ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1752

วันรุ่งขึ้น

เมื่อเสวี่ยอวิ๋นตื่นขึ้นมา หลิงอวี๋ก็ซ่อนเห็ดหลินจือหิมะกับเครื่องยาสมุนไพรที่มิรู้จักที่เหลืออยู่ไว้แล้ว

มิใช่ว่านางตระหนี่ มิยอมบอกเสวี่ยอวิ๋นว่าตนช่วยหวงฝู่หมิงจูไว้ได้อย่างไร

แต่เรื่องที่ปู้ติงหายามาให้ตนนั้นมหัศจรรย์มากเกินไป หลิงอวี๋มิอยากให้ใครรู้

ยิ่งไปกว่านั้นคือ หลิงอวี๋กังวลว่าท่านน้าหลินจะกลับคำ มิยอมปล่อยตนลงจากภูเขา ดังนั้นจึงเก็บไว้

เมื่อเห็นว่าเลือดของหวงฝู่หมิงจูหยุดไหลแล้ว เสวี่ยอวิ๋นก็ตกใจจนมิอยากจะเชื่อ นางสะอื้นแล้วทำมือซักถามหลิงอวี๋ว่าเกิดอะไรขึ้น

หลิงอวี๋แสร้งทำเป็นมิเข้าใจ เสวี่ยอวิ๋นก็กังวลจนหาปากกากับกระดาษมาเขียนถามหลิงอวี๋ ‘เครื่องยาสมุนไพรใดที่ได้ผล?’

“ข้ามิรู้ ข้าตื่นมาเจ้าวังน้อยก็เลือดหยุดไหลแล้ว!”

หลิงอวี๋มิได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อย นางมิใช่ทาสของวังเทพ นางเพียงต้องการลงจากภูเขาไปตามหาน้องสาวของตน นี่เป็นวิธีปกป้องตนเองของนาง

หากท่านน้าหลินพูดคำไหนคำนั้น ก่อนไปนางก็จะบอกท่านน้าหลินว่าเครื่องยาสมุนไพรอะไรที่ใช้ได้

เมื่อวานนี้เสวี่ยอวิ๋นร่วมผสมยาอยู่กับหลิงอวี๋ตลอด นางจำวิธีการผสมเหล่านั้นได้แล้ว เมื่อเห็นว่าหลิงอวี๋มิยอมบอก ก็มิถามอีก

ส่วนปี้เอ๋อร์ เมื่อเห็นว่าเจ้าวังน้อยไม่มีเลือดออกแล้วก็รู้สึกยินดีมาก เช่นนี้ก็หมายความว่า เจ้าวังน้อยรอดแล้ว นางกับอาอวี๋ก็มิต้องตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้าย

ช่วงมื้ออาหารกลางวัน เจ้าวังน้อยฟื้นขึ้นมา หลิงอวี๋ก็ปรุงโจ๊กเห็ดขาวให้นาง

หวงฝู่หมิงจูรู้สึกว่าโจ๊กมีรสยาจึงมิยอมกิน

หลิงอวี๋จึงเอ่ยอย่างอดทน “เจ้าวังน้อย ท่านเสียเลือดมากเกินไป โจ๊กนี้จะช่วยบำรุงเลือด ท่านกินแล้วจะฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วเพคะ!”

“เมื่อหายดีแล้วก็จะออกไปเล่นได้นะเพคะ!”

“ข้าอยากกินเกี๊ยว! รสเปรี้ยวเผ็ด!”

หวงฝู่หมิงจูกะพริบตามองหลิงอวี๋อย่างออดอ้อน

น้ำเสียงน่าสงสารและใบหน้าซีดเซียวของนางทำให้หลิงอวี๋เห็นแล้วใจอ่อน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน