ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1706

“องค์หญิงใหญ่ ท่านกับไท่เฟยเส้ามิใช่พี่น้องร่วมสาบานกันหรอกหรือ?”

หานอวี้พูดเสียงเย็นชาว่า “ไท่เฟยเส้าตายแล้ว หากท่านมิตามพระนางไปยมโลก พระนางคงจะเหงาแย่...”

ก่อนที่องค์หญิงใหญ่จะรู้ว่าหานอวี้ทำอะไร หานอวี้ก็ดึงปกเสื้อของนางออก แล้วเอาผิวหนังที่เน่าเปื่อยของไท่เฟยเส้ายัดเข้าไปในปกเสื้อขององค์หญิงใหญ่

หลิงซวนเห็นเหตุการณ์นี้ มิได้พูดอะไร และหันหลังเดินจากไป

นางเข้าใจความรู้สึกของหานอวี้ หานเหมยเป็นญาติเพียงคนเดียวของนางในใต้หล้าแห่งนี้

หานเหมยและฮองเฮาถูกวังวนลึกลับนั้นดูดหายไป มิรู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร หานอวี้จึงใช้โอกาสนี้ระบายความกลัวและความกังวลใจ

องค์หญิงใหญ่รู้สึกว่า ผิวหนังของนางซึ่งสัมผัสกับผิวหนังที่เน่าเปื่อยของไท่เฟยเส้าเริ่มคันและเจ็บปวด นางร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว

แต่เผยอวี้และคนอื่น ๆ ต่างก็กำลังตามหาหลิงอวี๋และหานเหมย ใครกันจะสนใจนาง!

องค์หญิงใหญ่ขอความช่วยเหลือมิได้ หัวเราะมิออกอีกต่อไป

หลิงอวี๋ที่เป็นคนเดียวที่จะช่วยนางได้ ก็มาหายตัวไปแล้ว นางจะไปหาใครมาช่วยได้อีก!

กรรมใดใครก่อ ผลนั้นย่อมตกแก่ผู้นั้น!

องค์หญิงใหญ่นึกถึงคำพูดของหลิงอวี๋ที่เคยกล่าวกับไท่เฟยเส้าก่อนหน้านี้

หากตนมิเยาะเย้ยการหายตัวไปของหลิงอวี๋ คงมิส่งผลให้หานอวี้ทำเช่นนี้กับตน!

หากตนเชื่อฟังมารดา กลับไปบำเพ็ญเพียรที่อารามจิ้งซือ ก็คงมิต้องเจอเรื่องเหล่านี้!

องค์หญิงใหญ่มิรู้ว่าควรจะเสียใจหรือโกรธดี

นางเชื่อมั่นในความสามารถของตนในการปกครองบ้านเมืองของตน สามารถเป็นจักรพรรดินีได้อย่างสง่างาม แต่กลับมิคาดคิดว่า ท้ายที่สุดต้องมาตายตกในมือของทาสต่ำต้อย!

นี่เป็นฟ้าลิขิตหรือ?

องค์หญิงใหญ่เงยหน้ามองท้องฟ้า เหมือนเห็นใบหน้าของไทฮองไทเฮาที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและความเวทนาในเวลาเดียวกัน...

น้ำตารินไหลออกมาจากมุมตาขององค์หญิงใหญ่...

นางปิดเปลือกตาคู่งามที่ละม้ายคล้ายไทฮองไทเฮาลง...

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน