ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1772

“พี่อาอวี๋ นี่มานี่สิ!”

หวงฝู่หมิงจูเห็นหลิงอวี๋ยืนอยู่ด้านข้างจึงวิ่งไปดึงนางมา

“ท่านพ่อ เกี๊ยวที่พี่อาอวี๋ทำอร่อยนะเพคะ เป็นเกี๊ยวที่อร่อยที่สุดที่ข้าเคยกินมาเลย!”

“แล้วนางก็ทำอาหารอร่อย ๆ ได้หลากหลายด้วยเพคะ...”

“อีกทั้งพี่อาอวี๋ก็เล่านิทานได้ นางเล่าเรื่องผู้ยิ่งใหญ่เสมอฟ้าได้สุดยอดไปเลย!”

หวงฝู่หมิงจูพูดชื่นชมหลิงอวี๋ให้หวงฝู่หลินฟังอย่างตื่นเต้น

หวงฝู่หลินยังมิได้มีท่าทีใด ๆ สำหรับเขาแล้วการที่ทาสทำดีกับหวงฝู่หมิงจูก็เป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้ว

แต่สีหน้าของท่านน้าหลินดูแย่อย่างถึงที่สุด หวงฝู่หมิงจูเอาแต่พูดว่าหลิงอวี๋ดีอย่างนั้นอย่างนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นหวงฝู่หมิงจูชมใครเช่นนี้

ปกติแล้วตนดูแลหวงฝู่หมิงจูเป็นอย่างดี ซื้ออาหารซื้ออาภรณ์ให้นาง แต่ก็มิเห็นหวงฝู่หมิงจูจะชมตนเช่นนี้เลย

ดังนั้น แม้ว่าหลิงอวี๋จะมีรอยแผลอยู่เต็มหน้า ท่านน้าหลินก็ระวังตัวขึ้นมาในทันที

หวงฝู่หลินเป็นหมอชั้นเซียน รอยแผลบนในหน้าของหลิงอวี๋นั้น ขอเพียงหวงฝู่หลินอยากจะรักษาก็สามารถสกัดยาออกมาให้หลิงอวี๋ฟื้นคืนใบหน้าได้

สตรีผู้นี้เก็บไว้มิได้แล้ว!

“หมิงจู พ่อรู้แล้ว พ่อจะขอบคุณอาอวี๋อย่างดี!”

หวงฝู่หลินก็แปลกใจมากเช่นกัน เขารู้จักลูกสาวสุดที่รักของตนดีว่ามิได้ชมผู้ใดง่าย ๆ

แต่นี่พูดถึงหลิงอวี๋มิยอมหยุด ทำให้หวงฝู่หลินรู้สึกได้ว่าหวงฝู่หมิงจูชอบสตรีผู้นี้จากใจจริง

“ท่านพ่อ ท่านนั่งพักสักครู่นะเพคะ ข้ากับพี่อาอวี๋กำลังห่อเกี๊ยวกันอยู่ อีกประเดี๋ยวจะให้ท่านพ่อชิมเกี๊ยวที่พี่อาอวี๋ทำเพคะ!”

หวงฝู่หมิงจูดึงมือหลิงอวี๋ไปอย่างมีความสุข “พี่อาอวี๋ เราไปห่อเกี๊ยวกันเถิด!”

หลิงอวี๋พยักหน้าแล้วเดินตามหวงฝู่หมิงจูออกไป

หวงฝู่หลินมองตามแผ่นหลังของหลิงอวี๋ไปอย่างครุ่นคิด เรื่องที่หวงฝู่หมิงจูกับตนเลือดออกโดยไร้สาเหตุนั้นเป็นความเจ็บปวดตลอดชีวิตของหวงฝู่หลิน