ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1688

“หลิงอวี๋ จ้าวหรุ่ยหรุ่ยผู้นี้เป็นใครหรือ?”

ดูเหมือนว่าเย่หรงจะรู้สึกว่าบรรยากาศมันเงียบเกินไป จึงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน

“เป็นผู้บำเพ็ญตนเช่นเดียวกับเจ้า คราก่อนต่อสู้กับข้าแล้วได้รับบาดเจ็บสาหัส ดังนั้นจึงตามหาบุรุษและสตรีมีครรภ์มาบำเพ็ญวิชาลับชั่วร้ายเพื่อฟื้นฟูพลัง!”

หลิงอวี๋คิดถึงเจตนาของเย่หรง แล้วก็อดมิได้ที่จะเอ่ยด้วยความโกรธและประชด “ใต้หล้านี้มีคนไร้ยางอายเช่นนี้ ความสามารถของตนมิเพียงพอ จึงไปเดินเส้นทางที่มิถูกต้อง คนเช่นนี้แม้จะมีชีวิตอยู่ได้ร้อยปีแล้วจะมีความหมายอะไร!”

“ลึก ๆ แล้วพวกเขาก็คือหัวขโมย มีชีวิตอยู่หลายร้อยปีก็มิอาจชำระล้างสิ่งสกปรกในกระดูกเหล่านั้นได้!”

หลิงอวี๋เอ่ยโดยนัยสองความหมาย ในทางตรงคือด่าจ้าวหรุ่ยหรุ่ย และในทางแฝงคือด่าตระกูลเย่กับตระกูลเฉียวที่มาสอดแนมหยกหล้าสุขาวดีของตน

มิรู้ว่าเย่หรงเข้าใจหรือไม่ แต่สีหน้าของเขายังคงเป็นเช่นเดิม

หลิงอวี๋ก็หมดคำพูดแล้ว รู้สึกว่าการพูดแบบแฝงนัยของตนราวกับสีซอให้ควายฟัง

อย่างไรก็มิสามารถปลุกคนที่แกล้งหลับได้!

ในเมื่อเย่หรงทำเป็นมิเข้าใจคำพูดแฝงนัยของตน แล้วนางจะปลุกความละอายใจของเขาได้อย่างไร!

เสียทีที่ขันทีโม่บอกไว้ว่า ตระกูลเย่เป็นพวกที่อยู่ในความถูกต้อง คนที่อยู่ในความถูกต้องจะสอดแนมหยกหล้าสุขาวดีของตนหรือ?

พวกเขาสามคนกำลังเดินอยู่แล้วจู่ ๆ หลิงอวี๋ก็หยุดชะงัก เย่หรงเองก็หยุดยืนอยู่อย่างระวังตัวเช่นกัน

เพราะได้ยินเสียงนกร้องในเวลาเดียวกัน

จิ๊ก… จิ๊ก!

ยาวสามสั้นหนึ่ง!

นี่คือสัญญาณจากเผยอวี้กับหานอวี้

“ไปดูเร็ว!”

หลิงอวี๋กังวลว่าเผยอวี้จะตกอยู่ในอันตราย จึงรีบวิ่งไปทางเสียงนกนั้น

เย่หรงอยู่ข้างหลัง เขาเห็นคอสีชมพูของหลิงอวี๋ขยับไปมาภายใต้แสงจันทร์ เขาก็อยากจะฟาดฝ่ามือลงไปอย่างบุ่มบ่าม...

แม้ว่าหลิงอวี๋จะวิ่งไปข้างหน้า แต่ในใจก็ยังคงระวังเย่หรงอยู่

ในมือของนางถือเข็มเงินที่แช่ยาสลบอย่างแรงไว้ ขอเพียงเย่หรงเคลื่อนไหว นางก็จะแทงยาสลบนี้เข้าไปในตัวเขาก่อนอย่างแน่นอน

หากเย่หรงมิเคลื่อนไหว นางก็จะมิเคลื่อนไหวก่อน

เพราะนางมิอาจลงมือกับน้องชายสุดที่รักของตนได้!