ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1674

ท่าทางออกรบที่น่าเกรงขามของเซียวหลินเทียนสร้างขวัญกำลังใจให้ทหารฉินตะวันตก ภายใต้การนำของจ้าวซวน พวกเขาต่างก็โห่ร้องและโบกกระบี่ไปพร้อมกัน

“องค์จักรพรรดิทรงอำนาจ!”

“ฉินตะวันตกต้องคว้าชัย!”

เมื่อทหารจากเว่ยเหนือได้ยินสิ่งนี้ ก็ตะโกนมาอย่างมิแสดงความอ่อนแอ “จักรพรรดิของเราทรงอำนาจ... เว่ยเหนือจะต้องคว้าชัย!”

ทหารทั้งสองฝ่ายต่างก็แข่งขันกัน คนหนึ่งตะโกนอีกคนหนึ่งก็ตะโกนให้ดังกว่า

“ฉินตะวันตกต้องคว้าชัย!”

“เว่ยเหนือต้องคว้าชัย!”

เสียงตะโกนดังเพิ่มขึ้นทีละนิด ทหารทั้งสองฝ่ายต่างก็ตะโกนกันจนหน้าแดงคอเกร็ง แต่ก็ยังคงตะโกนกันต่อไป

หลังจากตะโกนกันไปหลายสิบครั้ง สีหน้าขององค์ชายอิงก็เปลี่ยนไป

แม้ว่าเสียงทหารฝ่ายตนจะดัง แต่ก็ค่อย ๆ มิสม่ำเสมอเป็นเสียงเดียวกัน ราวกับพวกอันธพาลที่อยู่ตามท้องถนนที่ตะโกนส่งเสียงดัง

แต่ทางฝั่งฉินตะวันตก เสียงมีความสม่ำเสมอพร้อมเพรียง ในบรรดาปากนับมิถ้วนนั้นราวกับสื่อสารด้วยสมองเดียวกัน มีความพร้อมเพรียงตั้งแต่ต้นจนจบ

แม้ว่านี่จะเป็นเพียงเสียงตะโกน แต่ก็สามารถสะท้อนถึงภาพลักษณ์ของทหารได้

กองทัพของฉินตะวันตกมีความเข้มงวดในการบัญชาการกองทัพ มีความตั้งใจให้สมบูรณ์แบบในทุกรายละเอียด

ในแง่ของภาพลักษณ์ทางทหารเพียงอย่างเดียว ฉินตะวันตกเอาชนะเว่ยเหนือขาดลอย

แม้ว่าจ้าวฮุยจะสมคบคิดกับเว่ยเหนือ แต่เมื่อเห็นภาพลักษณ์ทางทหารของฉินตะวันตกเป็นเช่นนี้ก็อดมิได้ที่จะภูมิใจกับทหารฉินตะวันตก

ความสับสนแวบขึ้นมาในหัวของเขา เซียวหลินเทียนสามารถจัดการกองทัพได้อย่างเข้มงวดและจัดการเรื่องบ้านเมืองได้อย่างคล่องแคล่ว หากตนจะโค่นล้มเขาจะสามารถทำได้ดีกว่าเขาหรือไม่?

แต่ความสับสนนี้ก็เกิดขึ้นเพียงชั่วครู่เท่านั้น ลูกธนูรั้งอยู่บนสายแล้วมิยิงออกไปก็คงจะมิได้ เขากับเซียวหลินเทียนมาถึงขั้นที่มีคนหนึ่งต้องไม่มีอีกคนหนึ่งแล้ว

ความเมตตาใด ๆ ต่อศัตรูคือความโหดร้ายต่อตนเอง!

องค์ชายอิงมิอยากเห็นทหารของตนอับอายอีกต่อไปจึงโบกมือให้เสียงตะโกนหยุดลง จากนั้นองค์ชายอิงก็ยกหอกยาวของตนยืนอยู่บนหอปราการ

เขาส่งเสียงตะโกนออกไป แล้วม้าของเขาก็วิ่งออกจากหอปราการ องค์ชายอิงกระโดดลงมาจากกำแพงเมืองและร่อนลงบนหลังม้าอย่างมั่นคง

“จักรพรรดิทรงอำนาจ!”

ทหารของเขาต่างพากันตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน