ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1658

บรรยากาศในพระตำหนักคุนหนิงดูหม่นหมองไป เรื่องความเป็นความตายของหลิงอวี๋ราวกับก้อนหินขนาดใหญ่ที่กดอยู่ในใจของทุกคน

จูหลานรู้สึกแย่จนมิกล้ามองอีกต่อไป จึงปิดปากแล้วเดินร้องไห้ออกไป

หากหลิงอวี๋โชคร้ายตายจากไป พวกเขาสามีภรรยาก็จะเป็นผู้ทำผิด แล้วพวกเขาควรจะอธิบายให้เซียวหลินเทียนฟังอย่างไร?

แม้ว่าจะต้องเสี่ยงชีวิต แต่นางกับองค์ชายเย่ก็จะต้องปกป้องเซียวเยวี่ย จะไม่มีทางให้องค์ชายคังสังหารเซียวเยวี่ยเด็ดขาด!

จูหลานได้วางแผนไว้แล้ว หากหลิงอวี๋สิ้นใจ ก็จะพาเซียวเยวี่ยออกจากเมืองหลวงโดยมิสนใจสิ่งใดทั้งนั้น แล้วไปส่งเขาให้กับเซียวหลินเทียนอย่างปลอดภัย

เวลาค่อย ๆ ผ่านไปทีละน้อย ที่มุมปากของหลิงอวี๋มีเลือดไหลออกมามิหยุด นางมิได้นอนเงียบ ๆ อีกต่อไป ความเจ็บปวดในอวัยวะภายในของนางทำให้ตัวสั่นไปทั้งตัว

เมื่อการเคลื่อนไหวมากขึ้น เลือดที่ไหลออกมาก็ยิ่งมากขึ้น

“ฮองเฮา...”

หลิงซวนปรี่เข้าไปกดนางไว้ ดวงตาก็อดมิได้ที่จะมองที่ร่างกายของหลิงอวี๋

นางมิอาจพูดคำว่าฮองเฮามิไหวแล้วได้ แต่ทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนี้ต่างก็รู้ดีอยู่แก่ใจ

วาระสุดท้ายของหลิงอวี๋ใกล้เข้ามาแล้ว!

“ข้าจะไปสังหารองค์ชายคัง!”

เถาจื่อตะโกนขึ้นมาอย่างควบคุมมิได้ “ฆ่าเขาล้างแค้นให้ฮองเฮา!”

จากนั้นนางหันหลังกลับจะพุ่งออกไป

“หยุด!”

หานเหมยตำหนิ “เจ้าวิ่งออกไปเช่นนี้จะมิเป็นการบอกพวกองค์ชายคังว่าฮองเฮามิไหวแล้วหรือไร?"

“ถึงฮองเฮาจะมิไหว ก็ยังมีองค์รัชทายาทน้อยอยู่! เจ้าอยากให้พวกเขาบุกเข้าวังมาสังหารองค์รัชทายาทน้อยหรือ?”

“ฮองเฮาเคยตรัสไว้ว่า หากมิถึงวินาทีสุดท้ายจะไม่มีการเสียสละ! บางทีอาจจะเกิดปาฏิหาริย์ขึ้นก็ได้กระมัง?”

เถาจื่อเอ่ยอย่างสิ้นหวัง “หากจะเกิดปาฏิหาริย์ก็คงเกิดขึ้นนานแล้ว แต่นี่เรารอมานานถึงเพียงนี้แล้ว เหตุใดปาฏิหาริย์จึงยังมิเกิดขึ้นอีกเล่า?”

หานเหมยถูกขัดเช่นนั้นก็พูดมิออก แต่ก็ยังคงเอ่ยอย่างเข้มแข็ง “มิว่าอย่างไร ก็อย่าได้หุนหันพลันแล่น!”

“เจ้านายของเรามิได้มีเพียงแค่ฮองเฮาเท่านั้น แต่ยังมีองค์รัชทายาทน้อยด้วย! เราต้องปกป้ององค์รัชทายาทน้อย มิเช่นนั้น… มิเช่นนั้นฮองเฮาจะมิสงบ!”

หานเหมยพูดเองก็ร้องไห้ นางปิดปากร้องไห้แล้วคุกเข่าลงไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน