ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1742

หลิงอวี๋ตกใจกับการเตะประตูอย่างหยาบคายเช่นนี้ จึงหันกลับไปแล้วก็เห็นอี้เหวินนางกำนัลข้างกายของท่านน้าหลินกำลังทะเลาะกับบรรดานางกำนัลอย่างดุเดือด

“นางสารเลว เจ้ากล้าวางยาพิษเจ้าวังน้อยได้อย่างไร!”

อี้เหวินก่นด่า พุ่งไปตรงหน้าหลิงอวี๋ เงื้อมือขึ้นแล้วตบหลิงอวี๋กลิ้งลงไปกับพื้น

วางยาพิษ?

จะเป็นไปได้อย่างไรกัน!

หลิงอวี๋ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ยังมิทันที่นางจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ถูกอี้เหวินจิกผมลากออกไปข้างนอกแล้ว

“พี่อี้เหวิน นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

หนังหัวของหลิงอวี๋ถูกดึงจนเจ็บไปหมด นางพยายามดิ้นรนพลางตะโกนออกไป “เจ้าวังน้อยเป็นอะไรไป?”

“เป็นอะไรไป? เจ้าวังน้อยกินอาหารที่เจ้าปรุง แล้วมีผื่นขึ้นไปทั่วตัว หายใจลำบาก และกำลังจะตายแล้ว!”

อี้เหวินมิสนใจอะไรทั้งนั้นแล้วลากหลิงอวี๋ไปพร้อมกับนางกำนัลอีกคน

หลิงอวี๋ดิ้นมิหลุดจากการควบคุมของทั้งสองคน นางถูกทั้งสองคนลากจากห้องครัวไปที่โถงหลัก หลิงอวี๋รู้สึกว่าแขนของตนจะหักเพราะสองคนนี้อยู่แล้ว

ผิวหนังที่ลากไปตามพื้นก็มีรอยขีดข่วนจากหินที่ขรุขระด้วย...

กระทั่งถูกลากไปถึงที่โถงหลัก ยังมิทันที่หลิงอวี๋จะเข้าประตูไปก็ได้ยินเสียงตื่นตระหนกของท่านน้าหลิน “หมิงจู อย่าทำให้น้าตกใจสิ นี่เจ้าเป็นอะไรไป?”

“ท่านน้าหลิน เจ้าวังน้อยจะมิไหวแล้วเจ้าค่ะ! ทำอย่างไรดี? หากเจ้าวังกลับมาจะอธิบายกับเจ้าวังอย่างไร!”

“เป็นเพราะนางสารเลวอาอวี๋ นางคงจะมิพอใจที่เจ้าวังน้อยจับตัวนาง จึงวางยาพิษคิดจะสังหารเจ้าวังน้อยเป็นแน่...”

“ท่านน้าหลิน ท่านจะไว้ชีวิตนางมิได้นะเจ้าคะ!”

มันคือเสียงของเสวี่ยหลาน!

“จริงสิ ท่านน้าหลิน เสวี่ยเหมยเป็นคนให้อาอวี๋ทำอาหารให้เจ้าวังน้อย นางจะต้องจัดหายาพิษให้อาอวี๋อย่างแน่นอน! ท่านจะปล่อยเสวี่ยเหมยไปมิได้เช่นกันนะเจ้าคะ!”

“เสวี่ยเหมย เจ้ามันสารเลว เจ้าให้หมิงจูกินอะไรกันแน่? รีบส่งยาแก้พิษมา แล้วข้าจะให้เจ้าตายดี ๆ มิเช่นนั้นหากหมิงจูเป็นอะไรไป ข้าจะหั่นเจ้าเป็นชิ้น ๆ!”

ท่านน้าหลินก่นด่าอย่างแรง

“ท่านน้าหลิน ข้ามิได้...”

เสวี่ยเหมยแย้งอย่างหมดแรง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน