ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1687

มีผู้ช่วยไปด้วยกัน หลิงอวี๋ย่อมยินดีอยู่แล้ว

อีกทั้งนางก็รู้สึกได้ว่าพลังของคุณชายหรงผู้นี้เหนือกว่าตน

ในเมื่อเขามิได้เป็นศัตรูกับตน ก็คงจะไม่มีทางยอมรับการบำเพ็ญตนที่ใช้คนมีชีวิตของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยแน่!

หลิงอวี๋พยักหน้า แล้วเดินไปเอ่ยถามไป “คุณชายหรงสกุลหรงหรือ?”

“เหตุใดเจ้าพูดมากนัก? พวกเราสกุลใดแล้วเจ้าจะยุ่งอะไรด้วย?”

หยางหงหนิงเห็นว่าเย่หรงมิไว้หน้าตน ตกลงที่จะไปกับหลิงอวี๋ สีหน้าของนางก็ยิ่งมิสู้ดีและมุ่งเป้าไปที่หลิงอวี๋อยู่ตลอด

หลิงอวี๋เป็นฮองเฮาแล้ว ไม่มีผู้ใดกล้าไร้มารยาทกับตนมานานมากแล้ว

เมื่อเห็นหยางหงหนิงพุ่งเป้ามาที่ตนครั้งแล้วครั้งเล่าไหนเลยจะทนได้

นางทำหน้านิ่งพลางตะคอกเสียงดุ “คุณหนูผู้นี้เคยเรียนหนังสือหรือไม่? อาจารย์ของเจ้ามิเคยสอนมารยาทให้เจ้าหรือ?”

“เด็กอายุสามขวบยังรู้ดีว่าผู้ใหญ่พูดอยู่มิควรพูดสอด แต่เจ้าเป็นผู้ใหญ่แล้วกลับมิเข้าใจแม้แต่มารยาทพื้นฐาน!”

“คุณชายหรง นางเป็นนางรับใช้ของเจ้าหรือ? คนรับใช้เช่นนี้ต่อไปก็อย่าได้พาออกมาให้อับอายผู้คนเลย!”

หยางหงหนิงถูกหลิงอวี๋ตำหนิก็หน้าแดง นางมิเคยคาดคิดเลยว่า สตรีป่าเถื่อนที่พบในภูเขาจะกล้าทำให้ตนอับอายเช่นนี้!

ฉินตะวันตกเจริญรุ่งเรืองแล้วอย่างไรเล่า? ที่แดนปีศาจของพวกเขาก็ยังถือว่าที่นี่เป็นดินแดนที่มิเจริญอยู่ดี!

พวกคนป่าเถื่อนที่ไร้อารยธรรมกล้าว่าตนเรื่องมารยาท!

“เจ้าสิเป็นนางรับใช้ ข้าเป็นท่านหญิงแห่งวังเทียนซู…”

ยังมิทันที่หยางหงหนิงจะอธิบายต้นกำเนิดของตนอย่างชัดเจน เย่หรงก็ขัดจังหวะนางด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเสียก่อน “หงหนิง คุณหนูหลิงพูดถูก เจ้าช่างมิรู้มารยาทเสียจริง!”

“ข้ามิต้องการให้เจ้าตามข้าไป เยวี่ยซาน เจ้าพานางกลับไปก่อน!”

เยวี่ยซานและพวกคนที่ติดตามอย่างเงียบ ๆ มาตลอด มิเคยพูดอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบเอ่ยด้วยเสียงทุ้มทันที “ขอรับ!”