ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1822

เนื่องจากความรู้สึกขอบคุณนี้ เซียวหลินเทียนจึงตัดสินใจที่จะละทิ้งอคติที่มีต่อเก๋อเฟิ่งฉิงไป และอยู่ร่วมกับเก๋อเฟิ่งฉิงอย่างเป็นมิตร

ในที่สุดวันนี้พวกเขาทั้งสามก็ออกมาได้แล้ว มองเห็นดวงอาทิตย์แล้ว ซึ่งนี่ก็หมายความว่า อีกมินานพวกเขาก็จะสามารถออกไปจากหุบเขานี้ได้

เซียวหลินเทียนตื่นเต้นขึ้นมาทันที จากนั้นเขาก็ผิวปาก หากว่าเหยี่ยวดำจิ่วเทียนอยู่แถวนี้ มันจะต้องรีบมาหาตนอย่างแน่นอน

แต่หลังจากที่ผิวปากอยู่นาน ก็ยังมิเห็นจิ่วเทียนบินมาเสียที

“บางทีจิ่วเทียนอาจจะมิได้อยู่แถวนี้ก็ได้!”

ขันทีโม่เอ่ยปลอบใจเขา “เราสามารถมองเห็นท้องฟ้าได้ เราก็สามารถหาทางออกไปได้ มิต้องร้อนใจไปหรอก!”

ครั้งนี้เซียวหลินเทียนได้รับกระบี่คุนอู๋มาอย่างมิคาดฝัน เขาจึงรู้สึกพอใจมากและมิได้รู้สึกท้อแท้อะไร

เขากับขันทีโม่ผลัดกันประคองเก๋อเฟิ่งฉิงเดินหน้าต่อไป

หลังจากเดินไปได้สักพัก จู่ ๆ เซียวหลินเทียนก็ได้ยินเสียงร้องของนกเหยี่ยว เขาดีใจขึ้นมาทันที หรือว่าจิ่วเทียนจะมาหาแล้ว

เขาจึงมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว แต่กลับมิเห็นร่างของจิ่วเทียน

“ท่านพี่สี่ เสียงนั้นดังมาจากด้านหน้านี่!”

เก๋อเฟิ่งฉิงเอ่ยเตือนเซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนจึงให้ขันทีโม่ประคองเก๋อเฟิ่งฉิงเอาไว้ แล้วตนก็รีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เขาพลิกยอดน้ำแข็งไปหลายชิ้น เขาก็เห็นจิ่วเทียนนอนอยู่บนพื้น พร้อมทั้งมีลูกธนูปักอยู่ที่ปีกของมันด้วย เลือดมันไหลซึมออกมาจนทำให้ก้อนน้ำแข็งโดยรอบกลายเป็นสีแดงไปหมด

เมื่อเซียวหลินเทียนเห็นเช่นนี้ก็โกรธมาก ๆ และคิดไปเองว่าต้องเป็นฝีมือของคนตระกูลเฉียวเป็นแน่

พวกเขาวางแผนลอบทำร้ายตน แล้วยังจะยิงจิ่วเทียนจนบาดเจ็บอีก เช่นนี้ก็คือตั้งใจว่าจะมิให้พวกเขามีหนทางในการขอความช่วยเหลือเลย!

“จิ่วเทียน!”

เซียวหลินเทียนวิ่งเข้าไปหาจิ่วเทียนอย่างรวดเร็ว เขาคุกเข่าลงครึ่งหนึ่งแล้วรีบหยิบยารักษาอาการบาดเจ็บออกมา หลังจากที่ดึงลูกธนูออกให้จิ่วเทียนแล้ว เขาก็ทายารักษาอาการบาดเจ็บและพันแผลให้มัน