ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 159

“หลิงซิน เจ้ามือเท้าง่อย เจ้าอย่าชั่วช้าโจมตีใส่ร้ายคน! ข้ามิเคยทำเรื่องประเภทนั้นกับเจ้า!”

พ่อบ้านฟั่นตะโกนลนลานว่า “เจ้าแค้นข้าที่ไม่ย้ายเจ้าออกเรือนพระชายาเป็นแน่จึงใส่ไคล้ข้า!”

“ท่านอ๋อง เมื่อก่อนหลิงซินเคยมาหาข้า พูดว่าไม่อยากทุกข์ยากติดตามพระชายา ขอให้กระหม่อมผลัดนางไปที่อื่น กระหม่อมไม่รับปาก! เพราะเรื่องนี้นางจึงใส่ไคล้กระหม่อมแน่เลยพ่ะย่ะค่ะ!”

หลิงซินส่งเสียง ‘ถุย’ พลางด่า “ถ่างตาพูดส่งเดช(1)คือเจ้าเถอะ! คุณหนูข้าดีต่อข้าขนาดนี้! ไยข้าต้องผลัดไปที่อื่น!”

พ่อบ้านฟั่นชี้หลิงหลานพลางเรียก “พระชายามิจ่ายเงินเดือนให้พวกเจ้าหลายเดือนแล้ว หลิงหลานยืนยันได้! พระชายาปล่อยให้พวกเจ้ากินไม่อิ่มจะดีต่อพวกเจ้าได้เช่นไร?”

หลิงซินมองหลิงหลานเยาะเย้ยพลางยิ้มตอบ “หลิงหลานพูดคือเรื่องเมื่อก่อน คุณหนูของเราเคยเป็นหนี้เงินเดือนเราจริง!”

“แต่ไม่กี่วันก่อนคุณหนูชดเชยเงินเดือนให้พวกเราครบแล้ว! ทั้งหมดห้าร้อยตำลึงเงิน!”

ห้าร้อยตำลึง? ข้ารับใช้เหล่านั้นเบิกตากว้างตกตะลึง จะเป็นไปได้อย่างไร!

เพื่อจะให้เกียรติหลิงอวี๋ หลิงซินก็พิสูจน์คำพูดของตนพลางกล่าวภาคภูมิใจ

“จะเชื่อหรือไม่ นี่ไงเล่า ตั๋วเงินอยู่นี่ไง? ข้าพกติดตัวไว้!”

หลิงซินล้วงตั๋วเงินจากอกพลางโบกไปมา กล่าวว่า “ไม่เพียงแต่มีตั๋วเงิน ยังมีเสื้อผ้าใหม่พวกนี้บนตัวข้ากับแม่นมลี่ เป็นคุณหนูซื้อให้เราทั้งนั้น!”

“พ่อบ้านฟั่น เจ้ายังมีอะไรจะพูดหรือไม่?”

หลิงหลานจ้องตั๋วเงินบนมือหลิงซิน หัวใจพลันปั่นป่วน

ตั้งแต่คราก่อนที่นางถูกหลิงอวี๋ชี้ต่อสาธารณะว่าโกหกและใส่ร้ายหลิงอวี๋ หลิงหลานก็จับตาดูเรือนบุหงามาตลอด คิดหาทางต่อต้านหลิงอวี๋เพื่อระบายความอัปยศอดสู

นางพบว่าหลิงซินกับแม่นมลี่สวมเสื้อผ้าใหม่ ทุกคราที่แม่นมลี่ออกไปซื้อกับข้าวสภาพก็ไม่อัตคัดแบบนั้นดั่งก่อนแล้ว แต่ถือถุงเต็มไม้เต็มมือไปเรือนบุหงา

บัดนี้คาดมิถึงว่าจะเห็นหลิงซินมีห้าร้อยตำลึงเงิน หลิงหลานดวงตาผกเป็นสีแดงเรียบร้อย

หลิงซินมองนางรับใช้กลัวหัวหดเหล่านั้นพลางเอ่ยขุ่นเคือง