยวเล่น ทำเช่นนี้ได้หรือ?

หากวันนี้ตนทนรับการกล่าวหานี้ เช่นนั้นหากเผยแพร่ออกไปก็จะถูกคนก่นด่าตนกันไปทั่ว

ก่อนหน้านี้นางสงสัยว่า ไท่เฟยเส้ากับจ้าวหรุ่ยหรุ่ยจะทำร้ายไทฮองไทเฮา เพราะคิดว่าไทฮองไทเฮาให้การสนับสนุนตน คิดจะทำให้ไทฮองไทเฮาตายเพื่อจะให้ตนโดดเดี่ยว

ขอเพียงตนถอยก้าวหนึ่ง ไท่เฟยเส้าจะมิเหยียบหัวของตนหรือ?

“ไท่เฟยเส้า ระวังคำพูดด้วย!”

“ไทฮองไทเฮาสิ้นพระชนม์กะทันหัน ข้ากับพวกท่านต่างก็เสียใจเหมือนกัน! แต่ข้ามิได้ออกไปเที่ยวเล่น แต่ออกไปหายามาให้ไทฮองไทเฮา!”

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างมีเหตุผล “ช่วงนี้อาการปวดขาของไทฮองไทเฮายากจะทนไหว ข้าจึงพยายามที่จะหายามาให้พระนาง แต่จนปัญญาที่เครื่องยาสมุนไพรที่ตามพื้นบ้านและที่ในวังเก็บไว้มิอาจรักษาอาการของไทฮองไทเฮาได้ ข้าจึงได้คิดขึ้นเขาไปตามหายา!”

คำพูดของหลิงอวี๋จริงครึ่งมิจริงครึ่ง ขาของไทฮองไทเฮาเป็นโรคชรา ยาเป็นเพียงการใช้ช่วยบรรเทาเท่านั้น คอยรักษาความอบอุ่นไว้ก็มิเป็นอะไรมาก

มือที่ขาวเนียนละเอียดของหลิงอวี๋เต็มไปด้วยรอยแผลที่ถูกก้อนหินและหนามทิ่มแทง รอยเต็มฝ่ามือทั้งสองข้างไปหมด รอยแดงบางจุดก็บวมช้ำและมีเลือดด้วย

สตรีบรรดาศักดิ์เห็นแล้วก็รู้สึกตกใจ เวทนาจนมิอาจทนดูได้ เห็นได้ชัดว่าคำพูดของไท่เฟยเส้ามิเหมาะสม

บาดเจ็บเช่นนี้จะเป็นการไปเที่ยวเล่นได้อย่างไร?

พระชายาผิงหนานจึงก้าวเข้ามาเอ่ยด้วยบรรยากาศที่ผ่อนคลายลง “ฮองเฮาทรงลำบากแล้ว ความกตัญญูที่ท่านมีต่อไทฮองไทเฮานั้นทุกคนล้วนได้เห็นแล้วเพคะ...”

“ไท่เฟยเส้าอาจจะมิเข้าใจความจริงจึงเข้าใจผิดไป ควรขอประทานอภัยฮองเฮาเสีย!”

ไท่เฟยเส้าถูกหลิงอวี๋กับพวกนางรับใช้ดักทางจนพูดมิออก และเมื่อมองมือที่บวมช้ำของหลิงอวี๋ก็รู้ว่าเรื่องที่คิดจะใส่ร้ายว่าหลิงอวี๋ไปเที่ยวเล่นในวันนี้คงใช้มิได้แล้ว

นางจึงเอ่ยอย่างฝืน ๆ “หม่อมฉันเข้าใจฮองเฮาผิดไป หม่อมฉันขอประทานอภัย!”