ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1659

แต่สุดท้ายแล้วแม่นมลี่ก็เข้ามาพร้อมกับสหายของนาง

หานอวี้ที่ตามหลังขันทีน้อยเซี่ยไปสำรวจความจริงของแม่นมผู้นั้นก็ถูกแม่นมแปลกผู้นั้นหิ้วมาราวกับไก่ตัวน้อย ๆ

ทันทีที่แม่นมเข้ามาก็โยนหานอวี้ลงบนพื้น

หานอวี้ลุกขึ้นพลางเอ่ยอย่างละอาย “แม่นมผู้นี้เป็นผู้ฝึกยุทธ์ มีวรยุทธ์สูงมาก ข้า… ข้ายังมิทันได้ออกกระบวนท่าใดก็ถูกนางจับได้แล้ว!”

วรยุทธ์ของหานอวี้ก็มิอ่อนแอเช่นกัน หากถูกแม่นมผู้นี้จับได้ภายในกระบวนท่าเดียว เช่นนั้นนางก็คือยอดฝีมือ!

ทุกคนล้วนยืนอยู่หน้าเตียงของหลิงอวี๋อย่างเข้าใจกัน แล้วมองแม่นมผู้นั้นอย่างระมัดระวัง

แม่นมผู้นั้นสวมเสื้อผ้าของแม่นมลี่แต่ผมหงอกของนางดูเหมือนว่าจะมิได้สระมาหลายปีแล้วจึงเป็นปมพันกันยุ่งเหยิงไปหมด

ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยริ้วรอย ดูแก่กว่าแม่นมลี่ แต่สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็คือบนใบหน้าของนางเต็มไปด้วยบาดแผลจากรอยมีดมากมาย

หลิงซวนเห็นแล้วตกใจมาก มิอาจจินตนาการได้เลยว่าผู้ใดจะทำร้ายแม่นมชราผู้นี้จนเป็นเช่นนี้ได้ แล้วแม่นมชราผู้นี้มีชีวิตรอดได้อย่างไร!

แต่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยและรอยแผลเป็นนี้มีดวงตาคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยพลัง ซึ่งต่างกับความชราของนางโดยสิ้นเชิง

“หึ… หากมิใช่ว่าข้ามิอยากให้แม่นมของพวกเจ้าต้องมีภาพลักษณ์ว่าเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็กละก็ ข้าก็มิต้องให้แม่นมลี่นำทางเข้าวังหรอก เข้ามาเองก็ได้!”

เมื่อเห็นท่าทีเตือน ๆ ของทุกคนแม่นมผู้นั้นก็ยิ้มอย่างดูถูก “ถึงแม้ข้าจะไม่มีความสง่างามเช่นในตอนนั้น แต่จะจัดการพวกเจ้าก็เป็นเรื่องที่ง่ายมากนัก!”

แม่นมลี่อยู่ด้านข้างก็ช่วยเช่นกัน “หลิงซวน พวกเจ้าเชื่อนางเถิด นางรู้จักพระมารดาของฮองเฮา นางมิทำร้ายฮองเฮาหรอก!”

“เจี๊ยก ๆๆ!”

ลิงตัวหนึ่งกระโดดออกมาจากที่ใดมิรู้แล้วขึ้นไปอยู่บนไหล่ของแม่นม จากนั้นก็ร้องเจี๊ยก ๆ มิรู้ว่าพูดอะไรกับแม่นม

“ข้าสกุลอู พวกเจ้าเรียกข้าว่าแม่นมอู...”

“ฮองเฮาของพวกเจ้ากำลังอยู่ในช่วงวาระสุดท้าย นอกจากข้าแล้วก็มีเพียงสกุลโม่เท่านั้นที่สามารถช่วยได้ ขันทีโม่ยังมิสามารถกลับมาได้ ข้าจึงได้รับมอบหมายจากเขาให้มาช่วย!”

แม่นมอูเอ่ยอย่างเย็นชา “พูดชัดเจนแล้วหรือไม่? หากยังมิหลีกทางอีกข้าก็จะมิสนใจแล้ว!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน