ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1795

ทั้งสามคนเข้าไปนั่ง จากนั้นเถ้าแก่เจียงก็พูดออกมาตามตรง “มิทราบว่าผู้มีพระคุณมาหาเจียงโหม่วด้วยเรื่องใดหรือ? ผู้มีพระคุณช่วยชีวิตหย่งเอ๋อร์ไว้ มิว่าจะเป็นเรื่องอะไรเจียงโหม่วก็จะช่วยเหลืออย่างเต็มที่!”

หลิงอวี๋นำกำไลหยกออกมา แล้วยิ้มจาง ๆ “ข้าขาดเงินค่าเดินทาง จึงมาขายเครื่องประดับ เถ้าแก่เจียงลองดูว่าจะได้เงินสักเท่าไร หากเหมาะสมข้าก็จะขายให้เถ้าแก่เจียง!”

เถ้าแก่เจียงรับกำไลหยกมาดู กำไลหยกนี้คุณภาพพอได้ ตามปกติแล้วเขาให้ราคาหนึ่งพันตำลึงก็ถือว่าสูงมากแล้ว!

แต่นี่เป็นกำไลหยกของผู้มีพระคุณ เถ้าแก่เจียงหรือจะกล้ากดราคา

“สามพันตำลึง!”

เถ้าแก่เจียงตอบออกไป

หลิงอวี๋ตะลึง หัวหน้าเสิ่นบอกว่ากำไลหยกนี้ได้ราคาเพียงสองพันตำลึง

เถ้าแก่เจียงให้ตนสามพัน เห็นได้ชัดว่าเป็นความเห็นอกเห็นใจ

หลิงอวี๋หรือจะเอาเปรียบเล็ก ๆ เช่นนี้ เมื่อครู่ที่ช่วยเหลือเจียงหย่งก็มิได้ใช้เครื่องยาสมุนไพรใด ๆ เป็นการช่วยเหลือง่าย ๆ เท่านั้น

“สองพัน เถ้าแก่เจียงเอาเงินมาเถิด! กำไลหยกนี้เป็นของท่านแล้ว!”

เสี่ยวซานเอ๋อร์อยู่ด้านข้างก็ขยิบตาให้หลิงอวี๋มิหยุด คุณหนูใหญ่ผู้นี้โง่หรือไม่ มีแต่คนต่อรองราคาให้มากขึ้น มีที่ไหนกันกดราคาตนเอง!

เถ้าแก่เจียงก็ตะลึงไปครู่หนึ่งเช่นกัน แล้วก็ยิ้มออกมาทันที

กำไลหยกนี้คิดแบบเต็มที่เลยก็ได้ราคาเพียงสองพัน ผู้มีพระคุณรู้ดีอยู่แล้ว

แต่นางก็มิใช้โอกาสนี้ทำเป็นมิรู้แล้วขายให้ตนในราคาจริง

ผู้มีพระคุณผู้นี้น่าสนใจนัก!

“พ่อบ้าน ไปเอาตั๋วเงินมา!”

เถ้าแก่เจียงขยิบตาให้พ่อบ้าน พ่อบ้านก็เดินออกไปอย่างเข้าใจ

มินานพ่อบ้านก็เอาตั๋วเงินมาสองใบและสัญญาทาสหนึ่งใบ

เถ้าแก่เจียงรับมาแล้วหยิบหนึ่งใบให้หลิงอวี๋ “นี่คือเงินค่ากำไลหยก!”

หลิงอวี๋รับมาดู สองพันมิขาดมิเกิน นางจึงเก็บไป

“นี่คือค่าตอบแทนขอบคุณที่เจ้าช่วยชีวิตหย่งเอ๋อร์ของเรา แล้วก็สัญญาทาสของสาวใช้ผู้นั้น!”