ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1842

พวกคนรับใช้หลายคนจึงพุ่งเข้าไปหาหมอเถากันอย่างดุร้าย หลิงอวี๋จึงรีบดึงหมอเถาไปไว้ด้านหลังของนาง แล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“พ่อบ้านผิง อย่าได้รังแกกันมากเกินไปนักเลย! หมอเถาครุ่นคิดเรื่องอาการป่วยของฮูหยินผู้เฒ่าอย่างหนักหนา หากเขามีสูตรลับจริง ๆ เขาจะมินำออกมาช่วยชีวิตฮูหยินผู้เฒ่าหรือ?”

“ลูกชายของเขาก็ยังอยู่ในกำมือของพวกท่าน ท่านลองคิดอย่างใจเขาใจเราดูเถิดว่า เขาจะคิดว่าสูตรลับสำคัญกว่าลูกชายของตนเองได้หรือ?”

“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าหลวงเก๋อยังกำหนดเวลากับหมอเถาไว้สิบวัน ซึ่งตอนนี้ยังมิถึงเวลา เหตุใดเขาจะหาคนมาช่วยชีวิตฮูหยินผู้เฒ่ามิได้เล่า!”

พ่อบ้านผิงจ้องมองหลิงอวี๋อย่างโหดร้าย แล้วก็เอ่ยขึ้นมาอย่างโกรธเคือง “สตรีเช่นเจ้าช่างคารมคมคายและหยิ่งยโสนัก จะมีความสามารถใดมารักษาฮูหยินผู้เฒ่าได้กันเชียว!”

“ไสหัวไปเสีย อย่ามาถ่วงเวลาพวกเราอยู่ที่นี่!”

หลิงอวี๋จึงเอ่ยอย่างมิรีบมิร้อน “พ่อบ้านผิง ข้าจะรักษาฮูหยินผู้เฒ่าได้หรือไม่นั้น ท่านยังมิได้ตรวจสอบก็ปฏิเสธข้าเสียแล้ว หรือว่าใจจริงแล้วท่านมิอยากให้ฮูหยินผู้เฒ่าหาย จึงได้ขัดขวางทุกวิถีทางเช่นนี้?”

สีหน้าของพ่อบ้านผิงเปลี่ยนไปทันที และเขาก็กำลังจะสั่งให้ลูกน้องตบปากนาง แต่ทันใดนั้นเองก็มีคุณหนูคนหนึ่งพานางรับใช้สองสามคนเดินออกมา เมื่อนางเห็นความวุ่นวายที่หน้าประตู นางก็ขมวดคิ้วมุ่น

จื่ออวิ๋นนางรับใช้ที่อยู่ข้างกายนางจึงก้าวไปแล้วเอ่ย “พ่อบ้านผิง นี่มันเกิดอะไรขึ้น เหตุใดจึงมาออกันอยู่ที่หน้าประตูทั้งยังส่งเสียงเอะอะเช่นนี้?”

พ่อบ้านผิงจึงเป็นฝ่ายฟ้องออกไปก่อน เขาบอกไปว่าหลิงอวี๋กับหมอเถามาสร้างปัญหา

แต่หลิงอวี๋มิรอให้จื่ออวิ๋นตำหนิ นางเอ่ยออกไปเสียงดัง “มีคำกล่าวที่ว่า หากมีคนสามคนเดินมา หนึ่งในนั้นต้องมีคนที่เป็นอาจารย์ของเราได้ แม้ว่าหมอเถาจะเป็นหมอที่มีชื่อเสียง แต่ก็มิใช่ว่าจะสามารถรักษาได้ทุกโรค!”

“ข้าเป็นสตรี ข้าเข้าใจสตรีดียิ่งกว่าเขาเสียอีก บางทีโรคที่เขามิสามารถรักษาได้ ข้าก็อาจจะรักษาได้!”

“ในเมื่อข้าหลวงเก๋อได้ตามหาหมอที่มีชื่อเสียงมาหมดแล้ว แต่ไม่มีหมอคนใดที่สามารถรักษาโรคของฮูหยินผู้เฒ่าได้เลย แล้วเหตุใดจึงมิให้โอกาสข้าได้ตรวจฮูหยินผู้เฒ่าแทนเล่า!”

เมื่อเก๋อฮุ่ยหนิงผู้เป็นคุณหนูตระกูลเก๋อได้ยินเช่นนั้น นางก็คิดว่ามันสมเหตุสมผล นางจึงมองหลิงอวี๋ด้วยความสงสัยใคร่รู้ แล้วเอ่ยออกไป

“พ่อบ้านผิง ปล่อยพวกนางเข้ามาเถิด! ท่านย่าต้องทนทุกข์ทรมานเพราะโรคประหลาดนี้มามากแล้ว หากยังมีความหวังอยู่ก็มิควรยอมแพ้!”