ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1715

#ฟืนที่หานเหมยหามาชื้นเล็กน้อยเพราะแช่อยู่ใต้หิมะ ไฟจึงมิแรงมาก กระต่ายหิมะจึงยังมิสุกดี

หลิงอวี๋จะรีบลงจากภูเขาจึงมิสนใจ แบ่งเนื้อกระต่ายให้ทั้งสองคนกิน แล้วเร่งให้พวกนางลงจากภูเขา

ในตอนแรกทั้งสองมิสนใจจ้าวหรุ่ยหรุ่ยแล้วประคองกันหาทางลงจากภูเขา

ภูเขาหิมะไม่มีถนน อีกทั้งหิมะก็ตกหนักมาก จ้าวหรุ่ยหรุ่ยมิได้ระวังจึงลื่นล้มไป

นางจ้องมองสองคนข้างหน้าด้วยความโกรธและเกลียดชัง แล้วสุดท้ายก็กังวลว่าทั้งสองคนจะทอดทิ้งตน จึงร้องไห้ออกมาอย่างอ่อนแรง

“อวี้หนู เสี่ยวอวี้ พวกเจ้ามิสนใจข้าเลยหรือ? หรือว่าเป็นจริงดังคำพูดที่ว่าเมื่อเกิดภัยพิบัติทุกคนต่างก็แยกจากกัน?”

“นึกถึงตอนแรกที่เราเป็นพี่น้องกัน กินอยู่มาด้วยกัน ข้ามีของดี ๆ ก็ล้วนแบ่งปันให้พวกเจ้า แต่ตอนนี้ พวกเจ้าพี่น้องมีความรักอันลึกซึ้งต่อกัน จึงมิต้องการภาระเช่นข้าแล้ว!”

หลิงอวี๋ได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกผิดเล็กน้อย เมื่อหันกลับมาเห็นจ้าวหรุ่ยหรุ่ยร้องไห้อยู่บนหิมะ จึงเดินกลับมาช่วยประคองนางลุกขึ้น

“มิต้องสนใจข้าแล้ว พวกเจ้าไปกันเถิด!”

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยจับจุดอ่อนของหลิงอวี๋ได้แล้ว จึงร้องออกมา “ขาของข้าบาดเจ็บ เดินเร็วมิได้ มิอยากเป็นตัวถ่วงพวกเจ้า!”

ยิ่งนางพูดเช่นนี้หลิงอวี๋ก็ยิ่งมิอาจทิ้งนางไปได้ จึงเรียกหานเหมยให้มาช่วยประคองนางเดินไปด้วยกัน

“คุณหนู พวกเราไม่มีทางทิ้งท่าน! ไปด้วยกันเถิด!”

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยแอบหัวเราะกับความโง่เขลาของหลิงอวี๋อยู่ในใจ แต่ใบหน้ากลับซาบซึ้ง

“อวี้หนู เจ้าวางใจเถิด รอข้ากลับไปจะหาหมอมารักษาใบหน้าเจ้า หากรักษามิได้ผล ข้าจะขอให้ท่านพ่อรับเลี้ยงเจ้าเป็นลูกสาวบุญธรรม และให้เจ้าเป็นคุณหนูตระกูลจ้าว มิต้องกังวลเรื่องอาหารและอาภรณ์ไปตลอดชีวิต!”

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยพยายามอย่างเต็มที่ที่จะพูดสร้างภาพลวงให้กับหลิงอวี๋ หลิงอวี๋มิได้เห็นหน้าของตน และจำเรื่องในอดีตมิได้ จึงมิได้คิดมากเรื่องรูปลักษณ์ของตน

แต่หานเหมยมองบาดแผลที่ถูกกรีดไขว้ไปมาบนใบหน้าของหลิงอวี๋อย่างปวดใจ พลางตะโกนด้วยความโกรธ “ผู้ใดกรีดหน้าพี่หญิงของข้า? ท่านบอกข้าที รอให้เราออกไปได้ ข้าจะไปล้างแค้นให้พี่หญิงของข้า!”

ใบหน้าของหลิงอวี๋ถูกจ้าวหรุ่ยหรุ่ยกรีด แต่ไหนเลยนางจะยอมรับ จึงเอ่ยหลอกลวงหานเหมย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน