ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1702

“องค์หญิงใหญ่ เคยได้ยินสุภาษิตที่ว่า ตั๊กแตนจับจิ้งหรีด นกเหยี่ยวรอจับตั๊กแตนหรือไม่?”

หลิงอวี๋หัวเราะแล้วกล่าวว่า “ท่านคิดจริง ๆ หรือว่าข้าจะโง่ ไม่มีการเตรียมตัวอะไรเลย แล้วขึ้นเขามาตาย?”

“ลองหันไปดูข้างหลังสิ ข้างหลังท่านมีอะไรบ้าง?”

องค์หญิงใหญ่หันหลังไปโดยสัญชาตญาณ ก็เห็นกองทัพหนึ่งปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ พวกเขาสวมเครื่องแต่งกายแปลก ๆ แต่ธนูที่ถืออยู่ล้วนเล็งมาที่พวกนาง

“วางอาวุธลง มิเช่นนั้นจะฆ่ามิเลี้ยง”

เผยอวี้นำหน้า ทหารตะโกนพร้อมกัน เสียงดังกังวานมาจากทุกทิศทุกทาง ดูเหมือนว่ามิใช่เสียงของคนหลายสิบคน แต่เป็นเสียงของคนหลายร้อยคน

“พวกเจ้าถูกล้อมแล้ว! วางอาวุธลง ฮองเฮาของเราทรงเห็นว่าพวกเจ้าถูกผู้อื่นหลอกใช้ จึงจะเมตตามิลงโทษ หากยังดื้อดึงก็มีแต่รนหาที่ตาย!” อิ้งเฉิงตะโกนเสียงดัง

เหล่ามือสังหารมองหน้ากันและต่างพากันลังเล เพื่อเงินมิกี่ร้อยตำลึงแลกกับชีวิต คุ้มค่าหรือ? แม้ว่าองค์หญิงใหญ่จะสัญญาว่า หากสำเร็จจะให้พวกเขาเลื่อนตำแหน่ง ทว่าหากตายไปแล้วสัญญาเหล่านั้นก็ไร้ค่า!

“เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว องค์ชายคังทำให้ทหารหลายพันนายตายโดยไร้ซึ่งความผิด คนโหดร้ายเช่นนี้ พวกเจ้ายังอยากให้เขาขึ้นเป็นจักรพรรดิอยู่หรือ?”

ก่อนที่อิ้งเฉิงจะพูดอะไร ไท่เฟยเส้าก็ตะโกนด้วยความโกรธแค้นว่า “เข้าไป เข้าไปกันหมด! ผู้ใดฆ่าหลิงอวี๋ได้ ข้าจะให้เงินหนึ่งแสนตำลึง มิสิ สองแสน!”

“นี่เป็นเงินที่ตลอดทั้งชีวิตของพวกเจ้าก็หามิได้!”

รางวัลมากมายย่อมดึงดูดผู้กล้า เพื่อสังหารหลิงอวี๋แล้วไท่เฟยเส้าจึงทุ่มสุดตัว!

เหล่ามือสังหารบางคนเริ่มเคลื่อนไหว รีบวิ่งเข้าไป

“ฆ่ามิเลี้ยง”

อิ้งเฉิงโกรธ ยกมือขึ้น มือธนูของกองพยัคฆ์เหินหาวและค่ายกองทหารเสือก็เล็งไปยังมือสังหารที่วิ่งนำหน้า

นี่เป็นภารกิจแรกของกองพยัคฆ์เหินหาว เพื่อแสดงความสามารถต่อหน้าฮองเฮาและหัวหน้ากองทัพ ทุกคนยิงธนูแม่นยำมิพลาดจังหวะ เพียงรอบเดียว มือสังหารที่วิ่งนำหน้าก็ถูกลูกศรหลายดอกทะลุหัวใจตาย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน