ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1651

“ฮองเฮาระวัง!”

เถาจื่อและหานเหมยได้ยินเสียงหัวเราะของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยก็รีบรุดไปข้างหน้าอย่างมิสนใจสิ่งใด อยากจะใช้กายเนื้อของตนไปช่วยกำบังการโจมตีที่ร้ายแรงนี้ให้หลิงอวี๋

เผยอวี้ก็กระโดดขึ้นมาจากด้านล่าง แล้วเหวี่ยงดาบไปทางจ้าวหรุ่ยหรุ่ยทันที...

แต่ทั้งสามคนรู้สึกถึงพลังอันท่วมท้นที่มากดทับพวกเขาพร้อมกัน

ขณะเดียวกันนั้นหลิงอวี๋ก็ตะคอกด้วยความโกรธแล้วรับฝ่ามือโจมตีนั้นไว้

หากนางมิต้าน จ้าวหรุ่ยหรุ่ยก็จะดูดพลังวิญญาณของตนไป ต่อให้ต้องตายนางก็มิอาจให้จ้าวหรุ่ยหรุ่ยสมปรารถนาได้!

มิฉะนั้นก็จะเป็นนางเองที่ทำให้จ้าวหรุ่ยหรุ่ยประสบความสำเร็จ แล้วต่อไปในสี่แคว้นนี้ก็จะไม่มีผู้ใดเป็นคู่ต่อสู้ของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยได้อีก

การต่อสู้ที่จะพินาศไปด้วยกันนี้ทำให้จ้าวหรุ่ยหรุ่ยตกตะลึง แต่นางมิสามารถดึงพลังวิญญาณของตนกลับคืนมาได้อีกแล้ว

เกิดเสียงปัง แล้วพลังทั้งสองก็ปะทะกันอย่างรุนแรงที่กลางอากาศ

แสงสีฟ้าและสีน้ำเงินพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าเหนือหมู่บ้านซื่อผิง มิเพียงแต่คนในหมู่บ้านซื่อผิงเท่านั้นที่มองเห็นมัน แม้แต่คนในหมู่บ้านตระกูลหลี่บนภูเขาที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบลี้ก็เห็นด้วย

ดวงตาคู่นั้นที่เคยสอดส่องพวกเขาที่ถ้ำม่านน้ำซึ่งเต็มไปด้วยพลังวิญญาณที่หลิงอวี๋กับพวกลู่หนานไปสำรวจมาก็เห็นเช่นกัน

คนผู้นั้นออกมาจากความมืด มีลิงหลายตัววิ่งอยู่รอบ ๆ ตัวนาง

นางมองไปในทิศทางของหมู่บ้านซื่อผิง ดวงตาที่แก่และขุ่นมัวนั้นก็ปรากฏแสงอันน่าทึ่งออกมา...

“ฮ่า ๆ ๆ...ฮ่า ๆ ๆ…”

สตรีผู้นั้นหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงดังก้องอยู่ในหุบเขาที่ว่างเปล่า ดูราวกับว่าคนนับมิถ้วนกำลังหัวเราะอย่างมีความสุขไปกับนาง

อีกด้านหนึ่ง หลิงอวี๋รู้สึกถึงแรงสะท้อนกลับของแรงปะทะอันทรงพลังนี้กลับมาที่ร่างนาง นางรู้สึกว่าหน้าอกของตนถูกโจมตีอย่างเงียบ ๆ

ตัวนางเป็นราวกับว่าวที่ป่านขาด ล่องลอยบินกลับหัวข้ามเรือนหลักไป แล้วก็ยังคงร่อนถลากลับหัวต่อไปอีก...

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน