ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1847

ทันทีที่เก๋อฮุ่ยซินได้ยินว่า เก๋อฮุ่ยหนิงคิดจะสะสางให้ตนใสสะอาด นางก็ตะโกนขึ้นมา “เจ้าอย่าได้พูดให้น่าฟังไปหน่อยเลย ใคร ๆ ก็รู้ความในใจของเจ้ากันทั้งนั้นว่าเจ้าชื่นชอบคุณชายจ้าว…”

“พอแล้ว!”

ฮูหยินผู้เฒ่าโกรธจนสีหน้าเปลี่ยนไปแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นการที่สองพี่น้องแย่งสามีคนเดียวกันเช่นนี้ จะปกปิดก็ยังมิทัน แต่เก๋อฮุ่ยซินกลับตะโกนออกมาต่อหน้าคนนอก นี่ยังน่าอับอายมิพออีกหรือ?

“เก๋อฮุ่ยซิน เจ้าออกไปเสีย!”

ฮูหยินผู้เฒ่าดุด้วยความโกรธ “เจ้าถูกกักบริเวณหนึ่งเดือน หากเจ้ากล้าขัดคำสั่งของข้า สินสอดของเจ้าจะลดลงกึ่งหนึ่ง!”

เก๋อฮุ่ยซินรู้สึกว่าชีวิตของนางกำลังถูกบีบขึ้นมาทันที นางจึงตะโกนออกไปด้วยความร้อนรน “ท่านย่า ข้าทำเพื่อท่านจริง ๆ ท่านจะเชื่อคำพูดของเก๋อฮุ่ยหนิงกับหมอหญิงผู้นี้มิได้เป็นอันขาดนะเจ้าคะ!”

ฮูหยินผู้เฒ่าก็จ้องมองนางอย่างเย็นชา “หากเจ้าพูดออกมาอีกคำ สินสอดของเจ้าจะหายไปทั้งหมด!”

เก๋อฮุ่ยซินตกใจจนต้องปิดปากไว้พลันน้ำตาคลอ และวิ่งออกไปร้องไห้ด้วยความคับข้องใจ

เก๋อฮุ่ยหนิงแอบรู้สึกยินดีอยู่ในใจ แต่นางมิกล้าแสดงท่าทีใด ๆ ออกไป จึงยังคงเช็ดน้ำตาอย่างเสียใจต่อไป

“หนิงเอ๋อร์ ย่ารู้ถึงความกตัญญูของเจ้าแล้ว เจ้าพาหมอเจียงลงไปหากระต่ายมาทดสอบก่อนเถิด! หากรักษาย่าให้หายได้ ย่าจะมิปฏิบัติกับเจ้าอย่างมิยุติธรรมอีก!”

ฮูหยินผู้เฒ่ามองเก๋อฮุ่ยหนิงอย่างเย็นชา จากนั้นก็โบกมืออย่างเหนื่อยล้า

จู่ ๆ หลิงอวี๋ก็ได้ดูการแสดงดี ๆ โดยไร้เหตุผล แม้ว่าจะเป็นเพียงมิกี่คำ แต่ก็พอจะทำให้หลิงอวี๋เดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“หมอเจียง ตามข้ามา!”

เก๋อฮุ่ยหนิงเช็ดน้ำตา แล้วพาหลิงอวี๋เดินออกไป

หมอเถายังคงรอผลตรวจอยู่ในเรือน เมื่อเขาเห็นว่าหลิงอวี๋เดินออกมาอย่างปลอดภัย เขาก็รู้สึกเหมือนยกก้อนหินออกจากอกแล้ว

“คุณหนูสาม ในเมื่อข้าตอบรับการรักษาของฮูหยินผู้เฒ่าแล้ว ท่านช่วยไปคุยกับท่านพ่อของท่านได้หรือไม่ว่าให้ปล่อยตัวลูกชายของหมอเถาได้แล้ว?”

หลิงอวี๋เห็นหมอเถาจึงรีบเอ่ยขึ้นมา

เก๋อฮุ่ยหนิงเหลือบมองหลิงอวี๋อย่างเฉยเมย แล้วเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “รอให้ท่านย่าของข้ารักษาหายก่อน จากนั้นมิต้องให้เจ้าพูดก็จะปล่อยตัวเขาไปอยู่แล้ว!”