ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 160

“เงียบ!”

เมื่อดูนางรับใช้เหล่านั้นพูดเหมือน ๆ กันแล้ว จ้าวซวนยกมือกล่าวคำ “ขอให้ท่านอ๋องโปรดไต่สวนต่อพ่ะย่ะค่ะ!”

คนรับใช้เหล่านั้นต่างเงียบ มองเซียวหลินเทียนอย่างคาดหวัง

สีหน้าเซียวหลินเทียนดำทะมึน เมื่อครู่เขากำลังพิจารณาตัวเอง ตำหนักแห่งนี้เกิดเรื่องขึ้นมากเพียงนี้ คาดไม่ถึงว่าเขาจะไม่รู้อะไรเลย!

นี่ท่านอ๋องอี้ผู้นี้หัวทึบแค่ไหนกันแน่?

เขาไม่มีหน้าโยนความผิดให้พ่อบ้านฟั่น การถูกหลอกคือความอัปยศของเขา! และเป็นความโง่เขลาของเขาเช่นกัน!

เซียวหลินเทียนหลับตาลง พลางลืมตาอีกครั้งก็ตัดสินใจแล้ว

ความผิดเกิดขึ้นแล้ว ภายหน้าเขาจะใช้เรื่องนี้เตือนสติตัวเองเสมอแล้วกัน ความผิดแบบนี้จะได้ไม่เกิดขึ้นซ้ำอีกในอนาคต!

“พ่อบ้านฟั่น เจ้ามีอะไรจะพูดอีกหรือไม่?”

เซียวหลินเทียนเอ่ยถามเสียงเย็นชา

“กระ… กระหม่อม...”

พ่อบ้านฟั่นพูดอึกอัก ในที่สุดก็หักใจคุกเข่ากับพื้นอย่างแน่วแน่

“เป็นกระหม่อมโง่เขลาแล้ว! ละทิ้งความไว้วางใจของท่านอ๋อง! สมควรประหารกระหม่อมหมื่นครั้ง!”

“เจ้ายอมรับความของนางรับใช้เหล่านี้หรือไม่?”

เซียวหลินเทียนเอ่ยถาม

พ่อบ้านฟั่นก้มหน้าพลางกล่าวสำนึกเสียใจ “กระหม่อมมิใช่คน เป็นเดรัจฉาน… กระหม่อมผิดไปแล้ว! กระหม่อมยอมรับพ่ะย่ะค่ะ!”

“เจ้ายอมรับเรื่องลักพาตัวเฮยจื่อกับหลิงเยวี่ยด้วยหรือไม่?” เซียวหลินเทียนเอ่ยถาม

พ่อบ้านฟั่นลังเลสักพัก พลางส่ายศีรษะ

“กระหม่อมยอมรับสิ่งที่เคยทำ สิ่งที่กระหม่อมไม่ได้ทำแม้ตีให้ตายก็ไม่ยอมรับพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนมองพ่อบ้านฟั่นอย่างใจเย็น พ่อบ้านฟั่นถูกสายตาเยือกเย็นแฝงเร้นของเขามองจนในใจขนลุกขนชัน

ทว่าพ่อบ้านฟั่นยังแสร้งเป็นสงบในใจ เขาคือผู้อาวุโสในตำหนัก การยอมรับว่าลวนลามนางรับใช้ อย่างมากก็แค่ปรับเงินเดือนหรือขับไล่ไปชนบท