ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1606

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด!

แม้ว่าเซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋จะคาดการณ์ถึงวิกฤติไว้แล้ว แต่ก็ยังคงมิอาจคาดเดาได้ว่าวิกฤติจะรุนแรงเช่นนี้

เซียวหลินเทียนอยู่ในห้องทรงพระอักษรแล้วเปิดดูเรื่องด่วน เมื่อกวาดสายตาอ่านสิบบรรทัดแรกเสร็จ ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นก็เคร่งเครียดไปทันที

“ขันทีเหอ สั่งการไปที่ขุนนางว่าการ หลี่ว์เซียง ท่านอ๋องเฉิง ท่านอดีตเสนาบดี หลิงเสียงกังและพวกองค์ชายคังให้เข้าวัง...”

เซียวหลินเทียนสั่งการ

ขันทีเหอเห็นสีหน้าของเซียวหลินเทียนมิปกติ จึงรีบให้คนไปถ่ายทอดพระราชโองการทันที

“ขันทีน้อยเซี่ย ไปเชิญฮองเฮามา!”

แม้ว่าหลิงอวี๋จะเป็นสตรีมิอาจทำงานเรื่องการเมืองได้ เซียวหลินเทียนก็อยากให้หลิงอวี๋รู้เรื่องนี้ในทันที

หลิงอวี๋ได้ยินหลิงซวนรายงานว่าทางชายแดนส่งข่าวด่วนมาก็กำลังกังวลใจอยู่

เมื่อขันทีน้อยเซี่ยมาถ่ายทอดพระราชโองการ นางก็รีบมาโดยมิลังเล

“อาอวี๋ ดูนี่สิ...”

เซียวหลินเทียนเห็นหลิงอวี๋มาก็ส่งรายงานลับให้หลิงอวี๋ทันที

หลิงอวี๋อ่านจบก็ตกใจ บรรดาแคว้นเล็กที่เข้าร่วมกับฉินตะวันตกก่อนหน้านี้ล้วนไปเข้าร่วมกับองค์ชายอิงแล้ว

แม้แต่แคว้นพันก็ละทิ้งผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจขนาดใหญ่ไปเข้าร่วมกับองค์ชายอิงเช่นกัน

มิเพียงเท่านี้ เว่ยเหนือกับฉีตะวันออกได้ร่วมมือกันรวมกำลังทหารและเตรียมที่จะเปิดศึกกับเยวี่ยใต้แล้ว

“นี่พวกเขาคิดจะยึดเยวี่ยใต้ไว้ก่อน จากนั้นค่อยร่วมแรงกันจัดการกับฉินตะวันตก!”

เซียวหลินเทียนกัดฟันกรอด “เจ้าดูข้างล่าง เว่ยเหนือจับตัวจ้าวฮุยไป ให้ข้าเอาเมืองสองเมืองไปแลกตัวจ้าวฮุย!”

“เดรัจฉานจ้าวฮุย พวกตีสองหน้า เขาเจ้าเล่ห์เพียงนั้น จะถูกคนของเว่ยเหนือจับตัวไปได้อย่างไร! นี่ต้องเป็นการร่วมมือกับเว่ยเหนือเพราะคิดจะทำให้ข้าลำบากแน่นอน!”

หลิงอวี๋ถึงกับปวดหัวไปด้วย

แม้ว่าตอนนี้ยังไม่มีหลักฐานมาบ่งชี้ว่าจ้าวฮุยลักลอบติดต่อกับเว่ยเหนือ แต่เซียวหลินเทียนพูดถูก จ้าวฮุยตาแก่เจ้าเล่ห์นั่นเป็นคนที่รับรู้เรื่องการเมืองได้เร็วมาก

เซียวหลินเทียนเห็นว่าคนที่เชิญมาล้วนมากันหมดแล้ว จึงบอกเนื้อหาในข้อความด่วนให้ทุกคนฟังด้วยเสียงเรียบ

เพิ่งจะพูดถึงแค่ที่บรรดาแคว้นเล็กไปเข้าร่วมกับองค์ชายอิง ขุนนางเหล่านั้นล้วนตื่นตระหนก

องค์ชายคังอดมิได้จึงเอ่ยขึ้นมา “ฝ่าบาท คราก่อนแคว้นกันกู่ถูกท่านไล่ออกไป กระหม่อมก็รู้สึกว่าผิดปกติ ตอนนี้ท่านดูเถิด พวกเขาล้วนทรยศฉินตะวันตก นี่ต้องเป็นการกระทำของท่านไปทำให้ใจของพวกเขาเฉยชาเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ!”

“บังอาจ!”

เซียวหลินเทียนตำหนิอย่างมิไว้หน้า “ข้าจะทำสิ่งใดก็มิใช่เรื่องที่เจ้าจะต้องมาตั้งคำถาม!”

“แคว้นกันกู่ถูกข้าไล่ไป นั่นเป็นเพราะพวกเขามิเคารพข้ากับฮองเฮา ฉินตะวันตกของข้าเป็นแคว้นใหญ่ที่แข็งแกร่ง ไม่มีเหตุผลที่จะต้องไปประจบเอาใจแคว้นเล็ก ๆ อย่างพวกเขา!”

“ตัวเจ้าไม่มีความเด็ดขาด ก็อย่าได้คิดว่าคนของฉินตะวันตกจะต้องเป็นเช่นเจ้าทั้งหมด!”

คำพูดของเซียวหลินเทียนได้ปิดปากคนที่คิดจะใช้เรื่องนี้มาประณามเซียวหลินเทียนไป

องค์ชายรุ่ยเออออไปกับเซียวหลินเทียนพลางเอ่ยอย่างมีเหตุผล “ใช่ แคว้นของเราแข็งแกร่ง จะมีเหตุผลใดที่ต้องกลัวแคว้นเล็ก กล้าทรยศฉินตะวันตกก็จัดการพวกเขาให้ยอมศิโรราบเสีย!”

“ฝ่าบาท กระหม่อมยินดีที่จะนำทัพไปรบ ยึดครองแคว้นเล็กเหล่านั้นพ่ะย่ะค่ะ!”