ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1727

“หลิงเฟิง เรื่องผู้ใหญ่ในบ้านของเจ้า ข้าในฐานะคนนอกขอมิแสดงความคิดเห็น!”

แม่ทัพกู่เอ่ยอย่างอดทน “ข้าแค่อยากจะบอกเจ้าว่า แม่ของเจ้าก็คือแม่ของเจ้า และเจ้าก็คือเจ้า! ในภายภาคหน้าเจ้าจะเป็นคนแบบใด จะเดินไปในเส้นทางใด มีเพียงเจ้าที่ตัดสินใจได้ ผู้ใดก็มาทำแทนเจ้ามิได้!”

“จริงสิ ที่เจ้ามาอยู่ใต้บังคับบัญชาของข้ามิใช่เจตนาของท่านอดีตเสนาบดี แต่เป็นเจตนาของพระชายา!”

“นางบอกว่าท่านอดีตเสนาบดีเฉลียวฉลาดมาตลอดชีวิต นางมิอยากเห็นตระกูลหลิงมีลูกที่อกตัญญู นางหวังให้พวกเจ้าพี่น้องใช้ความสามารถเป็นเกียรติแก่ตระกูลหลิงได้!”

หลิงเฟิงถือจดหมายของท่านอดีตเสนาบดีและอ่านอย่างตั้งใจตลอดทั้งคืน เขาเชื่อในอุปนิสัยของท่านอดีตเสนาบดี เขาจะไม่มีวันจงใจใส่ร้ายแม่ของตนเพื่อสนับสนุนหลิงอวี๋แน่

หลิงเยี่ยนกับหวางซือตายไปหมดแล้ว จากนี้ไปเขาจะเป็นเสาหลักของบ้านรอง เขาควรแบกรับความรับผิดชอบของบ้านรอง

หลิงอวี๋สามารถฝึกฝนตนโดยมิคำนึงถึงความแค้นในอดีตได้ พี่หญิงผู้นี้ เขามิยอมรับก็ต้องยอมรับ!

แม้ว่าหลิงเฟิงจะยังมีปมในใจอยู่บ้าง แต่ก็มิสามารถต้านทานหลิงอวี๋ได้เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว

บุญคุณความแค้นของรุ่นพ่อแม่มิควรมานับอยู่ในคนรุ่นหลังเช่นพวกเขา แม่ของตนทำผิดต่อหลิงอวี๋ เขายังจะมีหน้าอะไรไปตำหนิหลิงอวี๋ได้หรือ!

หลังจากที่หลิงอวี๋ได้รับการแต่งตั้งเป็นฮองเฮา ก็มีข่าวมาว่าเซียวหลินเทียนได้ขึ้นครองบัลลังก์และกลายเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่

หลิงเฟิงมิรู้สึกใด ๆ เขามิคิดที่จะพึ่งหลิงอวี๋เพื่อเลื่อนตำแหน่งแล้ว

เขามีเพียงความคิดเดียว หลิงอวี๋เป็นฮองเฮา เขาในฐานะน้องชายของหลิงอวี๋ ทำได้เพียงทำงานหนักยิ่งขึ้นเพื่อพัฒนาตัวเอง มิให้คนอื่นหัวเราะเยาะหลิงอวี๋ได้

ครานี้แม่ทัพกู่ถูกให้มาประจำการที่โม่เหอ หลิงเฟิงก็มิบ่น เพราะเขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งจากทหารธรรมดาเป็นนายและขึ้นเป็นรองแม่ทัพด้วยความพยายามของตนเอง

สักวันหนึ่ง เขาจะเป็นแม่ทัพใหญ่โดยอาศัยความสามารถของตนเองดังเช่นท่านปู่!

“แม่ทัพกู่! ทำงานหนักเลยทีเดียว!”

เซียวหลินเทียนเห็นว่าผมตรงขมับทั้งสองข้างของแม่ทัพกู่เปลี่ยนเป็นสีขาว ก็ยิ่งรู้สึกผิด แม่ทัพกู่เองก็ควรกลับไปเมืองหลวงเพื่อเกษียณไปใช้ชีวิตบั้นปลายเหมือนท่านอดีตเสนาบดีแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน