ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1614

“ปู๊น… ปู๊น...”

เสียงแตรออกเดินทางของกองทัพใหญ่ดังขึ้น เหล่าแม่ทัพของแต่ละกองทัพที่รวมตัวกันอยู่ที่จัตุรัสวังหลวงก็พากองทัพของตนออกเดินทาง

เซียวหลินเทียนนำทัพอยู่ด้านหน้า เขาสวมสุดเกราะสีดำเงางาม ตรงบ่ามีหัวมังกรสีเงินอยู่สองหัว ดูมีอำนาจน่าเกรงขามมาก

เขาขี่ม้ากีบขาวที่ชนะมาจากองค์ชายคังนำอยู่หน้ากองทัพ

ท่าทียิ่งใหญ่น่าเกรงขามนั้นทำให้ราษฎรที่มาส่งอยู่ตลอดข้างทางเห็นแล้วรู้สึกตื่นตัว

“ขอให้องค์จักรพรรดิจงสำเร็จลุล่วง ได้ชัยชนะตั้งแต่เริ่มและนำชัยชนะกลับมา...”

มิรู้ว่าใครเป็นผู้นำตะโกนในหมู่ฝูงชน จากนั้นราษฎรเหล่านั้นก็พากันตะโกนโหวกเหวกกันขึ้นมา

“ขอให้องค์จักรพรรดิก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ ไม่มีสิ่งใดต้านทานได้...”

“ขอองค์จักรพรรดิทรงดูแลพระวรกายให้ดี พวกเราจะรอพระองค์เสด็จกลับมา...”

“องค์จักรพรรดิสู้ ๆ ฉินตะวันตกสู้ ๆ!”

เสียงคำอวยพรวุ่นวายเหล่านั้นมิได้เป็นระเบียบใด ๆ แต่เซียวหลินเทียนกับทหารเหล่านั้นล้วนได้ยินเสียงในใจของพวกเขา สิ่งนี้ล้วนเป็นคำอวยพรที่ตั้งตารอให้พวกเขาชนะ!

“องค์จักรพรรดิสู้ ๆ… ฉินตะวันตกสู้ ๆ!”

คำอวยพรสุดท้ายเหล่านี้รวมกันเป็นประโยคเหล่านี้ที่ติดตามพวกเซียวหลินเทียนเดินทางออกจากเมืองหลวงไป

เซียวหลินเทียนมิได้หันกลับไป เขารู้ แม้ว่าตนจะมิหันหลังกลับ หลิงอวี๋กับเซียวเยวี่ยก็ยืนมองส่งเขาอยู่ที่บนกำแพงวังหลวง

นับจากนาทีนี้ไป พวกเขามิเพียงแต่เป็นคนในครอบครัวของตน แต่ยังเป็นแรงสนับสนุนที่แข็งแกร่งของตนด้วย

อาอวี๋ เยวี่ยเยวี่ย พวกเจ้ารอข้ากลับมานะ!

เป็นดังที่เซียวหลินเทียนคาดเดาไว้ หลิงอวี๋จูงมือเซียวเยวี่ยยืนมองส่งเซียวหลินเทียนเดินทางไปไกลอยู่ที่บนกำแพงประตูวัง

แม้ว่าเซียวเยวี่ยจะเด็ก แต่ก็รู้ว่าเซียวหลินเทียนไปครานี้เกี่ยวข้องถึงความเป็นความตาย

เขาค่อนข้างเสียใจ รู้สึกว่าตนมิควรขัดแย้งกับเซียวหลินเทียนเลย เซียวหลินเทียนเองก็ค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงดีขึ้นแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน