ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 170

วันรุ่งขึ้น หลิงอวี๋เปลี่ยนชุดตามความเหมาะสม แล้วออกไปพร้อมกับยาบำรุงร่างกายที่เตรียมไปให้ไทเฮา

ครั้งนี้เซียวหลินเทียนไม่ได้ออกไปคนเดียวเหมือนกับงานเลี้ยงในวังครั้งที่แล้ว เขากับลู่หนานมารออยู่ที่หน้าประตูตำหนัก

หลิงอวี๋พาหลิงซินออกมา โค้งคำนับให้เขาแล้วขึ้นรถไป

“ประเดี๋ยวเข้าวังไปแล้ว เจ้าไปเข้าเฝ้าไทเฮาที่ตำหนักเหยียนฝูนะ ข้าจะไปหาท่านพ่อ จะไปรับเจ้าที่ตำหนักเหยียนฝูช้าสักหน่อย!” เซียวหลินเทียนเอ่ย

“เพคพ!” หลิงอวี๋พยักหน้า

ครั้งที่แล้วเข้าวังไปมีปัญหาเข้ามาไม่ขาดสาย ใจจริงหลิงอวี๋ไม่ชอบเข้าไปในวังเลย ดังนั้นจึงทำตามแผนการของเซียวหลินเทียน!

กระทั่งเข้าไปในวัง ไป่ซุ่ยจากตำหนักไทเฮาก็รออยู่ที่ประตูแล้ว แล้วพาหลิงอวี๋และบ่าวไป

เมื่อหลิงอวี๋เห็นว่าเป็นไป่ซุ่ย ก็ยัดขวดเล็ก ๆ ไปให้นางอย่างเงียบ ๆ พลางกระซิบ

“คราวที่แล้วข้าเห็นเจ้าเป็นสิว ยาทานี้เอาไว้ทาเมื่อเป็นสิวนะ ไม่มีทางทิ้งรอยสิวไว้ให้เห็นแน่นอน!”

“ขอบคุณพระชายาเจ้าค่ะ!” ไป่ซุ่ยรับขวดเล็ก ๆ นั้นมาอย่างมีความสุข

“พระชายา ไทเฮาเชิญพระชายามาวันนี้ เพราะว่าเมื่องานฉลองครั้งก่อนได้ละเลยพระชายาไป จึงจะชดเชยให้เจ้าค่ะ!”

ไป่ซุ่ยเอ่ยขึ้นเบา ๆ "เรื่องที่มิได้ตระเตรียมที่นั่งสำหรับพระชายาและเรื่องที่ของขวัญแตกหักนั้น องค์หญิงหกเป็นคนสั่งเจ้าค่ะ เมื่อวานองค์หญิงหกได้มารับผิดกับไทเฮาแล้ว! ไทเฮาจึงให้องค์หญิงขอโทษพระชายา!"

องค์หญิงหก? หลิงอวี๋ไม่มีความทรงจำอะไรกับนางเลย ถึงถามอย่างแปลกใจ

“ข้ามิได้มีความโกรธแค้นอันใดกับนาง! เหตุใดนางถึงอยากทำให้ข้าอับอายเล่า?”

ไป่ซุ่ยเห็นแก่ที่ว่าหลิงอวี๋เคยช่วยนางไว้ จึงกระซิบเตือน

“บ่าวรู้สึกว่าองค์หญิงหกกำลังรับผิดแทนผู้อื่นเจ้าค่ะ… สหายของนางที่ชื่อฉินรั่วซือเข้าวังมาเมื่อวานเย็น หลังจากนั้นองค์หญิงหกก็ไปที่ตำหนักไทเฮา แล้วรับผิดในเรื่องนี้เจ้าค่ะ!”

“เมื่อคืนนี้ฉินรั่วซือก็มิได้ออกจากวัง นางพักอยู่ในตำหนักองค์หญิงหกด้วย!”

ฉินรั่วซือ? น้องสาวของฉินซาน?

หลิงอวี๋ยังคงสับสนอยู่เล็กน้อย เหตุใดฉินรั่วซื่อถึงอยากจะทำให้ตนเองอับอายด้วยเล่า?

นางจำได้ว่านางมิได้มีความแค้นอันใดกับฉินรั่วซือนะ!

แต่นึกถึงที่ฉินรั่วซือกับเสิ่นจวนเป็นเพื่อนสนิทกัน หลิงอวี๋จึงคิดว่าเสิ่นจวนมีส่วนเกี่ยวข้องในการทำลายของขวัญด้วย และนี่คงเพราะกลัวว่าจะถูกไทเฮาซักไซ้ไล่เลียง ทั้งสองจึงขอให้องค์หญิงหกรับผิดแทนสินะ!

กระทั่งมาถึงตำหนักเหยียนฝูที่ไทเฮาประทับอยู่ เมื่อเข้าไปหลิงอวี๋ก็เห็นเด็กสาววัยเยาว์ผู้หนึ่งอยู่ข้าง ๆ ไทเฮา นั่นก็คือองค์หญิงหกนามว่าเซียวทงนั่นเอง

ยีนของตระกูลเซียวนั้นดีมาก เซียวทงดูมีน้ำมีนวลมาก นางสวมอาภรณ์สีเหลือง ผิวก็ดูเนียนละเอียดยิ่งนัก

ไม่รู้เพราะเหตุใด หลิงอวี๋รู้สึกว่าตอนที่เซียวทงมองตนนั้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

หรือว่านางจะถูกไทเฮาบังคับให้ขอโทษ ถึงได้เกลียดตนเช่นนั้นหรือ?

“อาอวี๋ เจ้ามาแล้ว! มา ๆ มานั่งข้างข้า!”

สีหน้าของไทเฮาดูเปล่งปลั่งขึ้นมาก สุขภาพก็ดูดีขึ้นมากเช่นกัน

หลิงอวี๋โค้งคำนับ ก่อนที่จะเดินเข้าไป แล้วนั่งลงด้านล่างไทเฮา

“ในงานวันเกิดครั้งที่แล้ว ของขวัญที่เจ้ามอบให้ข้ามันแตกไป พอข้าสอบถามเรื่องนี้ในภายหลัง ถึงได้พบว่านางกำนัลขององค์หญิงหกไม่ระวังไปชนขันทีน้อยเข้า ของขวัญจึงตกแตกไป”

ไทเฮายิ้มพลางเอ่ย "นางกำนัลน้อยและขันทีน้อยกลัวถูกลงโทษ จึงไม่บอกความจริง! หลังจากที่องค์หญิงหกรู้เรื่องนี้ นางจึงอยากขอโทษเจ้าด้วยตัวเอง!"

เซียวทงได้ยินไทเฮากล่าวโทษไปทางนางกำนัลน้อยกับขันทีน้อย จึงรู้ว่าไทเฮายังเมตตาตนอยู่

ถึงกระนั้น นางก็ยังรู้สึกขุ่นเคืองใจ ไม่เต็มใจที่จะขอโทษหลิงอวี๋อยู่ดี

แต่เมื่อคิดถึงคำสัญญาของฉินรั่วซือที่จะหาโอกาสให้นางกับฉินซานได้พบปะกัน ความไม่เต็มใจนี้ก็จางหายไปมาก

อยู่ต่อหน้าไทเฮา แม้ว่าเซียวทงจะไม่ชอบหลิงอวี๋ แต่ก็มิกล้าสร้างปัญหาเพิ่มหรอก

เซียวทงยืนขึ้น แล้วทักทายหลิงอวี๋พอเป็นพิธี

“พี่สะใภ้สี่ นางกำนัลของเซียวทงเกือบทำให้พี่ถูกท่านพ่อลงโทษ เซียวทงต้องขออภัยจริง ๆ!”

“ไม่เป็นไร! ไม่ใช่ความผิดขององค์หญิงหก หลิงอวี๋ไม่ได้ถือสาเพคะ!”

หลิงอวี๋แสดงมารยาทกลับไป ไม่ได้เอาเรื่องนี้มาใส่ใจ

องค์หญิงหกเม้มริมฝีปากแล้วนั่งลง

นางมองพิจารณาหลิงอวี๋อย่างสงสัยใครรู้ แต่ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าหญิงผู้นี้ขวางหูขวางตา

โง่เขลาเหลือทน นอกจากหน้าตาสะสวยแล้วก็ไม่มีอะไรพิเศษเลย!

ยิ่งไปกว่านั้นนางแต่งงานมีลูกแล้วอีก ผู้หญิงเช่นนี้ จะเอาอะไรมาแย่งฉินซานกับนางกันเล่า!

สายตาขององค์หญิงหกจับจ้องไปที่รอยแผลบนใบหน้าของหลิงอวี๋เป็นเวลานาน

นางเยาะเย้ยอยู่ในใจ หลิงอวี๋ หากเจ้ากล้าเกาะแกะฉินซานอีก อย่ามาโทษว่าข้าจัดการกับเจ้าอย่างไร้ความปรานีก็แล้วกัน!

หลังจากฝืนนั่งอยู่สักพักหนึ่ง องค์หญิงหกก็หาข้ออ้างแล้วออกไป

หลิงอวี๋คุยกับไทเฮา นางถามถึงสภาพร่างกายของไทเฮาและตรวจชีพจรให้

ไทเฮาจ้องมองบาดแผลบนใบหน้าของหลิงอวี๋ บาดแผลเหล่านี้สดมาก แม้ว่าจะตกสะเก็ดแล้ว แต่ก็มองออกว่าเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

นางขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว พลางเอ่ยอย่างไม่พอใจ "อาอวี๋ เจ้าไม่ได้เก็บสิ่งที่ข้าพูดกับเจ้าครั้งล่าสุดไปใส่ใจหรือ?"

หลิงอวี๋เห็นไทเฮาจ้องมองใบหน้าของตน จึงเอื้อมมือไปจับ แล้วจึงตอบสนอง

นี่คือแผลวันที่นางไปช่วยเหลือหลิงเยวี่ยแล้วถูกกิ่งไม้ข่วน นางลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

“ไทเฮา อาอวี๋มิลืมเพคะ บาดแผลนี้ไม่ได้เกิดจากท่านอ๋องเพคะ แต่อาอวี๋ถูกกิ่งไม้ข่วนโดยไม่ทันระวัง!”

หลิงอวี๋กลัวว่าไทเฮาจะกังวล ไม่กล้าพูดเรื่องที่หลิงเยวี่ยถูกลักพาตัว นางจึงปลอบใจ

“ไทเฮาเชื่ออาอวี๋เถิดเพคะ อาอวี๋พูดเรื่องจริง เข้าวังมาวันนี้ ท่านอ๋องก็มากับอาอวี๋ด้วยเพคะ!”

“ตอนนี้อาอวี๋กับท่านอ๋องเข้ากันได้ดีมากแล้วเพคะ!”

ไทเฮามองนาง ยืนยันให้แน่ใจว่าไม่ใช่รอยแส้ แล้วจึงเอ่ย "ถ้าเจ้านำคำพูดของข้าไปใส่ใจได้ ข้าก็โล่งใจแล้ว!"

หลิงอวี๋คุยกับไทเฮาอีกสักพัก ประเมินเอาว่าเซียวหลินเทียนคงจะทำธุระของเขาเสร็จแล้ว จึงมอบยาบำรุงร่างกายให้กับไทเฮาและกล่าวลา

ช่วงนี้ไทเฮากินยาที่หลิงอวี๋ให้มา แล้วรู้สึกร่างกายแข็งแรงขึ้นมาก ทันทีที่เห็นหลิงอวี๋ให้ยามาอีก นางจึงรับไปพร้อมรอยยิ้ม

จากนั้นก็ให้แม่นมเว่ยนำของและขนมมาให้หลิงอวี๋เป็นรางวัล แล้วก็ให้นางพาหลิงเยวี่ยเข้ามาในวังด้วยในครั้งหน้า

.......

“ไทเฮาเพคะ หลิงอวี๋วางแผนที่จะเปิดร้านโอสถชื่อว่าโรงเหยียนหลิงเพคะ! รางวัลเหล่านี้สามารถแลกเป็นพู่กันและหมึกของไทเฮาได้หรือไม่ ไทเฮาทรงโปรดเขียนแผ่นจารึกให้หลิงอวี๋นะเพคะ!”

ไทเฮาเริ่มสนใจทันทีที่ได้ยินสิ่งนี้ นางถามชื่อและที่อยู่ของโรงเหยียนหลิง พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

"เอาเถอะ เลือกวันเปิดร้านแล้วบอกข้านะ ข้าจะให้คนนำแผ่นจารึกไปส่งให้!"

หลิงอวี๋กล่าวขอบคุณ แล้วนำขนมออกไปอย่างมีความสุข