ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1776

เกี๊ยววางอยู่นานจนเย็นแล้ว หลิงอวี๋จึงยกกลับไปอุ่นร้อนแล้วยกออกมาใหม่

หวงฝู่หมิงจูตักสองสามชิ้นให้หวงฝู่หลินด้วยตนเอง หวงฝู่หลินที่เลือกกินเมื่อชิมแล้วก็รู้สึกว่ารสชาติดี

ความเป็นศัตรูที่เขามีต่อหลิงอวี๋ลดน้อยลง กระทั่งกินเสร็จแล้วพาหวงฝู่หมิงจูออกไปเดินเล่นกลับมา หวงฝู่หลินก็ให้หลิงอวี๋อยู่ก่อนตามลำพัง

ในใจของหลิงอวี๋คิดไปมากมาย เจ้าวังผู้นี้วางแผนจะเอาคืนในภายหลังหรืออย่างไร?

นางมองหวงฝู่หลินแล้วยื่นมือไปถอดสร้อยข้อมือโมราออกส่งคืนไปพลางเอ่ย

“ท่านเจ้าวัง บ่าวรู้ว่าท่านรับบ่าวเป็นน้องสาวบุญธรรมนั้นเป็นการพูดให้เจ้าวังน้อยฟังเฉย ๆ อาอวี๋มิกล้าหวังสูง มิได้ถือเป็นจริงเพคะ!”

“สร้อยข้อมือนี้ขอคืนให้ท่าน อาอวี๋มีเพียงเรื่องเดียวที่อยากขอร้อง หากวันใดที่เจ้าวังน้อยทำใจยอมรับได้ที่อาอวี๋จะต้องจากไป ก็ขอให้ท่านเจ้าวังปล่อยให้อาอวี๋ลงจากภูเขาไปด้วยเถิดเพคะ!”

สตรีผู้นี้รู้ว่าสิ่งใดควรมิควร!

เมื่อหวงฝู่หลินได้ยินคำพูดนี้ก็ลดความระวังที่มีต่อหลิงอวี๋ลงเล็กน้อย

เขามองสร้อยข้อมือแล้วเอ่ยอย่างเย็นชา “ของที่ข้ามอบให้แล้วข้ามิรับคืน!”

“คำขอของเจ้าข้าตกลง ส่วนสร้อยข้อมือนี้ถือว่าเป็นการขอบคุณที่เจ้าดูแลหมิงจูในช่วงนี้!”

หลิงอวี๋ครุ่นคิดแล้วรับสร้อยข้อมือกลับมาสวมที่ข้อมือ

นางยังมิรู้ว่าหวงฝู่หลินจะเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นหรือไม่ สร้อยข้อมือเส้นนี้มีมูลค่ามาก เก็บไว้รอใช้เป็นค่าเดินทางเมื่อยามหนีในภายหน้าก็แล้วกัน!

นางดูแลหวงฝู่หมิงจูโดยมิสนใจเรื่องการติดเชื้อ หากจะรับค่าตอบแทนบ้างก็เป็นสิ่งที่ควรอยู่แล้ว

“อาอวี๋ ของที่มีมูลค่าเช่นนี้ข้ายังมีอยู่อีกมาก หากเจ้าอยากได้อะไรข้าจะพาเจ้าไปเลือก!”

หวงฝู่หลินเห็นว่าหลิงอวี๋มองสร้อยข้อมือ มุมปากของเขาก็เผยรอยยิ้มเยาะออกมา

การที่รักเงินเป็นเรื่องที่ดี ขอเพียงเป็นเรื่องที่เงินสามารถทำให้ได้ เขาก็สามารถเติมเต็มให้นางได้

หลิงอวี๋เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วและเห็นรอยยิ้มเยาะที่ยังมิหายไปของหวงฝู่หลินเข้าพอดี

โดยสัญชาตญาณของหลิงอวี๋แล้วค่อนข้างจะมิชอบ

นางจึงยิ้มเยาะแล้วเอ่ย “ไม่มีผลงานก็มิรับรางวัลเพคะ! แม้ว่าวังเทพแห่งนี้จะเต็มไปด้วยเงินทองและเครื่องประดับ แต่หากมิใช่ของบ่าว บ่าวก็มิต้องการแม้สักชิ้น!”

“เช่นนั้นรึ?”

หวงฝู่หลินมิเชื่อจึงเอ่ยไปด้วยเสียงเรียบ “ปี้ซง!”