ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1796

ทันทีที่เถ้าแก่เจียงได้ยินก็มิสนใจแล้วเอ่ยอย่างกระตือรือร้น “คุณหนูเจียงคงจะมากับครอบครัวใช่หรือไม่? แล้ววางแผนว่าจะอยู่ที่นี่กี่วันหรือ?”

หลิงอวี๋ยิ้มขมขื่นแล้วเอ่ย “ข้ามากับน้องสาวข้า แต่ผลก็คือแยกจากกันไปแล้ว! ข้าต้องอยู่ที่นี่จนกว่าจะตามหาน้องสาวข้าเจอ!”

วันนี้เสี่ยวซานเอ๋อร์พบกับหลิงอวี๋ได้เงินมาหลายสิบตำลึง หากทำงานต่อไปก็จะมีตำแหน่งแล้ว เขาจึงรีบช่วย

“พี่ใหญ่เจียง เดิมทีคุณหนูเจียงคิดว่าจะขายกำไลหยกแล้วไปหานายใหญ่ป้าวให้ช่วยตามหาน้องสาว ท่านกับนายใหญ่ป้าวมีมิตรไมตรีต่อกัน ท่านช่วยคุณหนูเจียงพูดหน่อยเถิด!”

“เรื่องนี้จะไปยากอะไร วันพรุ่งข้าจะพาเจ้าไปพบกับพี่ใหญ่ป้าว!”

เถ้าแก่เจียงเอ่ยขึ้นมาอีก “ข้ายังมีเรือนว่างอยู่ หากคุณหนูมิรังเกียจก็อย่าไปพักที่โรงเตี๊ยมเลย ย้ายมาอยู่ในเรือนข้าเถิด!”

เดิมทีหลิงอวี๋คิดจะปฏิเสธ แต่เมื่อคิดว่ามิรู้ว่าเมื่อใดจึงจะหาเสี่ยวอวี้พบ ตนก็มีเงินอยู่มิมาก จะให้พักโรงเตี๊ยมตลอดก็คงมิใช่เรื่อง

นางจึงเอ่ย “เรือนนั้นของเถ้าแก่เจียงให้ข้าเช่าอยู่ชั่วคราวเถิด ข้าจะจ่ายค่าเช่า!”

เถ้าแก่เจียงหน้านิ่งไป แล้วเอ่ยอย่างมิพอใจ “คุณหนูเจียงพูดอะไรกัน เจ้าช่วยลูกชายข้าไว้ เป็นผู้มีพระคุณของข้า”

“เรือนว่างอยู่ก็คือว่าง ให้เจ้ามาอยู่ข้าเองก็ยังกังวลเลยว่าจะทำให้เจ้าอึดอัด ยังจะมาเอ่ยถึงเรื่องค่าเช่าอะไรกันเล่า!”

“เสี่ยวซาน เจ้าหาคนสองคนไปช่วยคุณหนูเจียงทำความสะอาด คืนนี้ก็ย้ายเข้ามาอยู่เลย!”

หลิงอวี๋จะปฏิเสธก็ดูจะมิเหมาะ จึงทำได้เพียงยอมรับไว้

“น้องหญิง เจ้าอยู่อย่างสบายใจเถิด จนกว่าจะตามหาน้องสาวของเจ้าเจอ!”

เถ้าแก่เจียงส่งหลิงอวี๋ออกมาแล้วเอ่ยอย่างใจกว้าง “ขาดเหลืออะไรก็ไปหาข้าได้! วันพรุ่งกินอาหารเช้าแล้วข้าจะพาเจ้าไปพบพี่ใหญ่ป้าว!”

“ขอบคุณมาก!”

หลิงอวี๋เห็นสาวใช้ผู้นั้นถือห่อเล็ก ๆ รออยู่หน้าประตูจึงเรียกสาวใช้ขึ้นมา

ใบหน้าของสาวใช้ถูกเถ้าแก่เจียงตีด้วยความโกรธจนบวม นางเดินตามหลิงอวี๋มาอย่างหวาดกลัว แม้ว่าในใจจะรู้สึกขอบคุณหลิงอวี๋มาก แต่มิรู้ว่าเจ้านายคนใหม่นี้จะรับใช้ยากหรือไม่