ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1773

“ผู้ใดกล้าตีพี่อาอวี๋”

“ก็ต้องตีข้าด้วย!”

หวงฝู่หมิงจูตะคอกใส่ท่านน้าหลินอย่างโมโห “ข้ายินดีให้พี่อาอวี๋ดูแลข้า… ข้าแค่มิต้อนรับแขกเช่นท่าน!”

“ท่านไปเสียเถิด! ข้ามิอยากให้ท่านมาเป็นแขกของตำหนักรุ่ยจู! ข้ามิยินดีให้ท่านกินเกี๊ยวที่พี่อาอวี๋ทำ!”

“พวกเจ้าหากผู้ใดกล้ารังแกพี่อาอวี๋ก็คือการรังแกข้า!”

“ท่านพ่อ หากท่านกล้าให้พวกนางตีพี่อาอวี๋ ข้าเองก็มิต้องการท่านแล้ว ท่านออกไปพร้อมกับพวกนางเลย!”

“ฮือ ๆ ถึงอย่างไรท่านก็มิค่อนอยู่บ้านอยู่แล้ว ข้าถูกรังแกท่านก็มิสนใจ ข้ามีพี่อาอวี๋ก็เพียงพอแล้ว!”

หวงฝู่หมิงจูพูดแล้วก็หันไปกอดขาของหลิงอวี๋ไว้แล้วร้องไห้ออกมายกใหญ่

ท่าทีเช่นนี้ของหวงฝู่หมิงจูทำเอาท่านน้าหลินไปมิเป็น สีหน้าของนางก็ดูแย่ลงอย่างกระอักกระอ่วน

หวงฝู่หลินจึงรีบเอ่ยอย่างปวดใจ “หมิงจูอย่าร้องนะ พ่อมิได้บอกว่าจะตีอาอวี๋ เจ้าอย่าได้โกรธเลย! ระวังโกรธแล้วจะเสียสุขภาพเอาได้!”

เขาเดินเข้าไปจะปลอบใจหวงฝู่หมิงจู แต่หวงฝู่หมิงจูมิไว้หน้าเขา ซุกหัวอยู่กับขาของหลิงอวี๋แล้วร้องไห้ต่อ

หลิงอวี๋หมดคำพูด แม้ว่าหวงฝู่หมิงจูจะกำลังร้องได้ แต่อาอวี๋รู้จักนางดี เด็กน้อยผู้นี้ร้องไห้จริงเสียที่ไหนกัน นี่เป็นการร้องไห้ปลอม ๆ ร้องเสียงดังแต่ไม่มีน้ำตา

แต่เจ้าวังผู้สูงส่งนี้รักลูกสาวมากเกินไป มิได้สังเกตว่าหวงฝู่หมิงจูกำลังแกล้งร้องไห้โกหกเขาอยู่ เขาจึงมีท่าทีกังวลมาก

“ออกไปกันให้หมด!”

หวงฝู่หลินเห็นว่าพวกนางรับใช้ยังคงอยู่ตรงหน้าจึงตะคอกออกไป

“คนในตำหนักของหมิงจูก็ให้นางเป็นคนตัดสิน นางบอกว่ามิให้ตีแล้วผู้ใดยังจะกล้าตี?”

พวกอี้เหวินต่างตกใจแล้วถอยไปอยู่ข้างกายท่านน้าหลินกันอย่างรีบร้อน