ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1848

เงื่อนไขที่เก๋อฮุ่ยหนิงต่อรองกับหลิงอวี๋คือ หลังจากที่หลิงอวี๋ทำการผ่าตัดให้กระต่ายแล้ว หากว่ากระต่ายตัวนั้นยังมีชีวิตอยู่ ข้าหลวงเก๋อก็จะต้องปล่อยลูกชายของหมอเถาไป

“ข้าพยายามเต็มที่แล้ว! แต่ท่านพ่อบอกว่าเขาจะต้องได้เห็นกระต่ายมีชีวิตอยู่เท่านั้น มิฉะนั้นจะไม่มีทางปล่อยตัวคนไปแน่!”

เก๋อฮุ่ยหนิงกลับมาแล้วเอ่ยกับหลิงอวี๋ “ถึงอย่างไรเจ้าก็มั่นใจในทักษะการแพทย์ของเจ้าเองมากอยู่แล้วมิใช่หรือ เช่นนั้นรออีกสักวันก็มิเป็นอะไรหรอก!”

หลิงอวี๋มองออกว่าเก๋อฮุ่ยหนิงพยายามเต็มที่แล้ว นางจึงพยักหน้า

กระทั่งเก๋อฮุ่ยหนิงให้นางรับใช้ไปหากระต่ายมา หลิงอวี๋กับเสี่ยวซิ่งก็นำอุปกรณ์ที่ต้องการออกมา แล้วผ่าท้องกระต่ายต่อหน้าเก๋อฮุ่ยหนิง

กระต่ายถูกโอสถหมาฝู่ส่านทำให้สลบไป และทักษะที่ชำนาญของหลิงอวี๋ก็ทำให้เก๋อฮุ่ยหนิงยิ่งมีความมั่นใจมากขึ้น นางรู้สึกว่าหลิงอวี๋จะต้องรักษาท่านย่าของตนได้อย่างแน่นอน

กระทั่งหลิงอวี๋เย็บท้องของกระต่ายเรียบร้อยแล้ว และฤทธิ์ของโอสถหมาฝู่ส่านหมดลง เมื่อเก๋อฮุ่ยหนิงเห็นกระต่ายฟื้นขึ้นมา นางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็อยากจะรีบไปบอกข่าวนี้กับท่านย่า

“คุณหนูสาม มันดึกแล้ว คืนนี้ให้กระต่ายตัวนี้อยู่ในกรงไปเถิด มิต้องให้น้ำมัน แล้ววันพรุ่งข้าจะกลับมา!”

หลิงอวี๋คิดว่าป้าวซวนคงเป็นห่วงตน ดังนั้นนางจึงบอกลาไป

เก๋อฮุ่ยหนิงคิดว่าลูกชายของหมอเถายังคงอยู่ในมือของตน ดังนั้นหลิงอวี๋ไม่มีทางที่จะมิกลับมา นางจึงตอบตกลง

หลิงอวี๋ก็มิได้ปล่อยให้ตนขัดสน นางใช้ข้ออ้างว่าจะต้องเตรียมเครื่องยาสมุนไพรให้ฮูหยินผู้เฒ่าเก๋อ แล้วขอเงินจากเก๋อฮุ่ยหนิงมาสองร้อยตำลึง ซึ่งเก๋อฮุ่ยหนิงก็ให้นางมาอย่างใจกว้างเช่นกัน

หลิงอวี๋นำเงินไปซื้อของกินตามท้องถนนอย่างตื่นเต้น จากนั้นก็รีบกลับไปที่วัดเก่า

แต่เก๋อฮุ่ยหนิงมีการระวังตัว นางให้จื่ออวิ๋นติดตามหลิงอวี๋อย่างเงียบ ๆ ต่อไปนางยังต้องใช้หลิงอวี๋อีก หากมิตรวจสอบภูมิหลังของหลิงอวี๋ให้ชัดเจน เก๋อฮุ่ยหนิงเองก็มิอาจวางใจได้

ภายในวัดเก่า ป้าวซวนออกไปมองที่หน้าประตูอยู่เป็นครั้งคราว นางเป็นห่วงหลิงอวี๋ มิรู้ว่านางจะกลับมาอย่างปลอดภัยได้หรือไม่

ส่วนเฉียวไป๋ หลังจากที่กินยาไปแล้วสองครั้งเขาก็รู้สึกดีขึ้นมากและสามารถยืนขึ้นได้แล้ว เขาเดินอยู่บริเวณรอบนอกวัดเก่าอย่างช้า ๆ และเขาก็มิอยากพูดคุยกับสตรีธรรมดาเช่นป้าวซวน

แต่หนึ่งวันช่างยาวนานเกินไป และเมื่อไม่มีคนคุยด้วยเฉียวไป๋ก็ยิ่งรู้สึกกดดัน ในที่สุดเขาก็อดมิได้ที่จะเอ่ยถามออกไป “เจ้านามว่าอันใด?”