ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 161

“ไป่สือ ไปปลุกเขาเสีย!”

เซียวหลินเทียนยังมีคำถามอีก ครั้นเห็นพ่อบ้านฟั่นเป็นลมก็พลันสั่งไป่สือไปข้างหน้าทันที

ไป่สือวิ่งรุดไปถึงพบว่าพ่อบ้านฟั่นหน้าดำหน้าแดง โลหิตไหลออกจมูก มุมปากเปี่ยมฟองขาว

เขาตระหนกรีบตรวจชีพจรพ่อบ้านฟั่น ชีพจรพ่อบ้านฟั่นสับสน บ้างเร็วบ้างช้า…

“ท่านอ๋อง… พ่อบ้านเป็นโรคหลอดเลือดสมองแล้วพ่ะย่ะค่ะ! คาดว่าตกใจมากเกินไป… แม้จะช่วยให้ฟื้นก็อยู่ได้ไม่นานแล้ว!”

หลิงอวี๋ฟังแล้วใจสั่นสะท้าน มันบังเอิญขนาดนี้ได้อย่างไร?

ขณะกำลังไต่สวนพ่อบ้านฟั่นอาการป่วยเขาพลันกำเริบทันที เป็นไปได้หรือไม่ว่ามีคนวางหมากไว้?

นางมองทางชิวเหวินซวงทันควัน พบว่าชิวเหวินซวงห่างกับพ่อบ้านฟั่นไกลห้าหกเมตร แถมมีคนรับใช้กั้นกลาง

ระยะห่างเช่นนี้เรื่องคิดวางอุบายแทบเป็นไปไม่ได้เลย!

หลิงอวี๋ครุ่นคิดไม่วางใจลง เดินไปพลางกล่าว “ข้าลองดูหน่อย!”

นางนั่งยองข้างพ่อบ้านฟั่น ใช้การสัมผัสของตนตรวจอาการป่วยพ่อบ้านฟั่น

จากนั้นหลิงอวี๋ตรวจชีพจรพ่อบ้านฟั่น หัวคิ้วพลันขมวดทันใด

ลักษณะนี้ของพ่อบ้านฟั่นไม่เหมือนถูกคนวางอุบาย!

แต่ก็มิใช่โรคหลอดเลือดสมองทั่วไป นี่ยิ่งเหมือนลักษณะของโรคเลือดออกในสมอง!

นางสัมผัสอย่างละเอียดสักพัก รู้สึกว่าหลอดเลือดสมองของพ่อบ้านฟั่นแตกและเกิดเลือดคลั่งมหาศาลเรียบร้อย

แม้อยู่ยุคปัจจุบันการจะผ่าตัดได้ทันกาลต้องเข้าไอซียู พร้อมดำเนินการตรวจภายใต้เครื่องมืออย่างเข้มงวด

ทว่ากระนั้นแล้ว พ่อบ้านฟั่นก็อาจตายบนเตียงผ่าตัดได้ทุกเมื่ออยู่ดี

หลิงอวี๋กำลังคิดว่าจะเสี่ยงผ่าตัดพ่อบ้านฟั่นดีหรือไม่ พลันเห็นพ่อบ้านฟั่นมีอาการชัก เลือดไหลออกมุมปากมากขึ้น…

“ช่วยไม่ได้แล้ว!”

ไป่สือส่ายศีรษะพลางด่าว่า “ถึงตายก็ไม่สาสมกับความผิดเถอะ!”

หลิงอวี๋เห็เลือดเหล่านั้นก็ถอนหายใจเบา ๆ ช่วยไม่ได้แล้วจริง ๆ!

อาการเลือดออกในสมองของพ่อบ้านฟั่นรุนแรงเกินไป!

แม้พ่อบ้านฟั่นจะรีบถูกส่งไปเตียงผ่าตัดตอนนี้ อัตรารอดของเขาก็มีแค่ห้าเปอร์เซ็นต์เท่านั้น!

ครั้นนึกถึงเรื่องที่ตาแก่เดรัจฉานผู้นี้กระทำต่อพวกหลิงซิน หลิงอวี๋ก็ไม่อยากสิ้นเปลืองเครื่องยาล้ำค่าช่วยชีวิตสัตว์เดรัจฉานเช่นนี้!

นางยอมใช้เครื่องยาเหล่านี้ช่วยคนที่สมควรช่วยดีกว่า!

“หวา...”

เสียงร้องโหยหวนสิ้นหวังดังขึ้นอย่างป่าเถื่อน

แม่นางฟั่นลุกขึ้น นางโถมตัวหาพ่อบ้านฟั่นอย่างบ้าคลั่งพลางเอ่ยเรียก

“เจ้าผีทะเล… เจ้าทำเรื่องไร้มโนธรรมประเภทนี้ได้เยี่ยงไร!”

“ท่านอ๋องทรงกรุณาต่อเราเพียงนี้! เจ้าทำเรื่องทรามยิ่งกว่าเดรัจฉานลงได้เยี่ยงไร!”