ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1744

ท่านน้าหลินมองหลิงอวี๋ด้วยสีหน้ามืดมน

เสวี่ยเหมยที่คุกเข่าอยู่ข้าง ๆ ก็ตะโกนขึ้นมา “ท่านน้าหลิน ข้ากล้ารับประกันด้วยชีวิตว่า อาอวี๋ไม่มีทางวางยาพิษเจ้าวังน้อยเจ้าค่ะ!”

”

“ตอนนี้เจ้าวังน้อยกำลังจะตายแล้วและไม่มีผู้ใดสามารถช่วยได้ เหตุใดท่านมิลองเชื่ออาอวี๋ดูสักครั้งแล้วหาส้มมาให้นางเล่าเจ้าคะ ส้มเป็นผลไม้ ไม่มีทางสังหารเจ้าวังน้อยได้หรอก!”

“ท่านน้าหลิน ท่านลองคิดดู หากเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าวังน้อย เมื่อเจ้าวังกลับมา พวกเรากับท่านก็จะถูกเจ้าวังประหารนะเจ้าคะ!”

“เสวี่ยหลานจะต้องมิพอใจที่ท่านแต่งตั้งข้าเป็นหัวหน้าเป็นแน่… จึงได้มีความแค้นต่อท่านและข้า ดังนั้นนางจึงทำทุกวิถีทางเพื่อป้องกันมิให้เราช่วยชีวิตเจ้าวังน้อย!”

ยังมิทันที่เสวี่ยเหมยจะพูดจบ เสวี่ยหลานก็ตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธ “เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอันใด? ข้ามิได้เลวร้ายอย่างที่เจ้าคิด!”

แต่คำพูดเหล่านี้ของเสวี่ยเหมยทำให้ท่านน้าหลินหวั่นใจไปแล้ว นางเหลือบมองเสวี่ยหลานอย่างดุร้ายแล้วตะโกนบอกอี้เหวิน “ไปหาส้มมา!”

อี้เหวินรีบวิ่งไปที่โกดังพร้อมกับนางกำนัลคนหนึ่ง ก่อนหน้านี้เพิ่งมีส้มหนึ่งตะกร้าส่งมาที่วังเทพพอดี อี้เหวินจึงไปเอามา

“คั้นน้ำส้มออกมา ยิ่งมากเท่าไรก็ยิ่งดี!”

หลิงอวี๋หยิบส้มมาหนึ่งลูกก่อน จากนั้นก็ปอกเปลือกแล้วบีบน้ำส้มใส่แก้ว

หลังจากได้มาครึ่งแก้วแล้ว หลิงอวี๋ก็รีบป้อนให้เจ้าวังน้อยทันที

อี้เหวินกับพวกนางกำนัลคนอื่น ๆ ต่างก็มาช่วยกันคั้นน้ำส้ม

น้ำส้มถ้วยแล้วถ้วยเล่าถูกป้อนใส่ปากของเจ้าวังน้อย แต่ท่าทีของเจ้าวังน้อยก็ยังมิได้ดีขึ้นมากนัก

เสวี่ยหลานอยู่ด้านข้างเห็นเช่นนั้นก็เอ่ยอย่างยินดี “ท่านน้าหลิน ท่านเห็นหรือไม่ ข้าบอกแล้วว่านางสารเลวผู้นี้กำลังถ่วงเวลาอยู่ ดูเถิดว่าป้อนน้ำส้มไปมากถึงเพียงนี้แล้ว เจ้าวังน้อยก็มิดีขึ้นเลย!”

“หุบปาก!”

หลิงอวี๋ตะโกนใส่เสวี่ยหลานด้วยความโกรธ “ส้มมิใช่ยาสารพัดโรค ต้องมีกระบวนการก่อนที่จะออกฤทธิ์!”

“เจ้าพูดเช่นนี้ข้าคิดว่ามิเพียงต้องการให้ข้าตายเท่านั้น แต่เจ้ายังอยากให้เจ้าวังน้อยตายด้วย!”

ท่านน้าหลินมองไปทางเสวี่ยหลานอย่างเศร้าใจ สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้แปลกมาก นางมิสามารถสอบสวนเรื่องนี้ได้ตอนนี้ อีกประเดี๋ยวนางจะต้องตรวจสอบเสวี่ยหลานอย่างละเอียด!

หลังจากป้อนเพิ่มไปอีกสองถ้วย การหายใจของเจ้าวังน้อยก็มิถี่เหมือนเมื่อครู่แล้ว และท้องน้อย ๆ นั้นก็ถูกน้ำส้มเติมเข้าไปจนนูนออกมา

หลิงอวี๋เห็นนางลืมตาขึ้นอย่างฝืน ๆ เพราะความเจ็บปวด ดวงตาที่งดงามนั้นจึงเต็มไปด้วยน้ำตา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน