ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1771

ตำหนักรุ่ยจูของหวงฝู่หมิงจูยังคงปิดอยู่ แต่เห็นได้ชัดว่าหวงฝู่หมิงจูดีขึ้นแล้ว

นางมิได้มีไข้แล้ว และตุ่มน้ำก็ตกสะเก็ดแล้วด้วย

หลิงอวี๋มิยอมให้นางใช้มือเกาแล้วบอกว่ามันจะทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ หวงฝู่หมิงจูจึงเชื่อฟังเป็นอย่างดี

นางรู้ว่าหลิงอวี๋ทำเพราะหวังดีกับตน อีกทั้งนางเองก็มิอยากให้ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ขาวสะอาดมีรอยแผลเป็นด้วย

ในทุกวันเมื่อหลิงอวี๋มีเวลาก็จะมาเล่านิทานให้นางฟัง ทั้งยังเปลี่ยนอาหารประเภทต่าง ๆ ให้นางกินด้วย

หวงฝู่หมิงจูรู้สึกว่านอกจากพ่อของตนแล้ว คนที่นางชอบที่สุดก็คือหลิงอวี๋

ในวันนี้ หลิงอวี๋ก็ห่อเกี๊ยวให้หวงฝู่หมิงจูอีก หวงฝู่หมิงจูก็ยืนมองตาปริบ ๆ อยู่ในครัว

แล้วจู่ ๆ ปี้เอ๋อร์ก็วิ่งเข้ามาตะโกนอย่างดีใจและลุกลน “เจ้าวังน้อยเพคะ เจ้าวังกลับมาแล้ว มาถึงหน้าประตูแล้วเพคะ!”

“ท่านพ่อข้ากลับมาแล้ว!”

หวงฝู่หมิงจูตะโกนขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นทันที เกี๊ยวก็มิอยากกินแล้ว นางหันหลังแล้ววิ่งออกไปข้างนอก

หลิงอวี๋ยังมิเคยเห็นเจ้าวังผู้ลึกลับคนนี้มาก่อน จึงรีบล้างมือแล้วเดินตามออกไป

เมื่อมาถึงที่โถงใหญ่ก็เห็นท่านน้าหลินเดินเข้ามาพร้อมกับบุรุษรูปงามที่ดูมีอำนาจมากผู้หนึ่ง

บุรุษผู้นั้นดูเหนื่อยล้า เขาสวมชุดสีขาวมูลค่าสูงที่พริ้วไหวดูราวกับเทพเซียน

หากเซียวหลินเทียนอยู่ที่นี่ก็คงจะจำได้ว่าบุรุษผู้นี้ก็คือบุรุษลึกลับที่เขาเจอที่ภัตตาคารผู้นั้น

“ท่านพ่อ!”

หวงฝู่หมิงจูเห็นท่านพ่อที่ตนคิดถึงอย่างยิ่งก็ตรงดิ่งเข้าไปหา

หวงฝู่หลินเองก็ก้มลงมาอุ้มนางขึ้นไปเช่นกัน

“หมิงจู เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

หวงฝู่หลินมองตรวจดูหวงฝู่หมิงจูอย่างกังวล เขาได้รับจดหมายจากท่านน้าหลินว่าหวงฝู่หมิงจูเลือดไหลมิหยุดทั้งยังติดเชื้อโรคฝีดาษอีก เขาก็เป็นกังวลอย่างมาก และเดินทางตรงกลับมาที่วังเทพโดยมิหยุดพักใด ๆ