ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1712

เมื่อนึกถึงเฉียวเค่อ จู่ ๆ จ้าวหรุ่ยหรุ่ยก็มีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

เป้าหมายของเฉียวเค่อในการมาที่ฉินตะวันตกครานี้คือการจับตัวหลิงอวี๋ ตราบใดที่หลิงอวี๋อยู่ในมือของตน เฉียวเค่อจะต้องหาวิธีตามหาพวกนางอย่างแน่นอน

เมื่อถึงตอนนั้นก็จะสามารถหนีไปจากสถานที่แย่ ๆ นี้ได้แน่!

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยครุ่นคิดไปเรื่อยเปื่อย มิรู้ว่าเผลอหลับไปเมื่อใด

หลิงอวี๋และหานเหมยกอดกันเพื่อให้ร่างกายอบอุ่นและค่อย ๆ หลับไปเช่นกัน

แต่เมื่อถึงกลางดึก ทั้งสามคนต่างก็ถูกความหนาวเย็นปลุกให้ตื่นขึ้นมา

อุณหภูมิในภูเขาหิมะลดลงเร็วเกินไป และหิมะที่ลมหนาวพัดมาก็ตกลงมาบนตัวของทั้งสามคน ทำให้ทั้งสามหนาวเหน็บจนร่างจะแข็ง

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยมิสนใจความแค้นของนางกับพวกหลิงอวี๋ เบียดเสียดเข้าไประหว่างทั้งสองนั้นแล้วพยายามให้ทั้งสองคนทำให้ตนอบอุ่น

ยาวนานกว่าจะถึงรุ่งสาง จ้าวหรุ่ยหรุ่ยก็รู้สึกว่าตนหิวมากจนกินหมูทั้งตัวได้เลย

“มิได้ พวกเราจะเดินทางเช่นนี้มิได้ ต้องหาอาหารให้อิ่มท้องแล้วค่อยลงจากภูเขา!”

“มิเช่นนั้นพวกเราคงไม่มีแรงเดินลงภูเขาแน่!”

อุณหภูมิร่างกายที่ลดลงทำให้พลังงานของทั้งสามคนหมดไป จ้าวหรุ่ยหรุ่ยเองก็ไม่มีแรงแล้ว แต่ก็ทนมิได้กับท่าทีบัญชาการของหลิงอวี๋

“ภูเขาแห้งแล้งเช่นนี้จะไปหาของกินจากที่ใด?”

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยเอ่ยด้วยความโกรธ “เจ้าพูดง่าย หากเจ้ามีความสามารถหาอาหารได้ ต่อไปมิว่าเจ้าจะพูดอะไรข้าก็จะเชื่อฟัง!”

“เช่นนั้นพวกเจ้าก็รอก่อน ข้าจะไปหาเอง!”

หลิงอวี๋ไม่มีทางล้มเลิกความคิดของตนเพียงเพราะคำตำหนิของจ้าวหรุ่ยหรุ่ย

นางปีนออกจากร่องเขาแล้วจากไป

“อวี้หนู เช่นนั้นเจ้าระวังตัวด้วย! ข้ากับเสี่ยวอวี้น้องสาวของเจ้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่!”

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยกังวลว่าหลิงอวี๋จะหนีไป จึงจงใจเอ่ย “เสี่ยวอวี้เป็นน้องสาวแท้ ๆ ของเจ้า เจ้าคงไม่มีทางจะลืมแม้แต่นางด้วยกระมัง?”

หลิงอวี๋ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เชื่อว่าเป็นจริงเช่นนั้น

เพราะว่าตอนที่นางเห็นหานเหมยก็รู้สึกว่าหานเหมยกับตนสนิทกันมาก

“ข้าไม่มีทางทิ้งพวกเจ้า วางใจเถิด!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน