ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1705

”ฉึก”

เสียงธนูที่ฝังลงไปในเนื้อหนังอย่างทื่อ ๆ นั้น หลิงอวี๋ได้ยินชัดเจน

นางยิงถูกจ้าวหรุ่ยหรุ่ย!

ตามมาด้วยเสียงดังโครม...

นั่นคือเสียงจ้าวหรุ่ยหรุ่ยตกลงสู่พื้น!

“อย่าเพิ่งรีบเข้าไป!”

หลิงอวี๋ที่กำลังเร่งรีบนั้นมองมิเห็นว่าธนูไปถูกส่วนไหนของจ้าวหรุ่ยหรุ่ย กลัวว่าจะยิงพลาด จึงเตือนทุกคนให้รอสักครู่

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยตกลงไปในพุ่มหญ้าใต้ต้นไม้ เห็นเสื้อผ้าของนางได้อย่างเลือนราง แต่มิเห็นตำแหน่งที่ถูกธนู

หลิงอวี๋รออยู่พักหนึ่ง มิเห็นจ้าวหรุ่ยหรุ่ยขยับตัว จึงค่อย ๆ เดินไปข้างหน้า

แต่ในขณะนั้น จ้าวหรุ่ยหรุ่ยก็ส่งเสียงคำรามดุจสัตว์ร้ายขึ้นมาว่า “หลิงอวี๋ เจ้าตายซะ...”

พร้อมกับเสียงคำราม วัตถุสีดำก็พุ่งออกมาจากพุ่มไม้

เสียงดังปัง หลิงอวี๋เห็นแสงสีรุ้งมากมายระเบิดขึ้นตรงหน้า และในพริบตาก็ก่อตัวเป็นวังวนขนาดมหึมา

ร่างกายของนางลอยขึ้นไปอย่างมิสามารถควบคุมได้ และถูกดูดเข้าไปยังวังวน

นางพยายามทรงตัว แต่วังวนนั้นก็เหมือนกับแม่เหล็กขนาดใหญ่ ดูดร่างกายของนางไว้แน่น มิสามารถดิ้นรนได้เลย

เสียงหวีดดังขึ้น วังวนขนาดมหึมาปิดลง หลิงอวี๋และหานเหมยที่อยู่ใกล้ที่สุดหายไปพร้อมกับวังวนในพริบตา

เผยอวี้และคนอื่น ๆ ยังเห็นแสงสีรุ้งสว่างวาบอยู่ เมื่อวังวนหายไป แสงเหล่านั้นก็ยังมิจางหาย นอกจากนั้นก็มองมิเห็นอะไรอีกเลย

นี่มันอะไรกัน?

เผยอวี้งงงวย เมื่อดวงตาปรับสภาพได้แล้ว เขาก็นึกขึ้นได้ว่าต้องวิ่งเข้าไปจับตัวจ้าวหรุ่ยหรุ่ย...

“ฮองเฮาหายไปแล้ว! หานเหมยก็หายไปด้วย!”

เถาจื่อร้องออกมา

เผยอวี้ตกใจ หันไปมองรอบ ๆ เห็นว่าหลิงอวี๋ที่เพิ่งจะพูดคุยกับพวกเขานั้นหายไปจริง ๆ!

“ฮองเฮา...”

เผยอวี้รีบวิ่งไปยังพุ่มหญ้าที่จ้าวหรุ่ยหรุ่ยล้มลง แต่ก็พบเพียงกองหญ้าที่ถูกจ้าวหรุ่ยหรุ่ยทับ ตัวจ้าวหรุ่ยหรุ่ยก็หายไปต่อหน้าต่อตาพวกเขา!

“ฮองเฮา...”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน