ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1703

ไท่เฟยเส้ามิพูดถึงหวางซือก็ยังดี แต่เมื่อเอ่ยถึงหวางซือ ความเกลียดชังในดวงตาของหลิงอวี๋ก็พลุ่งพล่านออกมา

“เป็นเจ้านั่นเองที่สั่งหวางซือให้วางยาท่านแม่ของข้า!”

“เจ้าต้องการตำราแพทย์ซือคงชวิ่น จึงค่อย ๆ หยั่งเชิงท่านแม่ สุดท้ายก็สั่งหวางซือให้วางยาท่านแม่อย่างโหดเหี้ยม!”

ตอนที่หวางซือตาย แม้จะมิได้กล่าวหาไท่เฟยเส้า แต่หลิงอวี๋รู้ดีว่า ไท่เฟยเส้าคือฆาตกรตัวจริงที่ทำให้หลานฮุ่ยจวนตาย!

“ข้านี่แหละสั่ง แล้วอย่างไร? ข้ายอมรับ!”

ไท่เฟยเส้าจ้องหลิงอวี๋ด้วยความแค้น “เจ้าเป็นเพียงบุตรนอกสมรส คนชั่วไร้หัวนอนปลายเท้า มิคู่ควรที่จะเป็นฮองเฮา!”

“เจ้ากับแม่ของเจ้าต่างก็เป็นคนชั่ว!”

“นางสารเลว อยากให้ข้ายอมจำนนงั้นรึ เลิกฝันเสียเถอะ! แม้ตัวตายข้าก็จะลากเจ้าไปด้วย!”

พูดจบ ไท่เฟยเส้าก็กระโจนเข้าใส่หลิงอวี๋ นางหยิบผงยาที่ซ่อนไว้ออกมา ผงยานี้เป็นของที่เจ้าจ้าวหรุ่ยหรุ่ยให้มา

เพียงแค่สัมผัสถูกผิวหนังเล็กน้อย ผิวหนังก็จะเน่าเปื่อย พิษจะเข้าสู่หัวใจอย่างรวดเร็ว มิถึงห้านาทีคนก็จะตาย

“ไปลงนรกซะ!”

ไท่เฟยเส้าหัวเราะเยาะเย้ย แล้วโยนถุงยาใส่หลิงอวี๋ ระยะใกล้เพียงนี้หลิงอวี๋ต้องหนีมิพ้นแน่!

หลิงอวี๋เห็นนางยกมือขึ้น ก็รู้ว่าในถุงยามิใช่ของดี แล้วจะปล่อยให้นางทำสำเร็จได้อย่างไร

หลิงอวี๋ยกมือขึ้น ตบออกไปหนึ่งฝ่ามือ

ถุงยาแตกกระจายกลางอากาศ ผงยาปลิวไปทั่ว แต่ด้วยแรงลมจากฝ่ามือของหลิงอวี๋ ผงยาจึงปลิวไปที่ใบหน้าของไท่เฟยเส้าทั้งหมด

“อ๊ากก!”

ไท่เฟยเส้ามิรู้วรยุทธ์จึงหลบมิพ้น ผงยาตกลงบนใบหน้าและลำคอของนาง

ทันใดนั้นไท่เฟยเส้าก็รู้สึกเจ็บปวดที่ใบหน้า ผิวหนังเหมือนพุพองจวนจะระเบิด เน่าเปื่อยเป็นชิ้น ๆ

นางพยายามเช็ดออก แต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งเน่าเปื่อยเร็วขึ้น

หลิงอวี๋ตกตะลึง เห็นใบหน้าที่ได้รับการบำรุงอย่างดีของไท่เฟยเส้ากลายเป็นเนื้อเยื่อที่ฉีกขาด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน