ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1711

หลิงอวี๋เห็นท่าทีของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยอ่อนลง อีกทั้งความตั้งใจเดิมก็เป็นความหวังดี จึงปล่อยไม้เท้าแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“ขอเพียงเจ้ามิทำร้ายพวกเรา จะอะไรก็คุยง่ายทั้งนั้น ไปเถิด!”

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยถูกเผยอวี้ยิงที่น่องจนบาดเจ็บ ทั้งยังถูกธนูยิงเข้าที่ท้องน้อยอีกด้วย จึงเดินมิเร็วนัก

หลิงอวี๋จึงให้หานเหมยประคองนาง ส่วนตนก็สำรวจเส้นทางอยู่ข้างหน้า

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยคิดว่าภูเขาหิมะแห่งนี้ทอดยาวไปไกลสุดลูกหูลูกตา หลิงอวี๋หนีไปมิพ้น จึงมิกังวล

เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืด อุณหภูมิก็ลดลงอย่างรวดเร็วตามที่จ้าวหรุ่ยหรุ่ยบอกไว้

ตอนที่ทั้งสามคนอยู่ที่ฉินตะวันตกเป็นวสันตฤดู จึงมิได้สวมเสื้อผ้ามากนัก ไหนเลยจะคิดว่าจ้าวหรุ่ยหรุ่ยจะพาพวกนางมาที่ภูเขาหิมะ พวกนางต่างก็หนาวจนตัวสั่นกันไปหมด

หลิงอวี๋รู้สึกเพียงว่าร่างกายของตนเริ่มจะแข็ง และในที่สุดก่อนฟ้ามืดก็พบร่องเขาแห่งหนึ่งที่พอจะให้ทั้งสามคนเข้าไปซ่อนตัวได้

ร่องเขาเป็นช่องตรงกลางของก้อนหินหลายก้อน ข้างหน้าไม่มีที่กำบัง ทั้งสามคนจึงเกาะกลุ่มเข้าด้วยกันแล้วพิงกันเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น

ลมหนาวพัดอย่างรุนแรงอยู่ข้างนอก ทั้งสามคนมิได้เอาของกินใด ๆ มา เดินกันมานานก็หิวโซ

หลิงอวี๋ก็รู้สึกหิวเช่นกัน นางฟังเสียงข้างนอกแล้วสับสนเล็กน้อย พวกนางมาที่นี่ได้อย่างไร

เหตุใดตนถึงจำอะไรมิได้เลย!

นางก็น่าจะมีพ่อแม่ แต่เหตุใดจึงไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพวกเขาเลยแม้แต่น้อย?

“คุณหนู ข้าเป็นใคร? พ่อแม่ข้าเล่า? เหตุใดข้าจำอะไรมิได้เลย?”

หลิงอวี๋เอ่ยถามจ้าวหรุ่ยหรุ่ยถึงความสงสัยของตน

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยคิดคำแก้ตัวเอาไว้นานแล้ว จึงเอ่ยด้วยท่าทีจนปัญญา “เจ้าคืออวี้หนูนางรับใช้ของข้า เจ้าถูกขายให้ตระกูลของข้าตั้งแต่ที่เจ้ายังเด็กมากแล้ว!"

“ที่เจ้าจำอดีตมิได้ก็เพราะว่าเราถูกพวกค้ามนุษย์ลักพาตัวมา แล้วในระหว่างที่หลบหนีเจ้าก็ตกลงจากภูเขาจนหัวกระแทก ดังนั้นจึงลืมเรื่องอดีตไป!”

“หน้าของเจ้าก็โดนพวกค้ามนุษย์กรีดเช่นกัน!”

หลิงอวี๋สัมผัสใบหน้าของตน แล้วเชื่อครึ่งมิเชื่อครึ่งกับคำพูดของจ้าวหรุ่ยหรุ่ย

พวกค้ามนุษย์ลักพาตัวพวกนางจะเอาไปขายมิใช่หรือ?

เหตุใดเจ้าจึงกรีดใบหน้านางเล่า?

ทั้งยังพาพวกนางมาที่ภูเขาหิมะนี้อีก?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน