ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1868

หวงฝู่หลินมองเหวินเหรินจิ้นด้วยความสงสาร จากนั้นก็ประคองเขานั่งขึ้นมา แล้วเอ่ยไปอย่างเรียบ ๆ “เจ้าคงมิอยากจากไปโดยที่มิได้ทิ้งคำพูดอะไรไว้แน่!”

“ต่อให้ยานั้นจะล้ำค่ามากเพียงใด ก็มิล้ำค่าเท่ากับเจ้า...พูดมาเถิด ยังมีความปรารถนาใดอีกที่เจ้ายังมิสมหวัง ขอเพียงข้าสามารถทำได้ ข้าก็จะช่วยเจ้าอย่างแน่นอน!”

หวงฝู่หลินคิดเช่นนั้นจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงป้อนโอสถช่วยชีวิตอันล้ำค่าที่ตนสกัดอย่างพิถีพิถันให้กับเหวินเหรินจิ้น เขามิอยากให้สหายผู้นี้ตายตามิหลับ

เหวินเหรินจิ้นมองหลานชายที่กำลังร้องไห้อยู่ข้าง ๆ

แล้วหวงฝู่หลินก็เข้าใจทันที “ข้าจะให้คนดูแลเขาเอง!”

เหวินเหรินจิ้นจึงฝืนยิ้มออกมา “ให้เขาเติบโตอย่างเรียบง่าย ลืมตระกูลนี้ไปเสีย และลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่ประสบไปให้หมด!”

“ได้!”

หวงฝู่หลินมิได้พูดอะไรมาก แต่เหวินเหรินจิ้นรู้ว่า เขาเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น จึงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“ข้าขอฝากตำหนักปีกเงินไว้กับเจ้า...ข้าได้คำนวณชะตาไว้แล้วว่าจะมีภัยพิบัติเช่นนี้ ข้าจึงแสร้งป่วยแล้วให้ลูกศิษย์ของตำหนักทั้งหมดกระจายกันออกไป...”

“แต่ข้ามิวางใจ ข้ากังวลว่า หากมหาปราชญ์หาหม้อมังกรศักดิ์สิทธิ์มิเจอ แล้วจะไปสังหารพวกเขาทีละคน…”

เหวินเหรินจิ้นเอ่ยอย่างหายใจหอบ “เจ้า… เจ้าดูแลพวกเขาแทนข้าที!”

“เรื่องนี้ข้าทำมิได้!”

หวงฝู่หลินปฏิเสธออกไป เขามิใช่พี่เลี้ยงเด็ก และเขาก็มิได้มีแผนที่จะอยู่แดนเทพเป็นเวลานานด้วย การยอมรับตำหนักปีกเงินมา จะเป็นความรับผิดชอบและความยุ่งยากที่ไม่มีที่สิ้นสุด

หวงฝู่หลินเหลือบมองเซียวหลินเทียน แล้วจู่ ๆ ก็ชี้เซียวหลินเทียนแล้วเอ่ยออกมา “ให้เขารับช่วงต่อสิ! เขาทำให้มหาปราชญ์หวาดกลัวจนถอยไปได้… อีกทั้งเขาก็เป็นจักรพรรดิของฉินตะวันตกอีกด้วย เขาจะต้องสามารถปกป้องพวกลูกศิษย์ของเจ้าได้แน่!”

เซียวหลินเทียนตกตะลึง เขามิเคยคิดฝันเลยว่าหวงฝู่หลินจะผลักตนออกไปเช่นนี้

แต่เซียวหลินเทียนก็มองออกว่าหวงฝู่หลินมิได้มีเจตนามิดี

ทันใดนั้น ในหัวของเซียวหลินเทียนก็มีความคิดเกิดขึ้นมามากมาย

ตำหนักปีกเงินเป็นกลุ่มที่สืบข่าวได้เก่งกาจที่สุดในแดนเทพ ตนกำลังกังวลว่าตนอยู่แดนเทพแล้วเป็นดั่งคนที่หูหนวกตาบอด ทว่าหากตนมีคนที่สามารถใช้งานได้อยู่เป็นจำนวนมากถึงเพียงนี้อยู่ในมือ เช่นนั้นการรับช่วงต่อก็มิเป็นอะไร