ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1805

ก้อนน้ำแข็งแตกจำนวนนับมิถ้วนพากันกระแทกเข้ามา แม้ว่าเซียวหลินเทียนจะมีวรยุทธ์ไร้เทียมทาน แต่ก็มิอาจหนีพ้นการแก้แค้นที่รุนแรงของธรรมชาติเช่นนี้ไปได้

เขาเบี่ยงหลบไปทางซ้ายทีขวาที แต่เพราะว่าหล่นลงมารวดเร็วจนเกินไป จึงมิอาจหลบพ้นก้อนน้ำแข็งเหล่านั้นที่พากันกระแทกเข้ามาได้

ก้อนน้ำแข็งก้อนหนึ่งกระแทกเข้ามาที่หัวของเซียวหลินเทียน เซียวหลินเทียนรู้สึกว่าหัวของตนมีเลือดไหลออกมา แต่ยังมิทันจะได้ยื่นมือไปสัมผัส ก็มีก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่มากก้อนหนึ่งกระแทกเข้ามาอีก

เซียวหลินเทียนรู้สึกว่าตรงหน้ามืดลงไปทันที และมองก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่นั้นพุ่งเข้ามาใส่ตนอย่างสิ้นหวัง

คราวนี้จะต้องตายอยู่ในภูเขาหิมะแห่งนี้จริง ๆ หรือ?

อาอวี๋ ข้าจะยังได้พบเจ้าหรือไม่?

เซียวหลินเทียนยังมิทันได้ย้อนรำลึกถึงช่วงชีวิตนี้ เขาก็ได้ยินเสียงดังลั่น จากนั้นก็รู้สึกได้ว่าร่างกายตนกระเทือนแล้วตกลงไปในความมืด

มิรู้ว่าเซียวหลินเทียนสลบไปนานเท่าไรก่อนที่จะได้สติขึ้นมา ยังมิทันที่เขาจะลืมตา ก็รู้สึกได้ว่าเจ็บปวดไปทั้งตัวราวกับว่าตัวจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

ในเมื่อรู้สึกเจ็บปวดได้ก็แสดงว่าตนยังคงมีชีวิตอยู่ เซียวหลินเทียนลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ แล้วก็เห็นว่าก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่กำลังห้อยอยู่ด้านบนของตนอย่างน่าประหลาด

ก้อนน้ำแข็งยักษ์นั้นมิได้กระแทกลงมาใส่เขา แต่มันถูกก้อนน้ำแข็งหลาย ๆ ก้อนขวางกั้นมันไว้กลางอากาศ

ก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่หลายก้อนนั้นเป็นราวกับเสาที่แข็งแรงหลายต้น ที่มาค้ำก้อนน้ำแข็งยักษ์ที่เดิมทีจะพรากชีวิตของเซียวหลินเทียนไปเอาไว้

เซียวหลินเทียนเห็นว่าก้อนน้ำแข็งยักษ์นั้นอยู่สูงห่างจากตนไปสิบกว่าเมตร เขาก็รีบหันไปมอง แล้วก็ได้เห็นว่าตนอยู่ในหลุมขนาดใหญ่หลุมหนึ่ง โดยที่รอบตัวก็มียอดน้ำแข็งรูปแบบต่าง ๆ อยู่เป็นจำนวนมาก ซึ่งเขาโชคดีที่ตกลงมาอยู่ตรงพื้นที่โล่ง ๆ

เซียวหลินเทียนลุกขึ้นมานั่งอย่างช้า ๆ และทันทีที่ขยับร่างกายก็รู้สึกเจ็บปวดไปถึงใจ

หลิงอวี๋เคยบอกไว้ว่า หากได้รับบาดเจ็บอย่าได้รีบร้อนลุกขึ้น ให้สำรวจตนเองก่อนว่าบาดเจ็บตรงที่ใด เพื่อหลีกเลี่ยงการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วที่จะทำให้บาดเจ็บลึกเข้าไปยิ่งขึ้น

เซียวหลินเทียนจึงตรวจสอบตนเองเล็กน้อยตามวิธีการที่หลิงอวี๋ได้สอนเอาไว้