ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1797

มิต้องให้เสี่ยวซานเอ๋อร์ออกไปซื้อพวกของใช้ประจำวัน เพราะเมื่อฮูหยินเจียงรู้ว่าเถ้าแก่เจียงให้ผู้มีพระคุณมาอาศัยอยู่ที่เรือนเล็กที่ว่างอยู่ของตระกูล นางก็รีบให้แม่นมข้างกายเอาผ้าห่มและเหล่าของใช้ประจำวันบางส่วนไปให้ด้วยตนเอง

หลิงอวี๋เลือกให้ห้องทางทิศตะวันออกเป็นห้องนอน หลิงซินเองก็มีห้องนอนของตนเช่นกัน

หลิงอวี๋อยู่คนเดียว หลิงซินแค่ต้องรับใช้งานก็พอแล้ว

หลิงซินรู้สึกขอบคุณหลิงอวี๋ จึงเช็ดหน้าต่างห้องนอนทั้งสองห้องอย่างขยันขันแข็งจนสะอาด

ดึกมากแล้วนางก็ยังคงทำงานยุ่งอยู่

“หลิงซิน ไปพักผ่อนเถิด แล้วก็นำยาไปทาหน้าเจ้าเสีย!”

หลิงอวี๋นำยาทาบาดแผลที่เสี่ยวซานเอ๋อร์ออกไปซื้อมาส่งให้หลิงซินพลางเอ่ย “เจ้าทาหน้าแล้วพักผ่อน วันพรุ่งยังต้องไปพบนายใหญ่ป้าวกับข้าอีก!”

“หลิงซิน ข้าเพิ่งมาที่นี่ มิได้เข้าใจและคุ้นเคยกับคนที่นี่นัก หากมีอะไรที่ข้าทำมิถูกต้องเจ้าก็อย่าลืมเตือนข้าด้วย!”

“เจ้าค่ะคุณหนู!”

หลิงซินรับยาทาบาดแผลมาอย่างขอบคุณ เดิมทีอยากจะรับใช้จนหลิงอวี๋หลับก่อนค่อยไป แต่ก็ถูกหลิงอวี๋ไล่ออกมาเสียก่อน

“ข้ามิได้อ่อนแอบอบบางถึงเพียงนั้น เจ้ามิต้องมารับใช้ข้า ประเดี๋ยวเจ้าค่อย ๆ คุ้นเคยกับข้าไปก็จะรู้เอง!”

กระทั่งหลิงซินไปแล้วหลิงอวี๋จึงได้ปิดประตู นางเดินไปตรงหน้าคันฉ่องทองแดงที่เสี่ยวซานเอ๋อร์ซื้อมา

นางยังมิเคยได้มองใบหน้านี้ของตนดี ๆ เลย มิรู้ว่าการปลอมตัวของหัวหน้าเสิ่นอยู่ในระดับสูงเพียงใด

แต่เมื่อดูแล้ว หลิงอวี๋ก็นับถือระดับของหัวหน้าเสิ่น

หน้ากากผิวหนังมนุษย์นี้ทำให้นางเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย

ใบหน้าที่ดูวัยรุ่น แม้ว่าจะค่อนข้างธรรมดา แต่ก็นับว่าหน้าตาสะสวย

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ หน้ากากผิวหนังมนุษย์นั้นทำได้ดีมาก แนบติดไปกับใบหน้าโดยไม่มีความรู้สึกอึดอัดใด ๆ

หลิงอวี๋ลูบเบา ๆ ไปตามขอบแก้ม แล้วหน้ากากก็หลุดออกชิ้นหนึ่ง จากนั้นหลิงอวี๋ก็แกะหน้ากากออกอย่างระมัดระวัง เผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นของตน

ตำรับยาที่หวงฝู่หลินให้มานั้นนางจำจนขึ้นใจแล้ว นางคิดอยู่ว่าพรุ่งนี้ไปพบป้าวเฉิงแล้ว จะใช้เงินที่เหลือซื้อเครื่องยาสมุนไพรมาผสมยาเสียหน่อย

แต่ในมือของตนมีเพียงเงินสองพันกับเศษเงินอีกเล็กน้อย หากให้ค่าตอบแทนในการตามหาคนกับป้าวเฉิงไปแล้ว ต่อไปจะพึ่งอะไรในการใช้ชีวิตเล่า?

ตอนนี้ตนมิได้ตัวคนเดียว ยังมีเด็กน้อยหลิงซินที่ต้องดูแลอีก

ใช่แล้ว ยังมีเด็กในท้องด้วย!