ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1709

เผยอวี้และฉินซานรีบออกจากวังเพื่อเตรียมออกเดินทาง หลิงซวนให้เถาจื่อไปกับหานอวี้เพื่อช่วยเหลือหลิงอวี๋ ส่วนตนจะอยู่ดูแลเซียวเยวี่ย

ท่านอ๋องเฉิงรีบเขียนจดหมายแจ้งข่าวการหายตัวไปของหลิงอวี๋ให้เซียวหลินเทียนทราบ

ข่าวสารถูกส่งไปด้วยความเร็วสูงสุด ใช้เวลาเพียงสองวันก็ถึงมือเซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนมิเคยคาดคิดมาก่อนว่า แม้จะรีบกลับมายังเมืองหลวงด้วยความเร็วสูงสุดเขาก็ยังหวังว่าจะได้พบกับภรรยาและลูก แต่กลับเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น

เซียวหลินเทียนโกรธจนมือสั่น คนอย่างจ้าวหรุ่ยหรุ่ย เขาเกลียดจนอยากจะลอกเนื้อเถือหนังนางทั้งเป็น

เมื่อเซียวหลินเทียนสงบสติอารมณ์ลง เขาก็ตัดสินใจมิกลับเมืองหลวง ให้อันเจ๋อเป็นหัวหน้าคณะกลับไปเมืองหลวงก่อน ร่วมมือกับท่านอ๋องเฉิงปกป้องเมืองหลวง

ส่วนจ้าวฮุยและองค์ชายคัง เซียวหลินเทียนมอบอำนาจให้ท่านอ๋องเฉิงจัดการได้อย่างเต็มที่

จ้าวฮุยมีความผิดฐานก่อกบฏต่อแคว้น มีองค์ชายอิงและเจ้าหน้าที่ที่เดินทางไปด้วยเป็นพยาน รวมกับความผิดของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยที่ลักพาตัวฮองเฮา ความผิดทั้งสองข้อนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ตระกูลจ้าวถูกทำลายล้างได้แล้ว

ส่วนองค์ชายคัง เซียวหลินเทียนได้รับข่าวว่าเขาคลุ้มคลั่งไปแล้ว

เซียวหลินเทียนเขียนพระราชโองการด้วยตนเอง ส่งต่อคำสั่งให้ท่านอ๋องเฉิงและราชสำนักในนามของราชวงศ์ ประหารองค์ชายคังเพื่อเป็นการปลอบประโลมวิญญาณของทหารนับพันที่เสียชีวิตไป

องค์ชายคังไม่มีทายาท พระชายาและสนมทั้งหมดถูกเนรเทศ

ส่วนแม่ทัพฟาง บุตรีของแม่ทัพฟางจางจวินคือฟางเหยาเหยา เป็นอนุขององค์ชายคัง

เซียวหลินเทียนเห็นว่าแม่ทัพฟางมีคุณูปการในการนำทัพออกรบครั้งนี้ จึงเมตตาให้ฟางเหยาเหยาอยู่กับตระกูลฟาง และจัดหาคู่ครองใหม่ให้

ด้านตระกูลจ้าว จ้าวฮุย จ้าวเฉียงฮั่วและผู้กระทำผิดหลัก ๆ จับได้เมื่อไหร่ก็ประหารทันที ส่วนสตรีถูกเนรเทศไปสามพันลี้

ลูกหลานตระกูลจ้าวสามชั่วอายุคนห้ามเข้ารับราชการ

เซียวหลินเทียนมอบพระราชโองการให้อันเจ๋อนำกลับไป แล้วนำจ้าวซวนและคนอื่นๆ ไปรวมกับเผยอวี้

มิว่าจะต้องตามไปถึงสุดขอบฟ้า เขาก็ต้องหาหลิงอวี๋ให้เจอ และพาหลิงอวี๋กลับบ้านอย่างปลอดภัย

อาอวี่ ข้าเชื่อว่าเจ้าจะมิเป็นไร รอข้านะ ข้าจะต้องหาเจ้าให้เจอ!

……

หลิงอวี๋ยังมิลืมตาก็รู้สึกเหมือนแขนขาแข็งทื่อ หนาวเย็นจนแทบเป็นน้ำแข็ง

นางหดตัวเข้าหากันโดยสัญชาตญาณ กำลังจะลืมตาก็ได้ยินเสียงตะโกนดังลั่นว่า “อวี้หนู เจ้ายังมิรีบลุกอีก เราต้องรีบเดินทางกันต่อ!”