ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1714

หากหานเหมยเชื่อฟังและอยู่ต่อก็ช่างไป มิฉะนั้นนางจะฆ่าหานเหมยเสีย...

หากหาอะไรกินมิได้เลยจริง ๆ หานเหมยก็พอที่จะให้ตนอดทนจนเฉียวเค่อมาตามหาได้!

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยหิวมากจนหมดเรี่ยวแรง จนทนมิไหวแล้วจริง ๆ เนื้อมนุษย์นางก็กินได้

ขณะที่จ้าวหรุ่ยหรุ่ยยกมีดเล็งไปที่คอหานเหมย ก็ได้ยินเสียงของหลิงอวี๋จากข้างนอก “เสี่ยวอวี้ เจ้าออกมาดูสิ พี่ตีกระต่ายมาให้เจ้าตัวหนึ่งนะ!”

หานเหมยหลุดพ้นจากการควบคุมของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยอย่างมีความสุขแล้วมุดออกไป

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยออกแรงมากเกินไปจึงล้มลงไปกับพื้น นางรีบซ่อนกริชไว้ก่อนที่จะเดินออกมา

หลิงอวี๋มิได้ทิ้งพวกนาง!

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยพูดมิออกว่าในใจรู้สึกอย่างไร ทั้งมีความสุขและมีความสับสนเล็กน้อย

หากเปลี่ยนเป็นตนคงจะใช้โอกาสนี้หลบหนีไปตามลำพังอย่างแน่นอน

ภูเขาหิมะที่เหน็บหนาวและยาวไปสุดลูกหูลูกตานี้เมื่อไรจึงจะออกไปได้ หนีไปคนเดียวจะมิสะดวกกว่าหรือ?

“พี่หญิง เป็นกระต่ายจริง ๆ ด้วย พี่หญิงสุดยอดมาก!”

หานเหมยรับกระต่ายที่หลิงอวี๋ส่งมาแล้วกรีดร้องอย่างตื่นเต้น

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยมองไปที่กระต่าย แล้วคิดถึงสิ่งที่เคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ หากหลิงอวี๋สามารถหาของกินมาได้ ต่อไปตนจะทำตามทุกอย่างที่นางพูด

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยไหนเลยจะยอมรับง่าย ๆ ว่าตนสู้หลิงอวี๋มิได้ จึงเอ่ยอย่างประชดประชัน “ที่นี่ไม่มีไฟ หากระต่ายมาได้ก็กินมิได้ หรือว่าเราจะกินเนื้อดิบกัน?”

หลิงอวี๋ตะลึงไปครู่หนึ่ง ราวกับว่าเพิ่งคิดถึงปัญหานี้ได้ในตอนนี้

“พี่หญิง ข้ามีพับไฟ!”

หานเหมยหยิบพับไฟมาออกจากในอ้อมแขนแล้วส่งให้หลิงอวี๋ราวกับเป็นสมบัติ

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยเห็นแล้วก็ใจเต้นรัว เมื่อวานรีบร้อนจึงค้นแค่ตัวหลิงอวี๋ มิสนใจที่จะค้นตัวหานเหมย

หานเหมย สามารถซ่อนพับไฟได้ บางทีนางอาจมีอาวุธอยู่ในตัว!

“เยี่ยมเลย เราไปย่างกระต่ายในป่ากันก่อนเถิด!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน